Soms is het gewoon pure verspilling. Van de energie, het geld en de tijd die erin kropen, de acteurs die hun geheugen pijnigden om zinnetjes als ‘Ik hoef je vagina niet, ik heb je geld nodig’ te memoriseren, om nog maar te zwijgen van alle broeikasgassen die vrijkwamen tijdens achtervolgingen met brullende motoren en exploderende vrachtwagens. Met de beste wil van de wereld kan ik geen enkele gegronde reden bedenken die het bestaan van een reeks als Safe Harbor rechtvaardigt. Alles wat deze serie wil tonen of vertellen is elders al eens beter, straffer en sterker verteld en vertoond. En het is niet omdat je de maffia van Italië naar Ierland verplaatst of omdat je een internationale cast aantrekt van acteurs die eerder te zien waren in Game of Thrones (Alfie Allen en Jack Gleeson) of Peaky Blinders (Charlie Murphy), dat je een flutscenario ineens omtovert tot een topreeks, of dat je karikaturale personages plots de diepgang van een oceaantanker vertonen.
Als mannelijke erfgenaam van de Walsh-clan haalt Farrell (Gleeson) alles uit de kast om het prototype van de meedogenloze, immorele crimineel neer te zetten. Hij slaat liever dan hij praat, en iedereen die meer dreigt te weten dan goed is voor de zaak, wordt zonder pardon afgeknald. De Walsh-clan heeft haar rijkdom vergaard door het verschepen en verhandelen van drugs, maar wanneer het uitladen van die drugs in de haven van Rotterdam keer op keer mislukt, dreigt Farrell met brute wraak en geweld. Dochter Sloane (Murphy) droomt daarentegen van een wereld waarin je drugs kunt verkopen zonder al dat vervelende martelen, afpersen en afknallen. Ze wil ook heel graag een goede moeder worden. Hiervoor interviewt ze online potentiële spermadonoren, en dat gesprek tussen haar en een mogelijke zaadleverancier is de enige grappige scène in deze hele lange eerste aflevering.
Terwijl haar broer een koerier in elkaar slaat van wie hij vermoedt dat hij meer weet over de mislukte leveringen, stelt zij voor om meer hersenen dan geweld te gebruiken. Ze wil de familie van het analoge naar het digitale tijdperk tillen. En zo komen twee programmeurs en hackers in beeld, Tobias (Allen) en Marco (Martijn Lakemeier). Ze hebben dringend geld nodig. En zo vinden de criminelen en de weinig ethische, maar heel naïeve hackers elkaar. Het plan is een ‘pony’ te installeren (een soort paswoorddief) en zo binnen te dringen in ‘een van de meest complexe verkeersregelsystemen van de wereld’. Rotterdam, waar de reeks zich afspeelt, is natuurlijk een haven van wereldformaat. Dat wordt voldoende vaak herhaald. De haven moest uiteindelijk ook haar investering in dit vehikel terugverdienen.
‘Mijn geld zegt “nee”, mijn vagina zal altijd “ja” zeggen.’ Het spijt me. Dat is het niveau van de reeks.
Dat binnendringen gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot – deze reeks duurt jammer genoeg acht afleveringen lang – en altijd staat de pitbull van een broer klaar om te bewijzen dat de oude manieren – blote vuisten – beter werken dan dat nieuwerwetse gepruts met computers. ‘Als we slim zijn’, prevelt Sloane alsof ze het orakel van Delphi is, ‘dan verdienen we meer met minder risico’s.’
Dat de dialogen geschreven lijken door een AI-bot die enkel gevoed werd door de citaten van een geflipte dictator is een ding. Erger is de algemene knulligheid waarin deze reeks baadt. Het is allemaal zo voorspelbaar. De briesende maffiazoon, de zus die het vreedzamer wil aanpakken, de geniale hacker die niets van pr begrijpt, de minder geniale hacker die wel iets van pr begrijpt, de ex-geliefde van de minder geniale hacker die ambitie boven moraliteit plaatst. Zij is het tegen wie hij over haar vagina begint. Waarop zij antwoordt: ‘Mijn geld zegt “nee”, mijn vagina zal altijd “ja” zeggen.’ Het spijt me. Maar ik kan het ook niet helpen. Dat is het niveau van deze reeks.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
