Tijs Vanneste is een vriendelijke, joviale, sociale man met het hart op de juiste plaats. Daar zal iedereen in de Kempen en ver daarbuiten het wel over eens zijn. Ook wie zijn televisiewerk enkel met een scheef oog volgt, zal beamen dat Vanneste een puike kerel is. Hij bouwde al een tijdelijke camping op met jongeren die net wat minder vrolijk in het leven staan, probeerde eigenhandig de gaten in het lerarenbestand te dichten door zelf voor de klas te staan en nu biedt hij mensen uit zijn buurt een luisterend oor terwijl hij een betekenisvolle tatoeage op het gewenste lichaamsdeel plaatst.
Brandweerman Fonne houdt van vuur en wil een brandend gebouw op zijn bovenarm. Patje ‘Boem Boem’ Goots, ex-profvoetballer en tevens buurman van Tijs, is een rocker en droomt van de hoes van Holy Diver van Dio in de plooi van zijn elleboog. Clara en Liesbeth, oma en kleindochter, willen bij elkaar passende frangipannekes op de binnenkant van hun bovenarm. Marc, ex-fixer voor Woestijnvis en eeuwige roadie van tal van Belgische groepen, vereeuwigt zijn overleden vrouw met een stuivende paardenbloem op het schouderblad. Terwijl ze bij Vanneste op de behandelingsstoel liggen, vertellen ze – natuurlijk volledig spontaan – hun halve of hele levensverhaal.
Hij koopt nu en dan een volledige doos pralines voor zichzelf. Die Tijs, toch!
Fonne mijmert dat hij van vuur houdt en verklapt dat de liefde voor vlammen bij sommige brandweermannen zo groot is dat ze zelf brandjes aansteken om ze als eerste te kunnen blussen. Patje geeft toe dat hij twee liefdes heeft: voetbal, en dan vooral de lokale ploeg FC Kempenzonen, en metal. Liesbeth giechelt dat ze bijna evenveel schoenen heeft als Imelda, ‘die van de Filipijnen’.
Nu en dan waaien er ook – opnieuw volledig spontaan – familieleden van Vanneste binnen. Zijn partner met de kinderen om een nieuwe zin op het krijtbord te schrijven. Zijn vader met de vraag of Tijs aardbeien wil, waarbij hij wat langer blijft hangen om anekdotes over kleine Tijs uit zijn mouw te schudden. Denkt u nu: dat klinkt even boeiend als het geluid van een tandartsboor, dan moet ik u spijtig genoeg gelijk geven.
Gelukkig leidt Vanneste ook een leven buiten zijn tattooshop. Dan wandelt hij over straat en strooit hij persoonlijke wijsheden in het rond. ‘Je moet vriendelijk zijn voor anderen, maar dat kan alleen als je vriendelijk bent voor jezelf.’ En dus, bekent hij ineens voor heel Vlaanderen, koopt hij nu en dan een doos pralines voor zichzelf. U leest het goed: een volledige doos pralines. Voor zichzelf. Die Tijs, toch!
Maar omdat het programma niet alleen over Tijs mag en kan gaan, zien we in korte fragmenten ook hoe Marc bij een van zijn dochters aan tafel aanschuift, hoe Patje de goal van FC Kempenzonen rechtzet, hoe Marc een gitaar overhandigt aan Bart Peeters en hoe Liesbeth een van haar vele schoenen aantrekt. Om de intense spanningsboog die al die activiteiten met zich meebrengen wat te breken, draaien de cameramensen er ondertussen de klassiek geworden beeldvullingen door. Een vrouw kijkt vanaf haar balkon naar de straat. Een marktkramer laadt kapstokken met onderbroeken uit. Een brouwer stapelt kratten frisdrank in een vrachtwagen. Een vrouw steekt de straat over met een rollator.
Mocht De tattooshop een nieuwe, korte rubriek in een dagelijks programma zijn, dan hadden we deze docureeks nog wel begrepen. Nu bewijst het programma vooral dat veertig minuten ontstellend lang kunnen duren. Tenzij u natuurlijk echt wilt weten of die pralines effect hebben op de darmwerking van Vanneste. Want dat is een kwestie die hem toch al enige tijd bezighoudt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
