Voor de deelnemers is ‘Goed gespeeld’ geweldig, voor de kijkers een pak minder

De komende maanden ­denderen achtereenvolgens het EK voetbal, de Ronde van Frankrijk, de Olympische Spelen en de Para­lympische Spelen over het scherm, maar uit vrees dat dat toch te weinig sport is, vult VRT 1 het gat tussen het sportnieuws in Het journaal en de rest van de avond op met een extra toefje sport. Amateur­sport in dit geval, want sport is pas fijn als iedereen het gevoel krijgt dat hij of zij er deel van kan zijn. Of zoiets.

En dus presenteert Siska Schoeters met, zo ­vermeldt het olijke persbericht, een mengeling van speelsheid en sérieux alternatieve Olympische Spelen: die van de actieve sportbeoefenaar, die zijn sport zeer ernstig neemt maar het na­praten in de kantine minstens even ­belangrijk vindt.

Vier avonden na elkaar ­nemen telkens vier duo’s het tegen elkaar op in elkaars sportdiscipline. Omdat ­onbekende mensen in niet altijd even ­bekende sporttakken – onderwaterhockey, iemand? – evenveel aantrekkingskracht op ­kijkers heeft als een droge worst op een vegetariër, wordt er ook wekelijks een bekende Vlaming geserveerd. Hij of zij neemt de plaats in van een van de spelers die die aflevering aantreedt in de eigen sporttak en wordt daardoor omgedoopt tot beperkende Vlaming. Wat er even grappig uitziet als het klinkt.

Ook sporten waarvan sommigen zich af­vragen of het wel een sport is, komen aan bod. Padel, bijvoorbeeld. Mieke en Joeri uit Meerhout leerden padel kennen toen iedereen het ont­dekte, maar in tegenstelling tot ­iedereen die er ooit mee begon, zijn zij er nooit meer mee ­gestopt. Als ­koppel in het ­echte ­leven en op de padel­baan stonden zijn die eerste week achtereen­volgens tegen­over onderwaterhockey­spelers ­Jeremy en Stijn, handballers Mirthe en Aiko en baanwielrenners ­Pieter en ­Benny. Beperkende Vlaming van dienst was de alomtegen­woordige Joris Hessels, die ondanks zijn ­verwoede pogingen om het record ‘deel­names aan de meest uiteen­lopende ­programma’s’ te breken door Mieke verwelkomd werd met de ­legendarische woorden: ‘Wie is dat?’

Anders dan Hessels kende iedereen wel padel. Wat achtereenvolgens omschreven werd als ­tennis voor luie mensen, tennis voor ­bejaarden en ‘het is maar padel’. Die laatste ­woorden waren van onderwaterhockeyspelers ­Jeremy en Stijn, die prompt het deksel op de neus kregen en in de kunstmat van het padelterrein ­beten. ­Mieke en Joeri wonnen hun thuiswedstrijd en Mieke ­verklaarde zich ‘superblij met onze BV’.

Hessels deed dan ook wat van hem verwacht werd. Toen Mieke het de volgende dag benauwd kreeg in het zwembad waar ze verondersteld werd waterhockey te spelen, leende hij haar zijn ­luisterende oor. Troost bieden in donkere ­dagen, het blijft een kolfje naar zijn hand. Maar daarna kuste hij het sluimerende competitie­beest in zichzelf wakker, ontdekte zijn innerlijke snoek en mikte met zijn kleine stick de loodzware puck recht in de goal. Iedereen die erbij was, juichte luid.

Want dat is het dus met dit soort programma’s. Voor de deelnemers is het geweldig, voor de rest van hun teamgenoten ook, misschien wel voor alle leden van alle sportclubs en beoefenaars van obscure ­sporten, maar hoe ver kan de ­cirkel van ­interesse uitdijen? Sport ­Vlaanderen is de sponsor van dit ­programma, lees ik onderaan in hetzelfde persbericht. Zou het ­kunnen dat hier vooral sport gepromoot moet ­worden? Ineens zag ik weer de sportleraar voor mij die ons overtuigde om krachtbal geweldig te ­vinden. Hij had er namelijk net bijscholing over ­gevolgd. Het experiment eindigde met twee gebroken neuzen en strafstudie voor de rest van de klas. Hadden we toen maar een Hessels in ons team gehad.