Wakke frietjes en ossentong in een bruine plas waarvan ik later vernam dat het madeirasaus was. Het hoofdgerecht was die zondagmiddag niet alleen een Vlaamse klassieker, maar ook een guitige knipoog naar de reis die mijn tante en oom hadden gemaakt en die ze, ruimhartig als ze waren, graag met ons wilden delen. Speciaal voor de gelegenheid hadden ze van de parochiale werking een diaprojector geleend, een opgespannen laken deed dienst als projectiescherm. Met een bel cognac in de hand leverde oom bij ieder plaatje commentaar. Er was geen selectie gemaakt. We beleefden alles mee, van de autorit naar de luchthaven tot het ontbijtbuffet in het hotel.
Ik was negen en ontdekte dat er iets bestond dat nog saaier was dan thuis blijven terwijl al je vrienden op reis zijn: een namiddag lang luisteren naar het reisverhaal van twee mensen voor wie een middagmaal zonder de drievuldigheid vlees-aardappelen-groenten het summum van avontuur was.
Hetzelfde gevoel van eindeloze verveling overviel me toen ik Wim Opbrouck zag opfleuren toen hij weer op het weitje in Oostenrijk stond waar hij in 1978 leerde skiën. Naast hem stond Siska Schoeters die in Mijn eerste reis verschillende bekende personen begeleidt tijdens hun hoogst individuele trip down memory lane. Natuurlijk wordt er in praatprogramma’s wel vaker gepolst naar de bijzondere momenten in het leven van wie enige naam en faam heeft, maar in Mijn eerste reis blijft het niet bij woorden. Schoeters en co. reizen het verleden achterna en voeren een autobiografische re-enactment op.
Je zou verwachten dat er ondertussen toch wel iemand op de openbare omroep de bedenking heeft gemaakt dat niet ieder idee moet ontaarden in een reisprogramma met BV’s, maar blijkbaar is het verzadigingspunt nog niet bereikt.
Niet ieder idee moet ontaarden in een reisprogramma met BV’s.
Wat ons opnieuw bij Opbrouck in Oostenrijk brengt. Hij nam elk jaar deel aan de skivakantie die de West-Vlaamse turnleraren Gino en Christine organiseerden. Overdag leerden ze skiën, ’s avonds was het tijd voor cultuur en – zo getuigen de foto’s van jongeren met pruiken en in gekke kostuums – veel jolijt. ‘Hier ensceneerden we een bevalling’, prevelt een duidelijk geëmotioneerde Opbrouck.
Om de duik in het verleden helemaal compleet te maken, komen niet veel later Gino en Christine zelf tevoorschijn. ‘Das kann nicht waar zijn!’ zegt Opbrouck gespeeld verbaasd, als de gediplomeerde acteur die hij is. ’s Avonds reconstrueren Gino en Wim de sfeer van weleer door samen de evergreen My Bonnie Is over the Ocean te zingen, met bijbehorende gebaren, waarna Wim verklapt dat er ook een stoute versie van het nummer bestaat waarbij ze twee borsten nabootsen. Die bekentenis leidt tot heel wat hilariteit. Ja, bij Gino en Christine in de chalet was het alle avonden pret en verzet.
De volgende dag mag Wim zijn skikunsten demonstreren. Want wie dacht ondertussen alles te weten over Opbrouck, krijgt hier zomaar even een ongekend feit gepresenteerd. Ooit schitterde Opbrouck als skimonitor op de witte pistes van de Alpen. Nog steeds glijdt hij sierlijk als een prijsduif naar omlaag. Het was een geheime tip van een van zijn leraars. Als je een beetje zwaar bent, moet je elegant bewegen. Wat niet betekent dat je altijd en overal elegant moet zijn. Op het dieptepunt van hun reis door de tijd halen Wim en Siska het innerlijke kind in zichzelf naar boven en laten ze stiekem scheten in de gondel van de skilift. Dat enkel zij zich daarbij amuseren, is de perfecte samenvatting van dit verder volkomen overbodige programma.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
