Toen Stan Van Samang negentien en zoekende was, wandelde hij alleen The Wicklow Way in Ierland omdat zijn grote idool, de Ierse singer-songwriter Luka Bloom, in het nummer The Acoustic Motorbike zong over ‘the Kerry mountains or the Wicklow hills / the antidote to my emotional ills’. Van Samang kon zich wel vinden in die emotionele pijn. Hij had toen drie mogelijke toekomstscenario’s voor ogen. Brandweerman worden, leerkracht lichamelijke opvoeding, of doen wat hij nu doet. Het werd plan C. Hij vertelt het al lachend aan Kobe Ilsen terwijl hij pakken gevriesdroogd voedsel in zijn rugzak laadt en een ‘spork’ en een ‘cartouche’ voor zijn gasstel koopt. Ilsen kijkt alsof hij er nu al spijt van heeft dat hij zijn gezicht leent aan dit programma waarin bekende mensen een belangrijke reis opnieuw maken. Het kan zijn dat u bij het lezen van die laatste zin een geeuw moet onderdrukken, of het idee krijgt dat u dat toch al eens gezien heeft. Dat is begrijpelijk, weer in de ziel van een BV koteren klinkt als de dertiende herhaling van FC De Kampioenen. Maar nee, toch heeft u het in deze vorm nog niet gezien. Het is gewoon een variatie op een thema dat blijkbaar oneindig rekbaar is. De diepe – of andere – drijfveren van bekende medemensen. Zielenroerselen en reisjes op de kosten van de openbare omroep zijn nu eenmaal het zakenmodel van Bargoens, het productiehuis dat deze reeks heeft kunnen verkopen aan de VRT.
Terwijl Stan Van Samang een rugzak hoog als een flatgebouw torst, lijkt die van Kobe Ilsen op een bungalow.
Als Ilsen en Van Samang hun eerste stap op de voetweg zetten, is het nauwelijks te geloven dat Ilsen echt de tent draagt waarin hij die avond zal slapen. Terwijl Van Samang een rugzak hoog als een flatgebouw torst, lijkt die van Ilsen op een bungalow. Klein, compact. Misschien stond het in zijn contract. Dat er in hun zog een sherpa zou strompelen om de extra spullen van Ilsen te sleuren.
In ieder geval: daar wandelen beide heren. Van Samang vertelt vlot over het zoete Ierland, over hoe bevrijdend het is om even geen volk te zien, over hoe hij een gewillig slachtoffer is van al die nostalgie, want kijk, daar herkent hij toch wel een plekje waar hij 25 jaar geleden zijn tent heeft opgezet. Alleen zijn de eigenaars van dat plekje minder gevoelig dan de zanger want nee, de twee heren kunnen daar vannacht niet blijven slapen en als Van Samang en Ilsen wat blijven dralen om over het water te turen, houden de eigenaars hen met twee honden in de aanslag nauwgezet in de gaten.
‘Wat is daar tof aan?’ wil Kobe weten terwijl de muggen rond zijn hoofd zoemen en hij worstelt met zijn tent. Een mens moet een beetje afzien, meent Stan. ‘Is dat een principe dat je bezigt?’ Kobe kan zijn aan ongeloof grenzende afschuw amper verhullen. Gelukkig zijn niet alle BV’s met wie hij op reis zal vertrekken, even gebeten op zelfkastijding als Stan Van Samang.
Omdat een week wandelen te weinig variatie oplevert voor wat men denkt dat een interessant televisieprogramma is, loodst Kobe zijn reisgenoot even van het pad af en laat hij hem in het gitaaratelier van Andrew Lloyd als bij toeval op Luka Bloom botsen. ‘Amai, amai’, zucht Van Samang. Die avond stelt Kobe hem de vraag der vragen: hoe herstelde hij van ‘de val’? Even denk ik dat Van Samang zijn voet heeft verstuikt onderweg, maar nee, Kobe verwijst naar ‘het incident’: de naaktfoto’s van hem die zijn gelekt. Dat was pijnlijk, vertelt Van Samang. Ilsen noemt hem moedig om het te benoemen. Met ‘we hebben chance met het weer’ sluit Van Samang de therapeutische sessie af. Ja, de Ierse heuvels doen iets met een mens. Wat is me niet duidelijk, maar daarvoor is het misschien wachten op het vervolg: Mijn tweede reis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
