Het cliché wil dat debuteren makkelijker is dan wat erop volgt. Want met dat vervolg komen de verwachtingen en de mogelijke ontgoocheling, zeker als het debuut de naam had verrassend, verfrissend, bijzonder te zijn. Roomies, de reeks van Flo Van Deuren en Kato De Boeck over twee lesbische huisgenoten, was dat allemaal. Actrices Ahlaam Teghadouini en Laura De Geest gaven heerlijk vanzelfsprekend gestalte aan de enigszins neurotische Bibi en de schijnbaar onafhankelijke Ama. Maar hoe luidruchtiger Ama haar ongebondenheid etaleerde, hoe meer ze naar liefde en geborgenheid bleek te verlangen. Bibi wrong zichzelf dan weer als een slangenvrouw in bochten om toch maar niemand voor het hoofd te stoten, waardoor ze ongeveer iedereen voor het hoofd stootte.
En nu is er Roomies 2. Het vervolg. En met het vervolg kwam de terughoudendheid. Want zou dat tweede seizoen het eerste evenaren? Overtreffen? Hoe kan je sprankelend blijven als de verrassing nooit meer zo groot kan zijn? Kortom: hoe vermijd je ontgoocheling?
Ik vraag me af hoe uitgebreid Van Deuren en De Boeck op die laatste vraag hebben gekauwd, want ontgoocheling is wel een dingetje in Roomies 2. Nog geen tien minuten ver in de eerste aflevering is Bibi er al in geslaagd om de drie mensen die haar het meest dierbaar zijn te ontgoochelen.
In plaats van een appartement delen beide vrouwen nu de vijfde verdieping van een gekraakte crèche. De lift valt er vaker stil tussen twee verdiepingen in dan dat hij de juiste etage bereikt, de wifi is er wankel en enkel betrouwbaar op één plek in het gebouw waar Ama een kruis op de vloer plakte, en medebewoonster Marjan (Els Olaerts) heeft de neiging onverwacht te verschijnen en daarbij als een geurspoor haar doemscenario’s te verspreiden.
Zou het tweede seizoen het eerste evenaren? Hoe vermijd je ontgoocheling?
Nu Ama en Bibi afgestudeerd zijn, is het de bedoeling dat ze iets van hun leven gaan maken. Bibi doet dat ijverig, geheel volgens haar persoonlijkheid. Ze loopt gratis stage, neemt er gratis overuren bij en bijt op haar tong wanneer ze te horen krijgt dat zij wel kans maakt op haar job en haar vriendin Terry niet. ‘Terry moet eerst leren lachen’, luidt het nietszeggende en korte argument. Bibi nipt van de cava die haar net werd ingeschonken in de mok met een foto van hen beiden op, en zwijgt. Zoals wel vaker. Ze zwijgt om het conflict te vermijden, bedenkt stilzwijgend dat ze het wel opgelost of uitgelegd krijgt en voedt zo de ontgoocheling. Als Terry belt, neemt ze niet op.
Ama vermijdt de ontgoocheling dan weer door geen enkele ambitie te koesteren. Nog steeds probeert ze het leven op te vatten als een grote grap. Wanneer er een vrachtwagen voor de deur van hun crèche staat te toeteren om de inboedel van hun overleden ex-buurvrouw af te leveren, denkt Bibi in de eerste plaats aan bedwantsen en ongedierte, terwijl Ama in een doos met cocktailjurken duikt en later op straat in de sofa ploft.
Maar ook ongebondenheid heeft een prijs. Want wat als bij seks toch gevoelens opduiken? En als te veel zelfonderschatting je zelfbeeld ondergraaft? Want uiteindelijk is het wel Ama die alle geërfde meubels, inclusief vogelkooi met vogel, alleen naar hun vijfde verdieping sleept en voor een toets gezelligheid zorgt. Alleen. Op hetzelfde moment antwoordt Bibi vertwijfeld ja op de vraag van haar lief Laura of ze bij haar wil intrekken – waarna ze zwijgt tegen Ama.
Net als in de eerste reeks schotelen Van Deuren en De Boeck een hele waaier aan emoties, misverstanden, verdrongen gevoelens voor. Opnieuw slagen ze erin om luchtig én grondig met elkaar te verbinden, om het over wezenlijk menselijke ervaringen te hebben met de nodige humor. Roomies 2 doorstaat glansrijk de stresstest van ‘het vervolg’.
