‘Discussiëren over politiek mét mensen, niet óver mensen’, dat wil Eric Goens als barman / uitbater / gespreksleider / gastheer / goeroe van Bar Goens, en dus verlekkerde hij de kijker alvast met de komst van ‘twee langdurig werklozen.’ ‘Twee mensen zonder job’, aldus sidekick William Boeva, ‘en misschien straks zonder inkomen.’ De twee gasten mogen in gesprek gaan met minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke om het een en ander uit te klaren, want, zo richtte Goens zich tot de kijker, ‘u zegt dat ook, u denkt dat ook. Die langdurig werklozen zijn profiteurs, luiaards, ze verdienen een schop onder hun gat.’
Ondanks de villa’s in Bertem en Zuid-Afrika is Goens naar zijn eigen bescheiden mening nog steeds een man die de onderbuik van het volk perfect aanvoelt. Het is ook die (onder)buik die hij wil voeden met een dagelijkse portie actualiteit. Terwijl Goens in het café zijn gasten ontvangt, de ene aan de toog, de andere aan tafel, de laatste in de zetel, wacht in een caravan buiten een populaire zanger op zijn kortstondige moment de gloire.
Deze eerste avond bestond de gastenlijst exclusief uit mannelijke exemplaren, wat Goens er niet van weerhield de zingende pastoor Wim Simons voor de voeten te werpen dat het ‘oude mannen’ zijn die telkens weer de paus kiezen. Wie dacht dat Goens aan gezelligheid zou doen in dit knusse interieur, komt alvast bedrogen uit. Hij heeft nog net geen oorlogscamouflage op zijn wangen geschilderd, en hij schiet op alles en iedereen met scherp. Alleen voor de heren werklozen toonde hij zich opvallend mild. Ook de zingende pastoor slaagde er even in zijn harnas te doorboren. Dat iedere gedoopte mens paus kan worden, ‘ook u’, deelde hij Goens mee. Kortstondig werd zijn blik wat wazig, alsof hij het serieus overwoog dat conclaaf volgende week binnen te vallen en over te nemen. Hij heeft ten slotte ervaring met het format.
Wie dacht dat Eric Goens aan gezelligheid zou doen in dit knusse interieur, komt alvast bedrogen uit.
Na de wat bizarre zegening van de toog, verhuisde Goens naar de tafel om over politiek te praten met mensen en niet over mensen. Mensen van dienst waren Pedro en Eric, beiden wilden graag werken, maar door een voetblessure bij Pedro en slechte ogen bij Eric bleek dat moeilijker dan gedacht. In totaal had Eric achttien jaar gewerkt, hij had de korte contracten aan elkaar gehaakt, want, zo maakte Goens in Erics plaats duidelijk ‘telkens wanneer de subsidies voor de werkgever wegvielen, verliep het contract.’
En zo praatte Goens nog wel even verder met de mensen door zelf hun verhaal samen te vatten. Ondertussen werd Frank Vandenbroucke overladen met vragen want dit was toch niet sociaal, hij was van de partij van Deborah – wel, hier zitten twee Deborahs, wat had hij hen te zeggen? Vandenbroucke ondernam moedige pogingen er een speld tussen te krijgen, maar Goens cirkelde als een hakbijl boven zijn hoofd en kapte hem telkens af. Alsof hij in een parallel universum een extra premie opstrijkt wanneer hij erin slaagt gasten niet te laten uitpraten.
Toen volgens Goens alles wat nog niet gezegd was over de beperking van de werkloosheid in de tijd nu wel gezegd was, hulde hij zich in de rol van biechtvader. In het meer intieme deel van het café wilde hij van die dekselse kapoen Radja Nainggolan wel eens weten of hij van plan was zijn leven te beteren. Ook Nainggolan probeerde zijn versie van de feiten te vertellen, maar Goens vond zijn vragen duidelijk boeiender dan de antwoorden. Radja mocht beschikken met de gevleugelde woorden: ‘Ik ken u een beetje, je bent een rustige mens, gedraag u ernaar.’
Buiten pepte Willy Sommers zich op om voor een kluitje toevallige voorbijgangers Laat de zon in je hart te zingen. Middenin het tweede refrein werd besloten dat het lang genoeg geduurd had en nam Goens het woord over. In Bar Goens spreekt men Goens, zoveel is duidelijk. Wie iets anders wil zeggen, kan maar beter snel zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
