
Programma - Gelukkig Gescheiden
Genre - Spel
Wanneer en waar uitgezonden - Elk donderdag om 20u40 op VRT 1

Het is verwonderlijk dat het nog zo lang geduurd heeft. Voor al wie hoopt te trouwen of zich afvraagt waarom hij nog getrouwd is, bestaat er een brede waaier aan programma’s. In de marge komt daar al eens een nieuw samengesteld gezin of een gescheiden man of vrouw voorbij, maar zelden staat dat aspect centraal. Laat staan dat de vreugde van het leven na de scheiding bezongen wordt. Scheiden doet lijden, luidt de volkswijsheid, en om geen nodeloze wonden open te rijten, houden de mensen die na hun eerste huwelijk alsnog het geluk vonden zich dan maar gedeisd.
Genoeg daarmee, moet Steven Van Herreweghe als gescheiden vader gedacht hebben. Ik beeld me in dat hij een soort missionarisdrang voelde, om de wereld te overtuigen dat scheiden niet alleen kommer, kwel en ongelukkige kinderen met zich meebrengt, maar dat er na de scheiding een leven vol liefde en passie bestaat. Beter gelukkig gescheiden dan ongelukkig getrouwd.
Vermoedelijk zag Van Herreweghe meteen een show voor zich met de kinderen, de vader, de moeder, de nieuwe partners van de ouders, ja, met de hele familie erbij. Een show waarin er plaats is om liefdevol te lachen met het leed dat geweest is, waarin iedereen elkaar kleine steekjes onder water geeft, maar waarin vooral duidelijk wordt dat het einde van het huwelijk het begin van iets anders, iets moois kan zijn.
Op het uitgangspunt valt weinig af te dingen en Van Herreweghe haalt oprecht alles uit de kast – van flauwe woordgrapjes tot liedjes – om van Gelukkig gescheiden meer te maken dan een kleffe familiequiz die de neefjes in elkaar staken om dode momenten op kerstavond te vullen.
De ouders waren weinig communicatief, niet in staat om emoties te uiten. Doorsnee Vlamingen, quoi.
De kandidaten (in deze eerste aflevering waren dat Steve en Inge) worden voorgesteld alsof ze klaarstaan voor een worstelwedstrijd. Hun jaren samen worden overlopen, waarbij de kinderen hun eerlijke mening mogen geven over de toenmalige relatie. Mado, Luna en Mats bestempelen hun ouders als weinig communicatief, niet in staat om emoties te uiten. Doorsnee Vlamingen, quoi. Bovendien moeten ze diep in hun geheugen graven om zich iets te herinneren van intimiteit tussen beiden. Kortom, ‘ze snappen niet hoe het ooit heeft kunnen werken’.
Zoals dat gaat in relaties met weinig emotie en communicatie – laat staan intimiteit – leerde Steve Babs kennen op het werk, waarop hij, na lang twijfelen, Inge verliet. Het was alsof haar wereld instortte. Maar na een tijd kwam er een nieuwe Steve in haar leven, ze verzoende zich tijdens een les boksen met Babs, die tot dan als ‘trut’ in haar telefoon stond, en nu gaan de beide gezinnen zelfs samen op vakantie. Als er een grote prijs gelukkig gescheiden bestaat, dan komen zij alvast in aanmerking.
Tot zover was het een aangenaam programma, maar toen moest het quizzen beginnen. In drie rondes volgden vragen over henzelf, hun relaties en de liefde in de brede zin van het woord. Al lag het zwaartepunt op ‘henzelf’ en dan bots je op de beperking van de anekdote. Hilarisch voor wie hem meemaakte, zelden grappig voor de buitenstaander.
Ondertussen kwamen we te weten dat vader Steve zijn broek aftrekt als hij dronken is, dat Babs diezelfde Steve vergelijkt met een cavia – schattig, verder nutteloos – en kregen we het genoegen om samen met de kinderen te kijken naar hun ouders die hun respectievelijke partners langdurig kusten. ‘Gênant’, merkte Mats op. Geef hem eens ongelijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier