De titel van het komische familieschouwspel ‘Groeien & bloeien’ klinkt even vreselijk als de reeks is

Er bestaan in de ­menselijke ­geschiedenis wel wat voorbeelden van ­wan­hopig volgehouden pogingen iets te ­bereiken dat bij voorbaat tot mislukken ­gedoemd is. Denk aan de zoektocht van de CD&V naar een smoel, de agendaproblemen ­tussen Bart De Wever en de ­geschiedenis of het ­geloof dat zelf­scannende winkel­karren de toekomst zijn. Verleidelijke waanbeelden en zelf­begoocheling herleiden de mens wel vaker tot een krampachtig spartelend wezen. Blijven proberen, tegen beter weten in: het heeft iets sympathieks, maar soms bereiken die wanhopige ­pogingen zo’n pathetisch niveau dat de grens tussen overtuiging en waanzin niet langer duidelijk is. In dat stadium bevindt de VRT zich in de zoektocht naar een ­waardige opvolger van FC De ­Kampioenen. Nieuwste sitcom in het ­rijtje ­derivaten van Boma en co. is ­Groeien & bloeien. En ja, de titel van dit komische familieschouwspel klinkt even vreselijk als de reeks is.

Ik vermoed dat het lente was toen het idee kwam ­aangewaaid. De lucht hing vol ­bloesem­geuren, men was nog lichtjes bedwelmd door dat versgemaaide gras of had zonet succesvol een cactus verpot. En toen moet men zich voor het hoofd hebben ­geslagen: ­parbleu, dat niemand dit eerder heeft bedacht. Even Vlaams als amateurvoetbal is toch wel de kamerplant, dus waarom was er nog nooit een reeks gemaakt over een tuincentrum? ­Ongetwijfeld een goede vraag, alleen weet ik niet of Groeien & bloeien het gepaste antwoord is.

‘Wij spreken tuins’ is de slogan waarmee het tuinbedrijf van de ­familie Vandersmissen in Rektem zich in de markt zet. Denkt u bij het fictieve oord ‘Rektem’ ­spontaan aan ‘rectum’? Ik vermoed dat dat de ­bedoeling is. De makers ­wilden niet alleen een nieuw hoofdstuk ­schrijven in de ­geschiedenis van humor op de Vlaamse televisie, maar ook de anale driehoek die zich uitstrekt tussen Reet, ­Kontich en Aartselaar met een eigen vondst uitbreiden. Rektem vat het soort humor dat Groeien & bloeien moet op­fleuren trouwens perfect ­samen. Net als ‘wij spreken tuins’. Ik kan me best voorstellen dat de ­scenaristen ­amper bij­kwamen van het lachen toen ze dit ­tijdens een brainstorm op een post-it ­noteerden. Het is hun gegund. Dan heeft er toch iemand ­plezier aan beleefd.

Goed, laat ik het vervolg even samenvatten. Ingrid, de moeder des huizes, is vertrokken om zichzelf terug te vinden. Het is een lange zoektocht zonder duidelijke bestemming, waardoor vader Frank (Ben Segers) genoodzaakt is zijn gezin en zijn bedrijf te reorganiseren om het 
op de sporen te houden. Hij krijgt daarbij evenveel tegenwerking als steun van zijn dochter Silke (Anouck Luyten) en zijn zoon Klaas (Francisco ­Schuster), zijn schoonzoon, die tevens brandweerman is, en zijn boekhoudster.

Maar de verdwijning van ­Ingrid zal snel overschaduwd worden door een groter onheil. Terwijl Frank lustig van zijn koffie nipt aan het stuur van zijn bestelwagen, broedt hij op nieuwe ideeën om zijn winkel nog aantrekkelijker te maken. Planten die lijken op ­bekende Vlamingen, bijvoorbeeld, zoals Wout van Aardbei – nee, ik ­verzin dit niet. Maar dan ­verslikt hij zich in zijn ­koffie en morst hij de inhoud van zijn beker op zijn kruis. Als hij aan de kant van de weg zijn broek uittrekt, staart hij naar een aankondigingsbord in een maïs­veld. Green Dreams, de mastodont onder de tuin­centra, komt naar Rektem. Met zijn broek op de enkels, analyseert Frank: dit is een ramp. Net zoals de humor en de verhaallijnen van deze reeks.