Ooit vertelde iemand me dat hij niets liever rook dan de geur van een benzinepomp. Vers brood? Gemaaid gras? Regen na een hete zomerdag? Nope. Geraffineerde aardolie. Ik moest eraan denken toen ik de drie teams in Kamp Jeroom in een parkeergarage zag manoeuvreren. Het is ‘wree krap ze maat’, horen we bokser Victor Schelstraete vloeken in zijn SUV met de naam van de sponsor op de nummerplaat, terwijl Zita Wauters naast hem vooral het record ‘what the fuck’ zeggen probeert te breken. Ondertussen knalt Pedro Elias met zijn oude BMW tegen het afsluithek, het sein voor Erik Van Looy, die het van bovenaf aanschouwt als medepresentator, om zijn hinnikende lach uit te stoten, wat dan weer het sein is voor het verzamelde publiek om heel hard mee te lachen.
Kamp Jeroom is ooit bedacht als voorspel op De slimste mens ter wereld, maar blijkbaar was het programma zo goedkoop en simpel te maken, dat men het oppompte tot volwaardige afleveringen. In drie garageboxen moeten telkens drie teams het in niet al te ernstige proeven tegen elkaar opnemen. Uiteindelijk blijven er twee ploegen over, daarna nog één, die zichzelf winnaar mag noemen.
Vanuit het glazen kantoor van de garagewachter geeft Jeroom commentaar, deelt hij opdrachten uit en strooit hij met humor. Op de vraag van zijn sidekick of hij een sporthart heeft, antwoordt hij dat hij van schaatsen houdt, ja, dat hij met schaatsen aan zijn voeten geboren is, wat een zeer pijnlijke bevalling was, waarop het publiek, de kandidaten en Van Looy bijna stikken van het lachen. Al kan dat ook aan de lucht in de parkeergarage liggen.
Het publiek, de kandidaten en Erik Van Looy stikken bijna van het lachen. Al kan dat ook aan de lucht in de parkeergarage liggen.
De bedoeling is dat de teams goedgemutst dingen doen om punten te sprokkelen. Een zo hoog mogelijke hartslag krijgen in een rolstoel, bijvoorbeeld. Al zittend pieken, zoals Jeroom het omschrijft. Terwijl Zita ‘What the fuck! Wat een kutopdracht!’ roept, staat Wesley Sonck al te springen met die rolstoel tegen zijn achterwerk geplakt. Een grappig zicht, dat kan niemand ontkennen.
Enkel het hart van Lukas Lelie blijft gezapig gelijkmatig verder slaan. Pas wanneer Ella Leyers de folterkoffer opent en met een elektrische vliegenmepper voor zijn neus zwaait, maakt zijn hart een sprongetje.
En zo gaat het door. Iedereen amuseert zich. Het publiek op de boxen, de mensen in de boxen, de presentator, zijn sidekick.
Om het nog plezanter te maken, worden er een paar onbekende Vlamingen bijgehaald, of zoals Jeroom hen omschrijft: Jan Modaal met de pet van de straat. In een omgekeerd rollenspel is het aan de bekende mensen om de onbekende mensen hun geheimen te ontfutselen. De 69-jarige Liliane vertelt aan Schelstraete en Wauters dat haar lievelingsartiest Roy Orbinson is, waarop Schelstraete wil weten of dat een Belg is en Liliane zich duidelijk moet forceren om beleefd te blijven.
In zijn box wil Wesley Sonck van zijn onbekende mens, Tilly uit Heist-op-den-Berg, weten of ze vreemdgaat. Waarna Elias onmiddellijk voor de diepste intimiteit gaat en vraagt of ze ‘veegt of propt’. Nu schokt het publiek zo hard van het lachen dat ik begrijp waarom dit programma zich heeft teruggetrokken in de betonnen veiligheid van een garagebox.
Iedere andere constructie zou instorten onder druk van zo veel en zulke heftige lachsalvo’s.
Maar uiteindelijk moet er iemand afvallen – dat zijn Leyers en Lelie – waarop de twee andere teams zich in de finale smijten. Iets met zenuwspiralen en ballen naar bordjes gooien wat dan tot hilarische uitspraken leidt als ‘mijn ballen zijn op’. Want ja, Kamp Jeroom is bedacht door geinige jongetjes die nog even graag als vroeger met auto’s spelen en al lang geleden besloten hebben dat de rest van de wereld veel te serieus is om ernstig te nemen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
