Een goede vriendin geeft al vele jaren les in het buitengewoon lager onderwijs. Met hart en ziel staat ze voor de klas. Alles haalt ze uit de kast om ‘haar kinderen’ klaar te maken voor de wereld en wat wij gemakshalve het gewone leven noemen.
De laatste jaren klinkt er steeds vaker bezorgdheid en een zekere droefheid in haar stem door als ze weer eens vertelt over de ‘kastaars van haar zesde jaar’. De problemen waarmee de kinderen worstelen, verzwaren. Die waarmee de ouders kampen, worden ingewikkelder. Ondertussen moet ze steeds weer meebuigen met de bochten die opeenvolgende ministers van Onderwijs maken. Het M-decreet wilde de schotten tussen gewoon en buitengewoon opheffen, waardoor de budgetten voor het buitengewone krompen omdat men voorspelde dat de scholen minder leerlingen zouden aantrekken. Maar de realiteit bleek hardnekkiger dan de verbeelde scenario’s. Het aantal kinderen daalde niet, integendeel, de financiering wel. Te weinig mensen, te kleine budgetten en kinderen als fluitketels onder hoge druk. ‘Ik doe het graag’, zegt ze nog steeds. Maar het gebrek aan bredere maatschappelijke erkenning doet soms zeer.
Wat goed, dacht ik, dat het productiehuis van Eric Goens de schoonheid en de worsteling van het buitengewoon onderwijs op de kaart wil zetten.
Wat goed, dacht ik, dat het productiehuis van Eric Goens de schoonheid en de worsteling van het buitengewoon onderwijs op de kaart wil zetten door een docuserie te maken over Inspirant aan Zee in Oostduinkerke. Kinderen met bijzondere noden van 2,5 tot 25 jaar lopen er school, sommigen zitten er ook op internaat. In Gewoon buitengewoon worden leerkrachten en enkele leerlingen van de middelbare school, het BuSo, gevolgd. Zo is er Jason, volgens de commentaarstem van Goens de meest uitbundige van de bende. Ondertussen is hij twintig, brengt hij zijn laatste maanden op school door en zet juf Annelies alles op alles om Jason dat ene cijfer bij te brengen dat hij altijd weer vergeet. Twee. Van één springt hij naar drie. Het goede, zo benadrukt Annelies enthousiast, is dat hij beseft dat hij iets vergeet. Ook oriënteren in de tijd is niet evident voor Jason. ‘Alles wat voorbij is, is gisteren. Alles wat moet komen, is morgen.’ Terwijl Annelies met haar klas dominostenen legt om toch wat cijfers in de hoofden van haar leerlingen te verankeren, volgt de camera meester Koen die Fabio begeleidt naar de chill-outkamer. De school heeft drie ruimtes waar leerlingen tot rust kunnen komen als de drukte om hen heen hen te veel wordt. Fabio, aldus meester Koen, brengt elke dag wel wat tijd door in een van die kamers. Deze keer is hij zijn boekentas kwijt. Een andere keer is hij woest omdat een medeleerling ‘Hou je bek’ antwoordde op zijn ‘Goedemorgen’. ‘Ik maak hem kapot’, sputtert Fabio. Maar volgens Koen heeft hij een hart van peperkoek, is hij een tere en kwetsbare jongen die vooral duidelijkheid en structuur nodig heeft. Als hij even later minutieus een courgette in stukjes snijdt, zie je de rust bijna letterlijk over hem neerdalen.
Gewoon buitengewoon rijgt die kleine momenten van schoonheid aan elkaar. Jason die op het paard van de garnalenvisser kruipt en straalt van genot. Dezelfde Jason die in de trein van gocarts over de speelplaats dendert. ‘Het vraagt energie, maar we krijgen veel energie’, vat Annelies het op het strand van Oostduinkerke samen. Even lijkt het op de ideale wereld. En dat is de zwakte van de docuserie. Door de druk niet aan te raken die van alle kanten op dit onderwijs gelegd wordt, ziet het er allemaal net iets te wonderlijk, sprookjesachtig en perfect uit. Dat Goens daarbij blijkbaar liever in de kleerkast van Jason tuurt dan voorbij de schoolpoort te kijken en het beleid te bevragen, voelt zelfs erg ongemakkelijk aan. Wil je iets relevants vertellen over het buitengewoon onderwijs of breng je toch liever de specifieke eigenaardigheden in beeld?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
