‘Dood Spoor’ is een reeks om vingers en duimen bij af te likken

Het uitgangspunt van Dood spoor, de nieuwe serie van Malin-Sarah Gozin, is even absurd als eenvoudig. ‘Wat voor de ene een ziekte is, is voor de andere een gave’, zegt Sien Eggers als waarzegster tegen de jonge Ed Bex. Ze voorspelt er ook even bij dat hij zal sterven onder een tram, geplet als een jong konijn.

De gave of ziekte van Ed (Peter Van den Begin) is dat hij bij het proeven van vlees, menselijk of dierlijk, ziet hoe die mensen of dieren stierven. Als hij in een zacht stukje lamsvlees bijt, dan springt dat schattige beestje voor zijn netvlies, maar moet hij ook aanschouwen hoe het geslacht en gevild wordt. Ed eet dan ook zelden tot nooit vlees.

Boven de biologische voedingswinkel van Leslie (Marjan De Schutter) baat hij ‘De laatste groet’ uit, waar hij nabestaanden ‘een intiem afscheid’ aanbiedt ‘via de laatste uren van de overledene’. Hij doet dat door schijnbaar minutieus de woning van de dode uit te kammen, maar als niemand kijkt, stopt hij tandenborstels in zijn mond, likt hij aan lippenstiften of zuigt nog een keer aan een sigarettenpeuk. Zo flitst in stukken en brokken het leven van de dode voor zijn ogen voorbij. Waarom hij dat doet, wil Anna O weten wanneer ze samen met haar broer Pierre O voor hem zit om de laatste uren van haar moeder – volgens haar een vreselijk mens – te beleven. ‘Ik hou er niet van als mensen weggaan zonder afscheid te nemen’, antwoordt Ed.

Ed, zo wordt snel duidelijk, is een introverte, gevoelige man met een gat in zijn hart. Als kind heeft hij te vroeg afscheid moeten nemen van zijn opa. Nu heeft hij een zwangere vrouw, Cleo (Emilie De Roo), en een puberzoon, maar wanneer hij vijftig wordt, gaat hij ervan uit dat zij die verjaardag zullen vergeten. Hij haalt een kaart uit de brievenbus die hij in een doos vol ongeopende kaarten stopt, van Leslie krijgt hij een speciale kweek zuurdesem en ’s avonds trakteert hij zichzelf op een film. Thuis wordt er vruchteloos op hem gewacht op het verrassingsfeestje dat zijn vrouw voor hem organiseerde. Om de een of andere reden vergeeft ze hem zijn voortdurende afwezigheid, want zelfs als Ed er is, zo zegt ze, ‘verdwijnt hij’.

Ondertussen duikt op een golfterrein het lijk van een vrouw op, een make-upinfluencer, van wie het hart ontbreekt. Via de wetsdokter, dezelfde Anna O, raakt Ed bij het onderzoek betrokken. Om de zaak op te lossen, is stiekem aan een vinger likken niet voldoende. Hij vreest stilaan dat hij ook van het lijk zal moeten eten. Een lugubere gedachte en een morbide daad, waar ook Ed voor terugdeinst. To eat or not to eat?
Net als Tabula rasa, de vorige serie van Gozin, is Dood spoor een esthetisch pareltje. Interieurs en kostuums, tot aan de felroze oogschaduw van Leslie toe zijn minutieus op maat van de personages en het verhaal gesneden.

Ed dwaalt thuis rond tussen de levensgrote opblaasdino’s die zijn vrouw gebruikt voor de kinderfeestjes die ze animeert. Cleo loopt er dan weer even felgekleurd bij als een zak zure beertjes. De liefde voor het detail zit ook in de macro-opnames van lappen vlees, bloedvlekken, de donkerroze suikerdraad die smakkende lippen en een Gents neuzeke voor even met elkaar verbindt, een vacuümverpakte hand met helblauwe nagels. Het zijn perfect afgemeten beelden die zowel hilarisch als mysterieus zijn. Voortdurend huppelt Dood spoor op deze twee benen, zwenkt van het tragische naar het komische en weer terug, waarbij Gozin druppelsgewijs bevreemdende elementen toevoegt. Wie zijn de ‘Ecotroops’ die aanslagen plegen op vleesetende mensen? Heeft de vegan kok iets te betekenen? Er wordt een breed palet aan sporen uitgesmeerd. De vraag is of aan de bijzondere gave van Ed voldoende vlees zit om te blijven boeien.