Onderschat, goedgepraat, geminimaliseerd, weggewuifd, zelden ernstig genomen. Lange tijd werd er zo op pesten gereageerd. Kinderen deden dat nu eenmaal. Je moest daartegen kunnen, een eeltlaag kweken, niet flauw doen. Ondertussen blijkt steeds duidelijker dat pesten diepe sporen nalaat in het zelfbeeld. Jezelf zijn, dat grote maatschappelijke ideaal, blijkt bijzonder moeilijk. Want toen je onbekommerd jezelf was, werd je met je hoofd in de wc-pot geduwd.
Cameraman Kristiaan Grauwels weet niet of het letterlijk zo gegaan is op het internaat waar hij zijn middelbare school afmaakte. Hij weet zelfs niet of hij gepest werd. Hij weet alleen dat hij de gevolgen ervan meedraagt. Eetbuien. Een gebrek aan vertrouwen in alles en iedereen. Angst voor het leven. ‘Achter de schermen voel ik mij het meest op mijn gemak’, vertelt hij in de begingeneriek van Voorgoed verpest?. Drie afleveringen lang geeft hij dat comfort op om ‘zijn demonen recht in de ogen te kijken’.
Na al die jaren dacht hij dat hij het pesten had verwerkt, tot zijn zus bij hem aanklopt. Ze zegt hem dat haar zoon – zijn neef – gepest wordt. Dat komt hard binnen bij Kristiaan. Je verleden achter een muur verbergen, is niet hetzelfde als het een plaats geven, beseft hij nu. En dus gaat hij op zoek. Naar wat er precies gebeurd is, wat dat met hem heeft gedaan en of herstel mogelijk is.
Ik mag hopen dat dit programma Kristiaan van zijn demonen verlost in plaats van er een set bij te maken.
Het enige probleem is dus dat Kristiaan zich niets herinnert. Ook zijn ouders en zijn zus weten niets van dat pesten. De therapeut bij wie hij in 1994 belandde na een dramatisch kerstrapport moet ten slotte raad brengen. Omdat hij niet in beeld mag zeggen wat hij nog weet, wordt een ingewikkelde constructie opgezet waarvan de ballast groot is en de meerwaarde onduidelijk.
Actrice Kristien De Proost wordt naar een studio gebracht waar ze voor een groen scherm de plaats van de therapeut inneemt. Dat beeld wordt in de oorspronkelijke opname gemonteerd – wacht, het is nog niet gedaan – zodat er een fragment ontstaat waarin de actrice als therapeut tegen Kristiaan, die niet echt naast haar zit, zegt dat ze niet weet of hij ooit gepest is. Dat is het. Daarvoor werd dat ingewikkelde draaiboek geschreven en uitgevoerd. Een scenario dat nog eens herhaald wordt nadat Kristiaan een mail krijgt van de therapeut waarin hij schrijft ‘dat hij zijn dossier toch heeft teruggevonden’. Een mens vraagt zich natuurlijk af waarom die therapeut niet eerst naar dat dossier heeft gezocht, maar goed, daar wordt de actrice weer in stelling gebracht om deze keer mee te delen dat ja, er in het dossier melding is gemaakt van pesten.
Het klinkt een beetje wrang. Maar in je verbeelding hoor je de productieploeg bijna juichen, high fives en alles, want, yes, Kristiaan is echt gepest! Waarop in een gesprek met de ouders van Kristiaan de volgende mindfuck volgt. Met al zijn goede bedoelingen veegt de vader de zwaarte van het pesten van tafel. ‘Je voelde je geviseerd’, zegt hij tegen zijn zoon, maar ja, wat wilde je ook, je sportte niet, deed niet mee met de groep, zonderde je af. Als Kristiaan al in de touwen hing, dan deelde zijn vader zonet de uppercut uit.
Ik mag hopen dat dit programma Kristiaan van zijn demonen verlost in plaats van er een set bij te maken. Het is wel wat om niet gewoon voor die camera te gaan staan maar ineens je hart, ingewanden, blinde vlekken en zwakke plekken op straat te gooien. De therapeut die hem aanmoedigde dat te doen, zal er haar werk mee hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
