Dat ze al een yanglichaam heeft, krijgt Kim Clijsters ergens in oktober 2019 te horen. Ze zit aan tafel met rond haar een vijftal voedingsadviseurs en voor haar een leger aan ronde kartonnen doosjes gevuld met strikt plantaardige maaltijden. Want in zo’n yanglichaam, weet de voedingsexperte links van haar, mag je vooral geen vlees en zuivel stoppen, dan blokkeert het. ‘Humpf’, zegt ze en ze trekt haar kin tussen haar schouders en houdt haar armen in een rechte hoek naast haar. Ze kijkt alsof ze een viking is die net op onbekend terrein voet aan land heeft gezet. ‘Humpf.’
Ze weet waarover ze spreekt, benadrukt de experte. Zelf volgt ze al twintig jaar haar eigen voedingsadviezen op en kijk haar eens slank en vinnig wezen. Clijsters trekt het deksel van een van de dozen en neemt een voorzichtige hap. Als ze al twijfels heeft, dan slikt ze die professioneel door.
Nu ze haar comeback heeft aangekondigd en de euforie van de bekendmaking is weggeëbd, lijkt ze bereid alles te proberen om gewicht te verliezen. ‘Dat gaat lukken’, meende de diëtiste. De kilo’s zouden erafvliegen, daar stak ze haar hand voor in het vuur. ‘Doe maar niet’, merkte Clijsters laconiek op. Van de uitgelaten, goedlachse Clijsters die een paar maanden eerder nog een balletje tegen John McEnroe sloeg, blijft even niet veel over. Weg was de lichtheid waarmee ze over haar comeback vertelde. Weg was de guitige glimlach waarmee ze haar coach inlichtte over haar nieuwe liefde: wakeboarden.
Ze lag op zijn massagetafel en bij dat woord kromp hij ineen alsof daar niet Clijsters lag maar de reusachtige keutel van een rat. Als ze echt wilde wakeboarden, dan kon dat in 2025. ‘Zo lang ga ik niet tennissen, hoor’, veerde Clijsters recht. Trouwens, ze mocht zich toch ook wat amuseren? De coach fronste figuurlijk de wenkbrauwen. Of ze nog ‘coachable’ was – lees: kneedbaar – wilde hij van haar weten. Ze besloot zijn vraag ergens in het luchtledige te laten hangen. Ze voelde zich blijkbaar vederlicht en tot heel veel in staat. Maar toen moest de strijd tegen de weegschaal nog beginnen.
De comeback van Clijsters bracht haar misschien niet wat ze gehoopt had of verwacht, maar met Come Back Home biedt ze nu wel een bloedeerlijk inzicht in de pieken en dalen van de sportvrouw. De droom is groot, de werkelijkheid soms onbuigbaar en het verschil tussen het verlangen naar de comeback en de moeite die het kost om tot het uiterste te gaan, is tastbaar. Geregeld vallen er stiltes tijdens gesprekken of vertellen ogen iets anders dan wat er gezegd wordt. Niet dat Clijsters tijdens die maanden van intense voorbereiding aan haar beslissing heeft getwijfeld. Ze wil oprecht weer proberen de best mogelijke tennisspeelster te zijn. De vraag is of dat best mogelijke wel genoeg is. Zowel voor haar, als voor de rest van de tenniswereld. Het risico van de comeback is dat hij het succes van vroeger overschaduwt, dat je meer de tennisster van de gemiste comeback wordt en minder die van overwinningen die je wel hebt behaald.
Haar comeback bracht misschien niet wat ze gehoopt had, maar Kim Clijsters: Come Back Home biedt wel een bloedeerlijk inzicht in de pieken en dalen van de sportvrouw.
Na een bodyscan aan de Universiteit Hasselt rijden Clijsters en haar coach zwijgend naar huis. De informatie die ze daar hebben gekregen, hangt als een loden deken om hen heen. Na al die weken voorgeschreven maaltijden eten en intensief trainen blijven haar vetpercentage en haar gewicht min of meer gelijk. ‘We moeten een versnelling hoger schakelen’, zegt haar coach. Ze bijt bedachtzaam op haar nagels. ‘Niet eten. Dat komt in mij op.’ Ze weet dat het niet goed is, maar met de comeback keren ook haar oude demonen terug.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
