Als de dagen tussen de Ronde van Italië en de Ronde van Frankrijk voor u te lang duren, dan is er gelukkig nog het wielerverleden, dat steeds breder op de VRT wordt uitgesmeerd. Wat de oorlogsdocumentaire voor Canvas was, is de koersdocumentaire stilaan voor Eén: een klassieker. Het verloop is meestal hetzelfde. Een renner vertelt, gunt je een blik achter de schermen en laat in zijn sportziel turen. Men duikt opnieuw in gereden koersen, zendt de beelden uit waarvoor toch al betaald is en men weeft er een verhaal tussen over nog niet of bijna vervulde dromen. Ondertussen zie je de renner revalideren, met de kinderen spelen, op de behandeltafel liggen en wat diepzinnigheden over de koers vertellen. Daarnaast komt zijn brede entourage aan het woord. Mama en papa hebben het over hun zoon. Ze stralen daarbij trots uit en ook een beetje melancholie, want ze weten het nog goed, hoe hij als kind al stond te trappelen om te koersen en te winnen. Toen waren zij nog de belangrijkste mensen aan zijn zijde. Zij reikten hem drinkbussen aan, moedigden hem onderweg aan en vingen hem op wanneer de hoop op een zege op een ontgoocheling was uitgedraaid. Ondertussen is die rol in veel gevallen overgenomen door de kingmaker van de Belgische koers, de onvermijdelijke Patrick Lefevere. Renners komen en gaan, maar Lefevere blijft bestaan.
Wat de oorlogsdocumentaire voor Canvas was, is de koersdocumentaire stilaan voor Eén: een klassieker.
Hoe vaak kun je gereden koersen herbekijken, vraagt een koele minnaar van de wielersport zich misschien af. Eindeloos, zo blijkt. Wielrennen is als een soap. Het loopt almaar door. Voor iedere renner die stopt, komt een andere in de plaats en voor wie stopt, ligt de terugblik klaar.
Classique Gilbert volgt netjes dat klassieke parcours. De minireeks begint in 2018. Zoals mensen die op safari naar Kenia trekken pas tevreden terugkeren als ze de big five hebben gezien, hopen grote renners geschiedenis te schrijven door de vijf monumenten te winnen: Milaan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, de Ronde van Lombardije en Luik-Bastenaken-Luik. Philippe Gilbert heeft drie van de vijf monumenten gewonnen. Hij wil die laatste twee nog binnenhalen. Als laatste manifestatie van zijn kunnen.
Een paar dagen voordat Parijs-Roubaix gereden wordt, verkent Gilbert de staat van de kasseiwegen. Hij stapt uit de wagen, klikt zijn helm vast en het is daar, 2 minuten 43 seconden ver in de eerste aflevering, dat ik me afvraag of het onderdeel is van het verdienmodel achter deze stroom aan koersdocumentaires. Terwijl het logo van Lidl op de bovenarm van het shirt van Gilbert prominent in beeld komt, wordt de linkerkant van het scherm volledig ingenomen door een uithangbord met in koeien van letters Lidl op. Gilbert vertelt een beetje over hoe hij tegenover Parijs-Roubaix staat, maar in beeld is het al Lidl wat de klok slaat. Als ze per ongeluk geparkeerd hebben op de parking van een Lidl tussen Parijs en Roubaix, dan lijkt dat toeval toch te goed gekozen om werkelijk toevallig te zijn.
Verder krijgen we, zoals in iedere andere wielerdocumentaire, een glimp van de stoerheid die een goede wielrenner tekent. Met een gebroken vinger en zonder koershandschoenen dendert Gilbert over de kasseien. 120 kilometer lang. Of hij geen kapotte handen heeft, wil zijn begeleider weten. Gilbert lacht. ‘Ik ben wel van de Ardennen, hè. ’ Flandrien, Ardennois: in de koers zijn ze blijkbaar even gehard. Kortom, voor wie niet zonder koers kan, is dit ongetwijfeld boeiend om naar te kijken. Voor wie dat gen mist, is het vooral meer van wat je al eens zag. U raad ik van harte aan te grasduinen in de afdelinge ‘docu’ van VRT Max. U vindt er verrassende parels als A Parked Life, Becoming Butterfly, Fight the Power (snel zijn voor deze twee, ze verdwijnen binnenkort) of Blue Box. Dagen zonder koers hoeft u zo niet noodzakelijk met koers te vullen. Fijne zomer!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
