Volgens Evelyne bestaan er drie types leuk. Iets kan leuk zijn terwijl je het aan het doen bent, iets kan achteraf leuk zijn of – en dat is de derde categorie – iets is nooit leuk. Evelyne zit in een oranje donsjas in de sneeuw. Even daarvoor zagen we rendieren over een witte vlakte rennen. Voor wie er nog aan twijfelt: dit is Noorwegen, waar Annemie Struyf al enkele jaren uitgeweken landgenoten opzoekt. Deze keer is ze zelf te gast in haar eigen programma om haar Noorse droom na te jagen.
Maar zoals wegen in Noorwegen nooit rechtdoor lopen omdat er altijd een plateau, gletsjer of berg in de weg ligt, zo vertonen Noorse dromen soms ook onverwachte en onaangename bochten. Evelyne zag bijvoorbeeld haar relatie op de klippen lopen waarna ze haar grote liefde – haar husky’s – in een camper laadde en dakloos ronddoolde. Maar nu heeft ze een nieuw doel voor ogen: de Finnmarksløpet, een van de meest beruchte hondenraces van Noorwegen die ze omschrijft als leuk, type twee.
Ondertussen zit Annemie alweer in een tandartsenpraktijk in Sint-Job-in-‘t-Goor waar ze tandarts Mariska en tandtechnicus Philip ontmoet met hun baby van enkele maanden oud. Ze staan klaar om alles achter te laten en naar Noorwegen te vertrekken. ‘Alles achterlaten?’ vraagt Annemie voor de zekerheid. ‘Alles’, knikken Mariska en Philip. Met een Vlaams gevoel voor duidelijkheid leggen ze uit wat hen drijft. ‘Als we het nu niet doen, dan doen we het nooit.’ Annemie kijkt alsof ze zonet een diepe wijsheid heeft gehoord waar mensen pas opkomen als ze zich klaarstomen om naar het Hoge Noorden te reizen.
Annemie kijkt begripvol, ze is het gewend dat mensen beginnen te huilen als zij in de buurt is.
Even later bekent Philip dat ze het toch vooral doen voor hun oudste zoon Lars. Hij heeft autismespectrumstoornis en Philip en Mariska vermoeden dat de rust, het tragere ritme en de ruimte in Noorwegen hem deugd zullen doen. Philip verbijt zijn tranen en Annemie kijkt hem begripvol aan, ze is het ten slotte gewend dat mensen beginnen te huilen als zij in de buurt is.
Terug in Noorwegen begint ook Emma plots te snotteren. Van de zeven kinderen en de echtgenoot is zij de enige die bij haar moeder Veerle is gebleven op het eiland Mindland. Wat er is gebeurd met echtgenoot Eddy en de twee andere kinderen die mee waren verhuisd van Zutendaal naar het Noorse eiland, blijft een mysterie. Emma vertelt dat ze ‘heeft gestruggeld’, wat natuurlijk de aandacht van Annemie trekt. ‘Mag ik vragen wat je bedoelt?’ En daar zijn de tranen. Emma is zo veranderd sinds ze Tommy heeft ontmoet. Ze zag zijn naam eerst in het boek dat op de top van de berg op het eiland lag. Hij was de andere persoon die iedere dag de berg beklom. Nu zijn ze samen en dankzij hem, vertelt Emma, heeft ze geleerd van iemand te houden. Alleen een diepvriezer kan het bij zo veel liefdesgeluk droog houden, toch?
En zo breit Annemie als een goedgemutste baboesjka de verhalen van gemigreerde landgenoten aan elkaar. Ze hebben het over wat ze achterlieten en over wat ze vonden, over de moeilijke momenten, over de heimwee. Verder is dit vooral kabbelende televisie die voortdurend in herhaling valt. We zien Annemie door de sneeuw sjokken, ze vraagt vol verbazing hoe mensen zich voelen en knikt diepzinnig bij om het even welk antwoord, ook al gaat het om de zoveelste variatie op ‘ik droom van het Noorden’. Voor dit soort programma’s bestaat ongetwijfeld een vierde type leuk: zeer leuk voor de makers, een pak minder leuk voor de kijkers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
