Zes pubers met rijke ouders brengen hun zomer door in Knokke. Ze drinken, dansen, snuiven en hebben seks alsof dagen per definitie zorgeloos zijn en hun toekomstig bedje gespreid is. Aan wandelen doen ze niet, ze rijden – bezopen of niet – in hun cabrio-jeep van luxevilla met verwarmd zwembad naar strandclub naar kunstgalerie naar nachtclub. De volgende dag herhaalt die cirkel der intense saaiheid zich opnieuw. En opnieuw.
Op papier leek Knokke Off even leeg en nietszeggend als pakweg de onderwijsvisie van Ben Weyts. Maar anders dan die visie slaagt deze reeks er wel in te verbazen en een mens van zijn sokken te blazen. Knokke Off is goed geschreven, goed geacteerd en goed in beeld gebracht, waarbij goed een absoluut understatement is.
Scenaristen Luk Wyns en Nele Vandael en regisseur Tom Goris slagen erin van het duffe, nuffige, pretentieuze Knokke een mysterieuze en broeierige plek te maken. Het Knokke waar bejaarde heren golf spelen, oudere dames hun eenzaamheid in te veel champagne verdrinken en jongeren de algehele verveling van zich af schaven door zich als ongekroonde prinsjes en prinsesjes te gedragen, vormt de achtergrond van een verhaal dat zich slechts met mondjesmaat ontvouwt.
Alex (Willem De Schryver) is het rijkeluiszoontje dat in de ogen van zijn vader Patrick (Geert Van Rampelberg) geen klap waard is. ‘Besef je hoe debiel je ideeën zijn?’ snauwt zijn vader hem in de tweede aflevering toe. Alex droomt ervan een luxueuze gentlemen’s club op de dijk van Knokke te openen. Een hoerenkot, zo vat zijn vader het samen. Patrick heeft weinig woorden nodig om zijn zoon met de grond gelijk te maken en hem helemaal tegen het maaiveld te duwen.
Nergens anders druipt Alex zo af als uit het bureau van zijn vader. Nochtans heeft hij materiaal achter de hand om tegen zijn vader te gebruiken. Door het sleutelgat van de deur waarachter Patrick een kunstdeal sloot, filmde zijn zoon hoe hij na de ondertekening van de papieren de galeriehoudster, die tevens de moeder van een vriendin van zijn zoon is, oraal bevredigde. Hoe hard hij zijn vader ook verafschuwt, hij is toch nog niet klaar om die bom te laten barsten. Daarvoor is het verlangen naar liefde nog te groot. Voorlopig toch. Zijn wraakgevoelens viert hij wel elders bot. Door zijn vrienden te kleineren, of door zijn vriendin Louise (Pommelien Thijs) te manipuleren. Dat ze toffer is als ze haar gekkenpilletjes niet pakt, bijt hij haar toe als hij zijn goesting – ochtendseks – niet krijgt. ‘Niet zo kijken’, snauwt hij dan weer als zij haar ogen over de nieuwe jobstudent laat glijden die zich in de strandbar van Jacques (Gène Bervoets) aandient.
Op papier leek Knokke Off even leeg en nietszeggend als pakweg de onderwijsvisie van Ben Weyts. Maar de reeks slaagt er wel in een mens van zijn sokken te blazen.
Daan (Eliyha Altena) is half-Surinaams en logeert tegen zijn zin met zijn moeder Melissa (Anna Drijver) op een camping. Melissa heeft zo haar eigen redenen om in Knokke te stranden: er is iets met haar zus, die ooit verdween, en iemand van die rijke snuiters heeft daar iets mee te maken.
Onder de leegte van de dagen, die meestal beginnen met de kater van gisteren en eindigen met een volgend zuipfestijn, schuurt en botst het en ontspint zich een onduidelijke intrige die als een kille schaduw boven iedere scène hangt. Zelfs iets saais als een doorpas van jurken voor de trouwerij van Louises oudere zus bij Natan in Knokke – kan het nog pedanter? – verandert in een beklemmend moment wanneer zelfs Olivia, het tienjarige zusje van Alex, zich ontpopt als een geslepen kreng.
Het is een open deur intrappen, beweren dat niemand is wie hij lijkt in Knokke, dat onder de pretentie kreten om aandacht, bewondering en waardering schuilen. Knokke Off weet die wanhoop perfect te capteren en voegt er een laag subtiele waanzin aan toe. Ieder huisje heeft zijn kruisje, zegt het spreekwoord van de gewone man. In Knokke zijn de kruisen wat groter en zijn de spijkertjes van goud.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
