‘9 feestjes voor de kater’ is perfecte ontspanning voor studenten met het concentratievermogen van een goudvis

Er zijn betere plekken dan een ­wasserette om het laatste kwartier van de ­laatste dag van het jaar door te brengen. Toch is het daar waar Aster zit, starend naar de drie ­draaiende trommels met zijn kleren en beddengoed in. Onder­tussen wordt hij via filmpjes op Instagram op de hoogte gehouden van alle oudejaarsactie die hij mist. En dan valt er een meisje binnen, dat eerst ook gewoon meisje heet en pas in de ­tweede aflevering van 9 feestjes voor de kater de naam ­Celie krijgt. Tegen dan zijn Celie (Veerle Dejaeger) en Aster (Nidal van Rijn) ­besties, want de negen korte afleveringen van deze serie ­vormen geen romcom – ­Aster is tenslotte homo – maar een ‘friendcom’. Men wil ons graag doen geloven dat dat iets nieuws is, maar het is niet omdat je een neologisme op iets plakt dat je ­werkelijk iets bedenkt dat daarvoor niet bestond. Is Friends niet de ultieme friendcom, lang voordat het woord bestond? En introduceerde Sex and the City niet de homo als beste vriend van iedere vrouw? Misschien is er wel een goede reden waarom nooit iemand daar de term ‘friendcom’ op kleefde. Het is een lelijk woord. Hooguit goed om zo snel mogelijk te vergeten.

Zoals talloze films en series gaat 9 feestjes voor de kater over twee mensen die elkaar vinden omdat de rest van de wereld hen vaker niet dan wel ziet staan. Allebei hebben ze daarbij strategieën ontwikkeld om niet weg te zinken in eenzaamheid. Aster doet alsof hij gewoon graag alleen is: het is mijn eigen keuze, joh – u kent het type wel. Celie speelt het meisje dat alles durft, ­iedereen uitdaagt. Niets schijnt haar te raken, waarbij die schijn vooral bedriegt. In een lege badkuip op een feestje waar ze niet uitgenodigd zijn bezegelen ze met speeksel hun vriendschap, misschien niet voor het leven, maar in ieder geval voor even.

Regisseurs en scenaristen ­Renate Raman en Joren Slaets ­liepen in 2021 al even in de kijker, toen The New York Times hun korte documentaire Yaren en de zon oppikte, waarin Yaren na de dood van haar moeder rouwende lotgenoten vindt op het zomerkamp van de ­organisatie Missing You. Doorheen het verdriet schemerden evenveel momenten van schuchtere vrolijkheid door, wat de documentaire over pijn, verlies en afscheid zo hartverwarmend maakte.

Ik vermoed dat Raman en Slaets geen misantropen zijn. Ze observeren hun soort­genoten ­eerder met lichte ironie. Want ja, mensen gaan vaak knullig met elkaar om en menselijke ­relaties neigen al eens naar een hogere vorm van ­complexiteit. In 9 feestjes voor de kater zijn alle ­elementen uit het melodramatische handboek – bedrog, afwijzing, onbeantwoorde liefdes, on­gepaste bekentenissen – aanwezig, net als de vaste onderdelen van de deurenkomedie. Celie zit ­verscholen achter een douchegordijn terwijl een deel van de waarheid over haar aan het licht komt. Ze verwart Aster met de eigenaar van het wassalon wanneer hij haar betrapt terwijl ze zijn kleren uit de trommel steelt. De verwachte ‘gay party’ blijkt een ‘game party’. Oepsie. Een ­tikkeltje voorspelbaar, inderdaad. Verder komt alles aan bod waarvan we denken dat het te weinig besproken wordt. Schurft als niet noodzakelijk seksueel overdraagbare ziekte of de rode vlekken op hun broek waar vrouwen al eens mee moeten rondlopen omdat ze verrast werden door de onvoorspelbaarheid van hun menstruatiecyclus.

Nu ik het zo lees, lijkt het ineens heel wat om in elk van die afleveringen van maximaal vijftien minuten te proppen. Maar 9 feestjes voor de kater is vooral lichtvoetig vertier, dat hier en daar zelfs relevante thema’s aanraakt. Perfecte ontspanning voor blokkende studenten met het concentratievermogen van een school goudvissen.