Wanneer Jonas Van Geel en Jelle Cleymans aan helden denken, denken ze aan cool, sterk en stoer. Alles wat ze niet zijn, zeggen ze zelf. Maar om daar helemaal zeker van te zijn, roepen ze er om elf uur ’s ochtends in café Den Engel barman Luc bij. Wat hij denkt als hij hen zo ziet zitten?
‘Toffe gasten.’ Die Luc is duidelijk niet van plan zijn vaste klanten te verliezen en toont zich een meesterlijke diplomaat. Want op de vraag wie dan wel zijn held is, antwoordt hij: ‘Mijn vader.’ ‘Tja,’ knikt Jonas bedenkelijk, ‘zo kan het ook.’
Alleen valt er moeilijk een tv-programma, laat staan enkele verre reizen, uit een imitatie van je vader te peuteren. Dat is eerder iets voor op de sofa bij de therapeut. Maar Jonas is ondertussen zelf vader en welke man wil nu geen held zijn voor zijn eigen zoon? Alleen, hoe bereik je dat? ‘Is cool zijn genoeg?’ vraagt Jonas zich vertwijfeld af.
Razendsnel, ja, bijna heldhaftig, boort Jelle het wiskundige deel van zijn brein aan en schetst op een bierkaartje de ‘as van het heldendom’, met op de X-as ‘coolness’ en op de Y-as ‘wereldverbeteraar’. Superman scoort daarbij hoog, Jonas en Jelle hangen rond het nulpunt. Ze zijn eerder zero dan hero, maar wat ze nog niet zijn, kunnen ze wel worden.
Wat als helden misschien wel sterk, stoer en cool zijn, maar ook saai?
Tarzan is de eerste naam op hun heldenlijst. Maar zijn er vandaag nog tarzans? Gelukkig doet Jelle grondig zijn research. ‘Wie is de echte Tarzan’, vraagt hij aan ChatGPT, waarop de naam Leo Urban op het scherm verschijnt, een man die op bomen loopt, in de jungle leeft en daar een goede internetverbinding heeft, want kijk, hangend tussen de lianen zit hij plots in een online meeting met Jonas en Jelle.
Als ze echte tarzans willen worden, zegt Leo de natuurmens, moeten ze de bomen in het park of in het bos achter zich laten en naar de ‘real jungle’ in Oeganda vliegen. In België kunnen ze hoogstens aan boomgewenning doen, in Oeganda kunnen ze daarna transformeren tot tarzans. Dat even heen en weer vliegen naar Oeganda van Jonas en Jelle niet onmiddellijk klimaathelden maakt, en op termijn de bossen van de wereld schaadt, laat Leo blijkbaar koud. Hij mag dan de jungle zijn thuis noemen, ook een mens als Leo heeft een inkomen nodig.
Om zich voor te bereiden op het onbekende, informeert Jelle zich opnieuw grondig over alle gevaren die in de Oegandese jungle op hen wachten. Tegen malariamuggen laadt hij een voorraad insectensprays in, tegen mogelijke schotwonden van stropers een doos tampons en om ongewenste dieren uit zijn broekspijpen en mouwen te houden, raadt hij Jonas de truc met de omgekeerde tape aan. Zo lang Jonas en Jelle hun angstige, smetvrezende, klungelige, allesbehalve heldhaftige zelf zijn, zijn ze trouwens best grappig en onderhoudend. Wat als helden misschien wel sterk, stoer en cool zijn, maar ook saai?
Dat kan alvast niet gezegd worden van Bosco, de man die Leo een echte tarzan én held noemt. Hij loopt niet op bomen, slingert niet aan lianen, maar leert de weeskinderen van Kampala muziek maken. Ik had graag meer van dit soort onbekende en eigenzinnige helden gezien. Want zodra Jonas en Jelle met Leo en gids Wilfried in de jungle doken, namen ze hun streven naar heldendom net iets te ernstig. Ze deden oprecht hun best om als apen te lopen, vuur te maken en met verwrongen gelaat in de hoogste boom van het bos te kruipen. En het lukte hen allemaal. ‘Echte tarzans’, jubelde Leo. Al is het niet helemaal duidelijk waar ‘in een hoge boom kruipen’ zich precies situeert op de ‘as van heldendom’. Maar een held, zo toonde het opzoekwerk van Jelle al, hoeft niet kritisch te zijn. ‘Ik mis jou’, zegt zoontje Charlie aan de telefoon op het einde van de uitzending. Een held voor je zoon word je blijkbaar niet door thuis te blijven.
