‘Een programma over het Belgische koningshuis?’
‘Niet zomaar een programma over het Belgische koningshuis. We gaan met de koningen praten en hen confronteren met hun daden. Bij Filip wordt het moeilijk. Die leeft nog.’
‘Ik wilde het net zeggen. Ongeveer alle koningen zijn dood.’
‘Dat is geen probleem. Er zijn genoeg acteurs die dode koningen willen spelen.’
Zo moet het gesprek ongeveer geklonken hebben toen Arnout Hauben zijn bizarre plan pitchte om een fictief gesprek te voeren met dode koningen, gespeeld door acteurs, om zo hun beweegredenen beter te begrijpen.
‘Dus je wilt doen alsof je een echt geschiedenisprogramma maakt en acteurs interviewen die doen alsof ze koning zijn?’ moet iemand toch gevraagd hebben. Of hoopte men stilletjes dat de makers na verloop van tijd zelf zouden inzien dat zo’n interviews niet alleen onnozel maar ook onzinnig zijn en dat fictie en reële feiten zich zelden goed laten mengen?
In ieder geval: Hauben mocht op pad vertrekken, op zoek naar sporen van de Belgische koningen. Soms lijkt het alsof hij werkelijk gelooft dat hij tegenover een vorst zit en dat hij eindelijk de kroon zal ontmaskeren. Dan kijkt hij zo’n koning-acteur met een priemende blik aan, zoals in deze aflevering Mathijs F. Scheepers alias Leopold III, en vraagt hij: ‘Hoe verliep dat, zo’n gesprek met Hitler?’
Soms lijkt het alsof Arnout Hauben werkelijk gelooft dat hij tegenover een vorst zit.
Nadat Leopold III als krijgsgevangene was afgevoerd naar slot Hirschstein aan de Elbe mocht hij twee keer van geluk spreken. Dat het bevel tot executie van Himmler nooit de bevoegde instanties bereikte en dat Hauben met zijn cameraploegje niet echt zijn hoofd om de deur stak om met hem te praten. Of hij werkelijk enthousiast was over ‘dat grote fascistische rijk van Hitler met u als onderkoning’, werpt hij Leopold III voor de voeten.
Even daarvoor stond Hauben nog aan het Nationaal Leiemonument in Kortrijk waar hij vertelde dat deze koning, hier vereeuwigd op zijn paard omringd door soldaten, vastbesloten was bij zijn volk te blijven. Hij weigerde zijn grondgebied te verlaten en werd opgesloten in zijn kasteel in Laken. ‘Achter slot en grendel’, benadrukte Hauben, want koningsverhalen zijn niets zonder een streepje dramatiek.
Er was natuurlijk meer aan de hand, zoals de autoritaire trekjes die de koning vertoonde of zijn misprijzen voor de grondwet. Maar daar stapte Hauben gemakshalve overheen. Sprookjes zijn soms leuker dan die lastige werkelijkheid. Liever keerde Hauben nog wat verder terug in de tijd, meer bepaald naar 29 augustus 1935. De dag waarop de koning in Küssnacht de controle over het stuur verloor en zijn vrouw, koningin Astrid, met haar hoofd tegen een perenboom vloog. Na twintig minuten was ze dood. ‘Slechts één inwoner herinnert het zich nog’, meldde Hauben. ‘Meneer Steinegger.’ Vier jaar was de nu 92-jarige man op het moment van de feiten. Maar zijn geheugen moet fenomenaal zijn, want tot in het kleinste detail beschreef hij de verwondingen en breuken van de koning, waarop Hauben besloot dat de koning ‘een gebroken arm en een gebroken hart had’.
Hauben praat niet alleen met overleden vorsten, hij kan ook hun diepste zielenroerselen lezen. ‘Hij zal veel naar het plafond hebben gekeken.’ Aan één blik in een kamer in het kasteel van Wijnendale, waar de koning verbleef net voor de capitulatie, had Hauben genoeg om dit te weten. Amateurhistoricus en amateurpsycholoog: Hauben is het allemaal. Misschien kan hij voor zijn volgende programma als waarzegger door Europa dolen om de toekomst te voorspellen van wie hij ontmoet. Met het verleden heeft hij ondertussen wel genoeg gespeeld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
