Als u vindt dat de wereld vervaarlijk aan het wankelen is, dan kan u zich misschien troosten met de gedachte dat er ondanks alles nog zekerheden zijn. Arcadia is nog steeds Arcadia. Veiligheid, voorspelbaarheid, rust, orde en netheid zijn er het hoogste goed, maar het is net als met corrigerend ondergoed: één gaatje in de stof en wat men graag in toom wil houden, puilt vormeloos en oncontroleerbaar uit. Dat kan allemaal opwindend klinken, maar in Arcadia is dat zelden het geval. Net zo voorspelbaar als het leven van de brave burgers met een chip, zijn de dialogen waarop deze reeks drijft.
‘Samen staan we sterk.’ ‘Zonder mij was dit niet gebeurd.’ ‘We hebben tenminste elkaar nog.’ Het zijn ongetwijfeld klassiekers in de goedkopere stationsroman: snel geschreven om snel te lezen en snel weer te vergeten. Maar van een van de duurste tv-projecten ooit verwacht je toch net iets meer. Zeker als niet minder dan drie scenaristen zich over de verhaallijnen bogen. Of was het budget al op toen het tijd was voor dialogen? Waarbij men dan maar terugviel op het grote lexicon der clichés die mensen gebruiken om veel te praten en weinig te zeggen?
‘Samen staan we sterk’, hakkelt Cato Christiaens (Monic Hendrickx) in het oor van haar bevrijde dochter Alex Jans (Melody Klaver), waarop de camera uitzoomt en het snel duidelijk wordt dat het beeld krachtiger was geweest als men de stilte had laten spreken.
Het is de paradox van Arcadia. Er is veel geïnvesteerd in de uitstraling van deze reeks. De locaties zijn zorgvuldig uitgekozen om de – ik citeer – ‘jaren tachtig-retrofuturistische achtergrondstijl van een postapocalyptisch landschap’ te verbeelden, men heeft goed gekeken naar de uit afval en rommel opgetrokken woonplaatsen in een gemiddeld Star Wars-derivaat, maar deze visuele krachttoer wordt telkens weer platgeslagen op het moment dat een personage zijn, haar of hun mond opendoet. De conversaties zijn even spannend als, welja, corrigerend ondergoed.
De conversaties zijn even spannend als, welja, corrigerend ondergoed.
Maar goed, als u het hele eerste seizoen van Arcadia niet uitzat, wil u misschien graag weten waarvan of waaruit Alex bevrijd wordt? Daarvoor moeten we even terug naar de laatste aflevering. De hoogzwangere revisor Lena Harms (Natali Broods) ontdekte de waarheid over hoofdrevisor Klaas Boukes, waarna ze van de schok weeën kreeg en van een dochter beviel.
Nog in het ziekenhuis wordt ze de keel overgesneden en diezelfde snoodaard van een Boukes zorgt ervoor dat Alex Jans opdraait voor deze moord en in de cel belandt.
Dat ze toch vrijkomt en huilend in de armen van haar moeder valt, is dan weer te danken aan haar lief Glo Philips. Hij gaf zichzelf aan als moordenaar, waarop Alex en ook zijn vader Jaak (Wim Opbrouck) konden beschikken. Al was Jaak daar allesbehalve blij mee. ‘Hij had jou beter nooit ontmoet’, snauwt hij naar Alex, waarop Alex huilend toegeeft dat dat inderdaad beter was geweest.
Nee, de psychologische diepgang van de stationsroman is in Arcadia nooit ver weg. En nu ik deze korte samenvatting van de eerste twee afleveringen hier zo neerschrijf, bedenk ik me dat niet alleen de dialogen teleurstellend zijn, maar dat het hele scenario rammelt. Was er na het geld voor retrofuturistische auto’s, refurbished cassetterecorders en de huur van militaire pantserwagens echt geen budget meer vrij voor een scenario dat net iets verder reikt dan ‘familie verzet zich tegen controlemaatschappij’? Of hoopte men stiekem dat de visuele bravoure het gebrek aan een boeiende verhaallijn zou verhullen? Een beetje als corrigerend ondergoed?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
