Een chassidische jood verschanst zich met het pistool van een bewakingsagent in zijn kantoor en schiet zichzelf een kogel door het hoofd. Die dramatische gebeurtenis zet een reeks onaangename zaken in gang die zijn familiale diamantbedrijf tot aan de rand van het bankroet brengen. Want Yanki Wolfson, zoals de man heet, hield van gokken en zette niet alleen zijn eigen geld in op paarden en voetballers, maar ook geld van het bedrijf en zelfs geld dat hij nog niet had. Om dat alles toe te dekken, ging Yanki in zee met malafide figuren. Na zijn dood moet zijn familie het boeltje opkuisen.
Als een reddende engel keert Yanki’s broer Noah (Kevin Janssens), die naar Londen was gevlucht om aan de religieuze traditie te ontsnappen, met zijn zoon terug naar Antwerpen. Terwijl zijn andere broer Eli de zaakjes konkelfoezend en ritselend probeert te regelen, spreekt Noah de taal van de vuist. Als hij iets wil bereiken, trommelt hij zijn persoonlijk knokploegje op, geleid door zijn jeugdvriend (Joost Vandecasteele), en smijt hij desnoods iemand uit een raam naar beneden. ‘Ik heb het opgelost’, laat Noah dan met de tanden op elkaar aan zijn familie weten. Waarop hij zijn koffers pakt en wil vertrekken, tot zijn zus hem vertelt dat er nóg een potje is dat stilaan begint te stinken. Yanki heeft voor 1,5 miljoen euro ruwe diamanten aangekocht en weer verkocht, maar de klant weigerde te betalen. Met een enorme schuldenput tot gevolg.
Hoe goed de Wolfsons de joodse leer ook naleven, ze staan tot aan de knieën in de drek.
Naar wat Noah in het dagelijkse leven doet, hebben we voorlopig het raden. Maar met een ex-schoonmoeder die een drugslab uitbaat, lijkt dat niet helemaal legaal te zijn. Kortom: hoe goed de Wolfsons de joodse leer ook naleven, ze staan tot aan de knieën in de drek. En dan is er nog de toegewijde, volgens haar bazen ‘overijverige’ procureur Jo Smets (Els Dottermans). In haar ambitie Antwerpen drugsvrij te maken botst ze op een crimineel netwerk dat zich uitstrekt tot in de Diamantwijk.
Dat klinkt allemaal spannend, maar er schort van alles aan Rough Diamonds. De dialogen zijn uitleggerig (soms) en houterig (vaak). De Israëlische makers Yuval Yefet en Rotem Shamir hebben de neiging de teksten van de acteurs te versieren met toeristische weetjes. Misschien behoorde dat tot de commerciële deal en bood de stad Antwerpen geld aan op voorwaarde dat er een paar harde cijfers over de economie zouden worden vermeld. Je komt in ieder geval te weten dat er honderdduizend containers per week op elkaar worden gestapeld in de haven, dat de stad al eeuwenlang de hoofdstad van de diamant is en andere zaken die je meestal in toeristische brochures leest. Verder word je ingewijd in de tradities en gebruiken van de chassidische gemeenschap.
Of het door de knullige dialogen komt, is niet duidelijk, maar ook de acteurs zitten soms gekneld in hun rol. Er wordt net iets te diep gezucht, net iets te vaak intens gestaard en vooral: veel scènes waarin duidelijk iets dramatisch te gebeuren staat, worden gerekt om de spanning nog wat te benadrukken. Het heeft iets oubolligs. En dan hebben we het nog niet over de clichés gehad. De stamvader die zijn zoon verstootte, maar nu verplicht wordt hem weer te erkennen. De bevlogen onderzoekster die op de verborgen agenda’s van haar bazen botst. De man die vertrok, zijn geliefde achterliet en haar nu terug wil maar botst met de traditie. Elders hebben we het allemaal al eens beter verteld en gespeeld gezien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
