Alsof boeren het vandaag nog niet moeilijk genoeg hebben, krijgen ze nu ook nog eens de besmettelijke vrolijkheid van Mathias Coppens op hun dak. Want, zo heeft Coppens ontdekt, boeren gunnen zichzelf te weinig tijd om van het leven te genieten. En van het leven genieten, zo willen de Neckermanns van deze wereld, is vakantie nemen. Omdat hij diep vanbinnen een boer voelt kriebelen, biedt Coppens zichzelf graag aan als excuus voor de boer en de boerin om er heel even, maximum twee dagen, op uit te trekken. Het liefst met de kindjes. Zonder zorgen. All-in.
Ondertussen neemt Coppens de boerderij over en nodigt hij een bekende mens uit om over koetjes, kalfjes en de dingen des levens te praten. Je hebt geen villa in het groen nodig om Het huis te maken. Het kan ook gewoon op andermans erf.
In deze tweede aflevering is dat Van Eigen Kweek, een gemengd biobedrijf met zowel vlees- als melkkoeien, maar ook kippen en varkens. Het vlees versnijden de boer en boerin zelf, van de melk maken ze yoghurt, ijs en desserts. Het klinkt idyllisch en Coppens doet zijn uiterste best om die idylle vooral niet te doorprikken. Want ‘naast de koeien hebben ook de kippen de vrijheid om rond te lopen’. Iedereen is gelukkig op de boerderij. Tot de mens de dieren rijp acht voor de slacht, natuurlijk.
Maar die details doen er even niet toe. Dit programma is bedoeld om iedereen een goed gevoel te geven. Daarvoor ploeteren Coppens en zijn gast door de modder, tuffen ze rond in een tractor of scheppen ze goedgezind stront. Boerendingen, quoi. Dat levert grappige gesprekken op en soms leidt het zelfs tot diepgang. Al heeft Coppens zijn manier om dat laatste te stimuleren. Hij past het interieur van de oude caravan waarmee hij van boerderij tot boerderij reist telkens aan aan de gast. Voor deze tweedaagse boerderijklasse is dat Ruth Beeckmans. Of ze ‘van den buiten’ of ‘van de stad’ komt, wil Coppens weten, terwijl Beeckmans vertederd naar de melkkoeien in de stal staart. Van ergens tussenin, antwoordt ze. ‘Deurne.’
Je hebt geen villa in het groen nodig om Het huis te maken. Het kan ook gewoon op andermans erf.
‘Die koeien staan droog’, vertelt Coppens alsof het ook bij koeien gewoon een kwestie van water geven is. Wanneer ze samen in de melkput staan en de ‘natte koeien’ een voor een aan de melkmachines hangen, begint het Beeckmans heel even te dagen. Dat koeien – net als ieder ander zoogdier – enkel melk geven als ze een kalf hebben gekregen en dat koeien om melk te blijven geven steeds opnieuw gedekt worden. ‘In de vrije natuur,’ mijmert Beeckmans, ‘drinken kalfjes gewoon die melk.’ Inderdaad, knikt Coppens, gelukkig hebben deze koeien hier een mooi leven. Ja, bevestigt Beeckmans, ‘het doet je wel nadenken’, maar deze dieren ‘worden keigoed behandeld’.
’s Avonds rond de kachel spreekt Beeckmans waarschijnlijk de mooiste zinnen uit van het hele programma. Als ze het heeft over de plotse dood van haar partner, bedenkt ze dat ‘kinderen gemaakt zijn voor het leven’ en dat je als volwassene dat talent misschien een beetje verliest. Je zou je kunnen afvragen of dat ook voor dieren geldt, voor pakweg een kalf of een big, maar die vraag zullen we uit respect maar even laten rusten. Wie het echt wil weten, kan nog altijd de documentaire Cow eens opzoeken.
De volgende ochtend, alweer de laatste dag op de boerderij, moeten Coppens en Beeckmans er vroeg uit om de paté, de yoghurt, de rijstpap en het vlees op de markt van Lochristi te verkopen. Er schuilt niet alleen een boer in Coppens, hij blijkt ook een geboren marktkramer. ‘Korte keten’, scandeert hij en aan een man met wat meer tijd legt hij het netjes uit. ‘Varken. Paté.’ De wereld is simpel als je bepaalde tussenstappen wegstreept.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
