Hij deed het al eens in de talkshow Karen & De Coster die Karen Damen en Gilles De Coster bijna tien jaar geleden op Vier presenteerden. Toen belde Eric Goens aan bij de trollen die hun gal, maagzuur en alle andere denkbare lichaamsvloeistoffen op sociale media uitspuwden. Hij confronteerde hen met hun bedreigingen en scheldtirades wat in het beste geval tot enig inzicht leidde. Al ontmoette Goens ook onverbeterlijke toetsenbordkrijgers die zich niets aantrokken van zijn vermanende woorden.
Onderzoek leert dat vooral vrouwen, en zeker vrouwelijke politici, het gros van de bagger op het internet te slikken krijgen. Het zou leiden tot zelfcensuur, tot terugtrekking uit het openbare leven. Er bestaat daarbij ook zoiets als het hondenfluitje, waarbij een vooraanstaand politicus een verontwaardigde tweet lanceert die dient om de meer bloeddorstige honden te laten bijten. Dalilla Hermans kan erover meespreken. Het zijn vormen van online terreur, vaak systematisch en zeker relevant om te onderzoeken. Alleen, daar gaat Helden van het internet niet over. Goens slaagt erin om in de eerste aflevering enkel mannelijke schietschijven aan het woord te laten. Wel ontmoet hij een vrouwelijke vuilspuier, Adinda. ‘Belachelijke man, hang u op’, had ze onder een bericht van Marc Van Ranst geschreven. In haar badjas op de oprit van haar caravan maakt ze Goens diets dat ze bij haar woorden blijft, omdat ‘hij dat allemaal in gang heeft gestoken’. Goens mag dan wel beweren dat Van Ranst de coronapandemie niet veroorzaakt heeft, Adinda denkt er het hare van. Sommige gesprekken zijn in werkelijkheid even hopeloos als online.
Sommige gesprekken zijn in werkelijkheid even hopeloos als online.
Maar Goens zet dapper door. Al is het niet duidelijk wat zijn bedoeling is. De trollen elementaire manieren bijbrengen? Aantonen wat we allemaal al weten, dat sociale media moerassen van bagger en frustratie zijn? Of is hij uit op de ultieme confrontatie tussen de beledigde en de belediger? Veel verder dan plaatsvervangend ongemak reikt het in ieder geval nooit.
Zo belt hij aan bij Ronald, eigenaar van een bloemenwinkel en vader van drie kinderen. Soms gaat Ronald door het lint. Vooral, zo legt hij uit, als mensen weigeren gewoon te doen. Het visnet dat Riadh Bahri vorig jaar droeg tijdens de uitreiking van de Ensors was een nietig stuk stof dat Ronald opjutte zoals een rode lap doet bij een stier. Wat Bahri omschreef als een onderdeel van zijn ‘zoektocht naar zelfexpressie’ was voor Ronald het bewijs van de totale ineenstorting van de westerse man. Een vent met een halsketting en een visnet, nee, Ronald moest er niet van weten. ‘Je draagt zelf een schildpad rond je nek’, beet Goens hem bijna triomfantelijk toe. ‘En je hebt een roze T-shirt aan.’ De trol getrold, daar had Ronald niet van terug.
‘Ze moeten het waterkanon vullen met salpeterzuur’, had Stefaan geschreven onder een bericht over de ontruiming van een kraakpand waarin vluchtelingen verbleven. Met een bladblazer in de hand relativeerde hij zijn oprisping. Hij wilde gewoon peilen naar hoe ver hij kon gaan en was enigszins ontgoocheld dat hij niet in de ‘facebookjail’ was beland. Hij kende mensen die voor veel minder drie, vier of vijf dagen van Facebook verbannen waren. Niet dat hij het nog eens wilde uittesten, nee, het zou niet meer gebeuren. Later klopte Goens met Sammy Mahdi nog aan bij een man die zijn ontgoocheling over het migratiebeleid als een bedreiging had geformuleerd, ontmaskerde hij een van de honderden fake profielen van Christoff De Bolle en leverde hij een trofee af aan iemand die het wel goed deed op het internet. Er is zo veel te vertellen over online haat, maar dat doet Goens niet. Het programma was beter een rubriek uit een niet zo ver verleden gebleven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
