Al sinds zijn zeven jaar worstelt Dominique Van Malder met zijn eten, zijn gewicht, zijn goestingskes en zijn hongerkes. Zijn zware lijf werd zijn kostuum: het bepaalde zijn rollen, het maakte hem karakteristiek, hij schreef er zelfs de reeks Albatros over. Maar nu, voelt Van Malder aan zijn slaapapneu, zijn pijnlijke knieën en een soort ‘roestigheid’, heeft dat lijf van hem een patiënt gemaakt. ‘Ik ben ongezonder dan ooit’, vertelt hij in de eerste aflevering van Patiënt Dompi, steeds vaker overvalt angst hem, de angst dat hij zal sterven, de angst dat zijn lijf het simpelweg zal begeven. Een jaar geleden overleed zijn moeder, amper 64 jaar. Ook zij had haar hele leven lang tegen haar overgewicht gestreden. En dan is er zijn zoon die op een dag thuiskwam van school met de mededeling dat dikke mensen sneller een hartaanval kunnen krijgen.
En ja, Van Malder vult het gat in zijn maag liever met een droge worst dan met een appel, maar nog liever wil hij zijn zoon zien opgroeien en niet vroegtijdig sterven. ‘Ik heb last van mijn lijf’, zegt hij tegen zichzelf en tegen de camera die hij installeerde voor een spiegel in een hoek van zijn woonkamer die hij tot podcast/confessiehoek omdoopte. En dus denkt hij aan een gastric bypass, een maagverkleining.
Tragikomisch door mijn gewicht’, knikt Dominique Van Malder. Zal dat deel van hem verdwijnen als hij zijn maag laat verkleinen?
‘Niet doen’, reageert zijn vader. ‘Dat kunde nie meer terug doen.’ Ook de artistiek leider van Studio Orka, het Gentse theatergezelschap waar Van Malder memorabele rollen speelde die hij vaak met zijn lijf kneedde, heeft zo haar twijfels. Precies omdat zijn lichaam zo sprekend op scène staat. ‘Tragikomisch door mijn gewicht’, knikt Van Malder. Zal dat deel van hem verdwijnen als hij zijn maag laat verkleinen?
En dan zijn er ‘de mentale dingen’ zoals zijn lief Tine het noemt. Eten is voor Van Malder niet zomaar een kwestie van noodzakelijke bouwstoffen en energie innemen om als organisme te blijven functioneren. Nee, eten is gezelligheid, troost en soms een nostalgische trip vol vettig eten. Wat als dat genot wegvalt? Heeft hij dat ervoor over? De chirurg stelt hem alvast gerust. Van de zak die zijn maag nu is maken ze een maagje ter grootte van een kippenei dat rechtstreeks verbonden wordt met de dunne darm. Sneller dan nu zal Van Malder zo het signaal krijgen dat hij verzadigd is. Een signaal, grinnikt hij, dat hij nu amper krijgt.
Maar er blijven twijfels. En daarover gaat deze reeks. Over wat zwaarlijvigheid met een mens en een lichaam doet, maar ook wat de oplossingen voor die zwaarlijvigheid mentaal en fysiek betekenen. Wanneer Van Malder aan collega-mollige-medemens Kamal Kharmach vertelt wat hij van plan is, deinst die laatste geschrokken achteruit. ‘Heftig’, zegt hij. Zelf liet Kharmach een sleeve zetten. Hij woog 210 kilo, weegt er nu nog 150, maar, waarschuwt hij Van Malder, van een veeleter is hij een snoeper geworden. De grote porties van vroeger verspreidt hij over de dag. Chips, weet hij te melden, dat passeert gewoon.
Kortom, ook een gastric bypass vergt discipline en een levenslange aanpassing. Dat weten ook ervaringsdeskundigen te vertellen die op een sofa plaatsnemen en getuigen over hoe dat zware lijf hen tekende en hoe ze het leven voor en na de ingreep ervaren. Het is zeker nuttige informatie voor al wie voor de beslissing staat, het soort getuigenissen dat in je in brochures wel eens leest, maar het maakt dit televisieprogramma er niet noodzakelijk beter op. De sterkste delen zijn die waarin Van Malder zijn talent gebruikt om de vragen die in hem woelen te verwoorden. Hij is op zijn best als hij – welja – vanuit de buik vertelt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
