Dat de tijd snel gaat. Het is slechts een van de clichés die je wel eens op deze of gene reünie hoort terwijl mensen op lauwe toastjes met eiersla kauwen of de kerstomaten met mozzarella van de cocktailprikker ritsen. Altijd is er dan wel iemand die daarop ‘Jaja, waar is de tijd?’ zegt, waarna omstanders instemmend knikken en van hun glas schuimwijn nippen. Reünies zijn zelden een pretje, maar dat is buiten Dina Tersago gerekend. Al twintig jaar brengt ze boeren aan de vrouw in Boer zkt vrouw en om dat te vieren organiseert ze overal te lande reünies met gekoppelde boeren. Er zijn weinig mensen die na twintig jaar nog stralen van enthousiasme over hun baan, maar dat is opnieuw buiten Dina gerekend. Zet Dina achter een naaimachine in een sweatshop en nog zou ze schateren hoe gezellig het gebrek aan daglicht er is.
Twintig jaar, las ik, wat gaat de tijd snel. Nooit eerder besprak ik dit programma, maar zelfs na twintig jaar kan er voor alles een eerste keer zijn. Misschien is dat wel een deel van het geheim van een langdurige relatie? Al zijn ze bij Boer zkt vrouw eerder fan van standvastigheid. Het resultaat laat zich lezen in de geboortecijfers. Veertig kinderen kwamen er ondertussen uit het programma voort. Geen van hen werd ooit naar Dina genoemd, maar dat vindt Dina helemaal niet erg, want veel kalfjes kregen haar naam. Niemand vroeg waar die kalfjes waren. En daar werd iedereen gelukkiger van. Misschien, dacht ik, is dat wel het geheim achter de onverstoorbare vrolijkheid van Dina? Amai en wauw zeggen en verder niet te veel doorvragen.
Hebben ze ooit geprobeerd Dina te bottelen als snelwerkend antidepressivum, vroeg ik me ook af terwijl ze in de landelijke taverne waar het allemaal begon, keuvelde over de tijd van toen met boeren Kris en Joeri. De velden mogen links op het scherm oranje kleuren van de overdaad aan glyfosaat, dan nog zal Dina kirren ‘Wat is er mooier dan leven op het platteland met twee?’, waarbij ze als een toverfee even knipoogt en alles roze maakt.
Zet Dina Tersago achter een naaimachine in een sweatshop en ze zou schateren hoe gezellig het gebrek aan daglicht er is.
Ondertussen reist ze heen en weer door de tijd en ontmoet koppels die elkaar even verloren, maar dan voorgoed terugvonden (hoe schattig!), die elkaar nooit verloren (hoe fantastisch!) of die elkaar nooit vonden (nooit te laat!). Wat moet het vrij van zorgen zijn in het parallelle universum van Boer zkt vrouw. Geruststellend traditioneel ook. In de echte wereld strandt een op de twee huwelijken, maar in Boer zkt vrouw wordt over echtscheidingen niet gerept. Alsof je in een agrarische droomfabriek beland bent waar de tijd pas op de plaats maakt en waar je ieder moment een Eddy Wally verwacht die in duet met Dina zingt hoe fantastisch het allemaal is.
Al floept de waarheid soms onverhoeds uit de mond van een schoonmoeder. Of het geen prachtig koppel is, wilde Dina graag van haar weten. Even daarvoor had de boer zijn boerin ‘toch wel wat verouderd’ genoemd, maar dat had Dina professioneel weggewuifd. ‘Tot hiertoe wel’, antwoordde de schoonmoeder. Altijd een slag om de arm houden, moet ze gedacht hebben. Ook over het geheim achter de tot hiertoe geslaagde relatie liet ze weinig romantische interpretaties overeind. ‘Hij kan goed toegeven.’ Daar had Dina even niet van terug. Ze toastte dan maar op het geweldige koppel en besloot verder niet te veel te vragen. Voor je het weet, zegt zo’n knuffelboer dat hij zijn kalveren misschien wel graag kust, maar dat hij er nog liever gehakt van maakt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
