Twee zussen, Kat en Anna, hebben elkaar om onduidelijke redenen jarenlang niet gezien tot Anna (Emma Rotsaert) plots voor de poort van Kat (Marjan De Schutter) staat met een boodschap en een vraag. De boodschap is dat ze kanker heeft en nog een week te leven heeft. De vraag is of Kat met haar 2143 kilometer ver naar Santa Rita wil rijden om haar daar – in deze volgorde – te euthanaseren, te cremeren en in de pot met assen van hun ouders te bewaren. Die heeft ze mee in een glazen bewaarpot met schroefdeksel. Geen idee of het toeval is dat Santa Rita de patroonheilige is van de hopeloze gevallen, de mishandelde vrouwen en de ongelukkige huwelijken, en welke hiervan – misschien wel alle drie – symbool staan voor deze reeks, maar vanaf het moment dat Kat de trappen van haar villa afdaalt en naar Anna op de oprijlaan schrijdt, is het duidelijk dat er onder haar beheerste uiterlijk tal van geheimen schuilgaan. Hoe valt bijvoorbeeld deze wat saaie, burgerlijke vrouw te rijmen met het meisje met de dreadlocks dat even daarvoor met gierende banden uit een Spaans dorp vertrok omdat haar ouders eerst een Boeddhabeeld stalen en daarna vertrokken zonder te betalen.
Het is slechts een van de scènes die het zowel hilarische als tragische karakter van How to kill your sister benadrukken. Tijdens het schrijven moeten Pedro Elias en Evelien Broekaert zich als koppel verkneukeld hebben bij de overtreffende trappen van absurditeit die ze op papier zetten. Van de doodskist op het dak van de auto over de moeder (Sofie Decleir) die met het masker van een paardenhoofd poseert voor een benzinepomp tot de vader (Nico Sturm) die, in het bovenlijfje van een dirndl, vraagt of hij er niet ernstig uitziet misschien.
Aan hilariteit geen gebrek op deze roadtrip van twee zussen die een ooit een stel chaotische, lichtjes egocentrische en impulsieve ouders deelden, maar tussen wie ondertussen een kloof van acht jaar radiostilte gaapt. Met het tragische van de situatie worstelden de makers net iets meer. Er worden wel ‘Grote Emoties’ uitgesproken, over kanker en dodelijke ziektes; er zit ook gevoel in kleine gebaren, zoals Kat die aan Anna vraagt of ze haar geschoren hoofd mag strelen, waarop Anna bijna mechanisch vertelt over hoe het haar na chemotherapie in plukken terug groeit. Haar gezicht blijft er onbewogen bij.
De details – van hond tot auto – zijn piekfijn afgewerkt, en toch.
Het gebeurt wel vaker in de reeks, dat zinnen uitgesproken worden alsof ze uit een brochure zijn gelicht. Wanneer Anna uitlegt wat Kat moet doen om haar zelfgekozen dood uit te voeren, klinkt dat even afstandelijk als een bouwvakker die cementspecie beschrijft. Al is het niet ondenkbaar dat die laatste dat met meer gevoel zal doen. Want hoe waanzinnig de nonsensicale en soms ook gruwelijke vondsten zijn waarmee het scenario van How to kill your sister is volgepropt, de overdaad verhindert tegelijkertijd dat je als kijker emotioneel betrokken geraakt bij het verhaal.
Het ligt niet aan Rotsaert of De Schutter. Ze spelen hun personages zoals ze geschreven zijn, schijnbaar immuun voor gevoel of sentiment. De liefde tussen beiden wordt niet uitgesproken, maar zit in het herhalen van gebaren uit het verleden dat ze samen beleefden. De peuken van de vader worden bewaard, dezelfde chips als toen wordt gekocht, er wordt naar de cassettes van vroeger geluisterd. De soundtrack, geschreven door Meskerem Mees en Pieter Van Dessel, is trouwens meer personage dan achtergrond. Het is allemaal goed gevonden en mooi gemaakt, de details – van hond tot auto – zijn piekfijn afgewerkt, en toch. Het lijkt alsof je door de dikke bodem van een bokaal naar de personages staart, waarbij je vooral vervreemding en afstand ervaart. De hilariteit werkt, de tragiek amper of niet. Ik vermoed omdat het net iets eenvoudiger is om clowneske scènes te bedenken dan om emoties uitgebalanceerd over te brengen.
