Jan Laureys (Willem De Schryver) is het prototype van het lichtzinnige rijkeluiszoontje dat droomt van een eenvoudig leven op een exotisch strand. Aan iedereen die het wil weten, toont hij de verfrommelde foto die hij in zijn broekzak draagt. Palmbomen, turquoise zee, wit strand. Bali. Daar wil Jan zijn dagen slijten. Zonder zorgen. Zonder gezaag. Zon, seks, drugs, drank, dat is waar hij naar verlangt.
Onderweg naar zijn droomeiland, botst hij op de nukkige vader van het meisje dat hij ‘ergens in Noord-Afrika’ opscharrelde. Aan precisie doet deze reeks niet, het draait vooral rond sfeer. Maar goed, de vader zadelt hem op met een beschuldiging van drugsbezit en aanranding van de eerbaarheid. Jan verschijnt voor een Marokkaanse rechtbank, maar met behulp van zijn bobonne (Frieda Pittoors) en de portefeuille van zijn vader (Koen De Bouw) wordt hij vrijgelaten. De voorwaarde voor deze familiale reddingsactie is dat zoonlief zijn leven betert en in de voetsporen treedt van papa, majoor bij de rijkswacht.
De badboy die criminele feiten moet bestrijden, het is al vaker een recept voor drama’s gebleken. Zeker wanneer Jan geselecteerd wordt om deel uit te maken van een nieuwe club, het CDI, dat ‘op Amerikaanse wijze’ de drugshandel moet aanpakken. Van in het begin is het niet duidelijk of het de bedoeling is dat ze de drugshandel oprollen of overnemen en inpalmen. Jan zal het worst wezen. Een moreel kompas is niet aan hem besteed. Zolang hij zich maar amuseert. Zijn ambitie beperkt zich tot flaneren in flitsende kleren, rondrijden in blitse wagens en links en rechts wat geestesverruimende middelen scoren.
Wanneer blijkt dat ‘de Amerikaan’ die hun divisie leidt een wel erg dubbelzinnige agenda heeft, laat hij zich gewillig mee op sleeptouw nemen. Van menselijke drugshond vervelt hij in een mum van tijd tot jager op communisten en wapensmokkelaars. Maar op zijn vrije avonden rookt hij dan weer graag samen een joint met zijn highschool crush, Cathy (Lien Joosten), die zich wijdt aan de klassenstrijd. Nee, scenaristen Bas Adriaensen en Philippe De Schepper lieten zich niet hinderen door een cliché of twee om hun misdaadverhaal vorm te geven.
Naar het schijnt baseerden ze zich op waargebeurde feiten. Maar, zoals ze zelf in de intro aangeven, ‘gendarmen uit de jaren 80 staan niet bekend om hun betrouwbaarheid’, en dus maken ze er ‘zo waargebeurd mogelijk’ van. De reeks duikt in ieder geval onbekommerd in een nostalgisch bad van muziek, kleren, sfeer en auto’s uit de jaren 80.
Minutenlang zijn we getuige van het geknoei met een condoom vol pipi.
De invulling van de vrouwelijke personages lijkt dan weer eerder weggeplukt uit de jaren 50. Terwijl de mannen zeer mannelijk lopen te wezen – met revolvers zwaaien, pinten achteroverslaan, stoere oneliners uitspuwen, zonnebrillen opzetten alsof ze rechtstreeks uit de politieserie CHiPs stappen –, mogen de vrouwen het decor opvullen als enthousiaste grootmoeder, revolutionair lief of schaars geklede serveuse. Ik schreef het al: het scenario is niet vies van een cliché of twee.
Meer dan een misdaadserie wilt De big fuck-up ook komisch zijn, iets wat de titel wat krampachtig duidelijk probeert te maken. Zo zien we bijvoorbeeld hoe Jan zijn bravere collega Paul (Rob Van der Auwera) overhaalt om in een condoom te plassen zodat hij zijn wekelijkse urinetest kan vervalsen. Minutenlang zijn we getuige van het geknoei met een condoom vol pipi. Niet alleen de kleren, auto’s, muziek en gendarmen dateren blijkbaar uit de jaren 80, ook het niveau van de humor. Om maar te zeggen: weinig van wat De big fuck-up voorschotelt, zagen we nog niet eerder, en beter.
