Grensgebieden hebben een bijzondere aantrekkingskracht. Alsof de werkelijkheid er poreuzer is en de wet er minder strak wordt aangetrokken. Het zijn de streken waar mensen floreren die op de rand van de samenleving navigeren, waar waanzin en genialiteit in elkaar haken, waar realiteit sciencefiction wordt.
In Moresnet, de zesdelige reeks die Jef Hoogmartens, Jonas Van Geel en Frank Van Passel voor Streamz schreven en creëerden, worden op verschillende manieren grenzen afgetast en soms ook overschreden. Niet toevallig kozen ze het dorp op het drielandenpunt tussen België, Nederland en Duitsland als de plek waar een goed begraven verleden de verschillende personages naar de keel grijpt.
Als Ben Schotz (Boris Van Severen) na een black-out in Casino Eldorado de doodsbrief van zijn vader krijgt, rijdt hij voor het eerst in 22 jaar weer naar Moresnet, zijn geboortedorp. Zijn beste vriend Louis is nu Linde en baat het enige uitvaartcentrum uit. Zijn liefje van toen, Zoë Kuypers (Jade Olieberg) is journaliste. Zij wil vooral ophelderen wat er al die jaren geleden met haar vader gebeurde. In een kantoorgebouw vol glas, beton, metaal en spiegelramen – wat rijkdom en succes moet uitstralen – werpt ze Eva Rolin, de jonge CEO van het farmaceutische bedrijf Thalamus voor de voeten dat zij, of beter haar grootvader Robert Rolin, haar vader heeft vermoord.
Terwijl Linde de deugden van de dode Hendrik Schotz opsomt, hem beschrijft als enthousiaste taalliefhebber, bevlogen leraar geschiedenis en toegewijde beoefenaar van het Esperanto, wil Ben de dood van zijn vader zo snel mogelijk afhandelen. Hij regelt per telefoon de verkoop, in cash, van zijn ouderlijke huis. Herinneringen lijken overgewicht waar hij snel vanaf wil. Vergeten, negeren, verbijten, zwijgen. Het is een tactiek die hij al zijn hele leven toepast, en die hem niet gelukkig heeft gemaakt – gelukkige mensen verspillen zelden hun tijd en geld in casino’s – maar wel overeind heeft gehouden.
Vergeten, negeren, verbijten, zwijgen. Het is een tactiek die hem niet gelukkig heeft gemaakt, maar die hem wel overeind heeft gehouden.
Maar terug in het dorp van zijn jeugd dreigt alles waar hij zich aan vastklampte te verpulveren. De avond van de begrafenis van zijn vader graaft Ben met zijn jeugdvrienden een tijdscapsule op die ze precies 22 jaar geleden begroeven. In het dagboek van Daan, de psychisch gestoorde broer van Ben, lezen ze op de laatste bladzijde hun geboortedata, met daarachter hun sterfdag. Allemaal binnen de week. Het lijkt belachelijk, een misplaatste grap. Tot een van hen sterft.
Moresnet is zo’n reeks waarin ieder detail belangrijk lijkt, waarin logische verklaringen niet volstaan, maar waarbij er zo gespeeld en geregisseerd wordt alsof het allemaal perfect te verklaren valt. Tegenover het mysterieuze van het scenario staat de sobere, donkere en bijna overdreven realistische beeldvoering. Het is een contrast dat prima werkt. Net zoals de vonkjes licht lugubere humor in de dialogen de algehele sfeer van angst en beklemming verlichten. ‘Ik ken iemand die van het viaduct is gesprongen’, zegt Ben als kleine jongen tegen Zoë. Zij reageert laconiek: ‘Wie kent hier niet iemand die van het viaduct is gesprongen?’
Dat brengt ons bij de acteurs. Boris Van Severen, Jade Olieberg, Joke Emmers – allemaal lijken ze perfect de grens tussen beheersing en inleving te bewaken. Het maakt van Moresnet een intrigerende reeks. Met als enige risico dat de opgebouwde spanning straks als een dof kaartenhuis in elkaar stuikt. Want het gaat van breinmanipulatie over Esperanto tot het ‘Pitch Drop Experiment’ (of het pekdruppelexperment, het langstlopene experiment ter wereld waarbij sinds 1927 negen druppels teer uit een installatie vielen). En daarmee zetten de makers wel heel veel lijnen uit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
