Is geloven niet meer cool of net heel hot? Die vraag legt Sarah Mouhamou naar eigen zeggen voor aan zes gen Z’ers die elk een verschillende religie of levensvisie aanhangen. Het antwoord op het uitgangspunt van Oh My God is bijgevolg behoorlijk voorspelbaar. Natuurlijk zal een overtuigde aanhanger van het orthodoxe geloof of iemand die zich protestants noemt, niet zeggen dat geloof onbelangrijk is, laat staan totaal uncool. Wie wil dat nu op televisie verkondigen?
Interessanter zijn de gesprekken die zich tussen de uiteenlopende gelovigen ontspinnen. Of hoe sommigen hun hersenen zo dik omzwachteld hebben met God en gebod dat ze de eigen inconsequenties in hun uitspraken en denken niet meer opmerken. Zo slaagt de orthodoxe Lennert er zonder verpinken in om zowel te beweren dat hij er geen probleem mee zou hebben mocht zijn zoon homo zijn, als dat hij de priester zou vragen om hem te helpen, welja, bekeren. En op de opmerking van Mouhamou dat religie en lgbtq+ moeilijk zijn om samen te brengen, antwoordt Ansh – die sikh is – in één adem dat iedereen vrij is om te kiezen, maar dat je niet sikh én homo kunt zijn. ‘Want dat is niet juist voor ons.’ Wat bij Lennert de instemmende reactie ontlokt dat ‘in de Bijbel staat dat het fout is’, waarop de katholieke Pieter zich afvraagt hoe je kunt weten dat God dat werkelijk gezegd heeft, want ‘Hij heeft de Bijbel toch niet geschreven?’
Maar voor de hele discussie wegzinkt in een exegetisch moeras, schakelt Mouhamou over naar het verslag van de dag die ze met Mauri doorbracht. Want dat is de rode draad door de reeks. Ze brengt een dag door met een van de gen Z’ers, dompelt zich onder in de community en zoekt naar wat geloof voor hem of haar betekent.
Sommigen hebben hun hersenen zo dik omzwachteld met God en gebod dat ze hun eigen inconsequenties niet meer opmerken.
Mauri is de enige niet-gelovige van de groep, al noemt ze zichzelf vrijzinnig humanist. Mouhamou stelt haar voor als laatstejaarsstudent bestuurskunde, mantelzorger, volleyballer, queer en polyamoureus. Zolang de rest van de jongeren ziet hoe Mauri zwerfvuil raapt met haar broer, die aan autisme lijdt, of hoort hoe ze voor haar mama zorgt, die al meerdere kankers heeft gehad, putten ze zich uit in respect en bewondering. Ze vragen zich zelfs voorzichtig af of er wel een verschil is tussen geloven in een God of niet, want kijk, die Mauri doet toch maar wat zij volgens hun geloof ook horen te doen. Wanneer Mauri uitlegt dat ze moeilijk in een God kan geloven na alle ellende die ze al meemaakte, wordt er instemmend geknikt. Ja, die God is soms moeilijk te doorgronden.
Maar dan komt het seksleven van Mauri aan bod. Mouhamou pakt het erg didactisch aan. Terwijl ze samen gamen, leggen Mauri en haar vriend Patrick uit dat Patrick nog een partner heeft en dat die partner ook een partner heeft en dat ze om enigszins gelukkig samen te zijn vooral een goede Google-agenda nodig hebben. Daarvan moeten de verenigde gelovigen toch even slikken. De protestantse Aissa houdt het er nog enigszins diplomatisch bij dat zij ‘bij één iemand wil zijn voor de rest van haar leven’, maar bij Lennert klinkt het al wat ferventer van ‘nee, nee, zo kan je niet naar het koninkrijk Gods gaan.’
Natuurlijk is het boeiend jonge twintigers te horen praten over God en heilige geschriften. De reeks vertelt dus wel iets over wat jongeren die geloven aan hun geloof hebben, maar dat zegt verder niet zoveel over de rest van de generatie. Her en der duiken wel berichten op dat geloof aan een opmars bezig is, dat steeds meer jongeren houden van het houvast dat religie biedt in een wankele wereld, maar in welke mate dat echt zo is, is – net als God – vooral onduidelijk. Al vermoed ik wel dat godsdienstleraren dolblij zullen zijn met deze reeks om het obligate klassikale gesprek over ‘de rol van God in jouw leven’ op gang te trekken of om de jaarlijkse bezinning te stofferen.
