Zeven Dagen Jong schetste een mooi en veelzijdig portret van ‘de tiener’, al lag de kracht van de eerste aflevering veel meer in de interessante mix van jongeren dan in de interactie tussen de tieners en Phara zelf.
Elke zaterdag, Canvas ***
Tenzij het over de hiphopgroep met die naam gaat, kunnen we het in de toekomst maar beter niet meer over ‘de jeugd van tegenwoordig’ hebben. Die bevolkingsgroep bestaat namelijk niet, zo leerden we in de eerste aflevering van Zeven Dagen Jong, de nieuwe reeks waarin Phara de Aguirre bij enkele jongeren op bezoek gaat. De tieners die de VRT-journaliste binnenlieten in hun leven waren immers zo divers en met zulke verschillende dingen bezig dat je ze niet kunt vatten in één term, en zeker niet in een begrip met zulke negatieve connotaties.
Zeven Dagen Jong is opgevat als een ‘road movie’, waarin Phara telkens op één dag tijd door Vlaanderen rijdt om te zien waar jongeren zich mee bezig houden. In de eerste aflevering klopte ze ’s zaterdags op een ontiegelijk vroeg uur aan bij een boerderij in Pepingen, waar twee meisjes na de dood van hun vader samen met hun moeder de melkerij draaiende moesten houden. De berusting waarmee de twee hun taken uitvoerden was bewonderenswaardig, al vonden ze het zelf allemaal heel normaal, aangezien de boerderij het enige materiële was dat ze nog overhadden van hun vader.
Na dat zakdoekenmoment trok Phara naar een heel andere plek, een loods vol computers waar een zogenaamde LAN-party werd gehouden, een event waar tieners een heel weekend lang tegen elkaar zitten te gamen. Twee zussen die gepassioneerd bezig zijn met computerspelletjes waren Phara’s gids door het oerwoud van schermen, en de journaliste aanhoorde hun uitleg met zichtbaar stijgende verbazing. Dat tientallen jongeren urenlang gamen een zinvol tijdverdrijf vinden, verraste haar duidelijk, net als het feit dat de twee meisjes het zo belangrijk vonden dat ze de jongens konden verslaan. Dat laatste verbaasde mij dan weer van iemand die in de mannenwereld die de media toch nog altijd is haar weg heeft moeten zoeken.
Van de LAN-party ging het naar het Oost-Vlaamse Deinze, waar een studente zich klaarmaakte om te gaan supporteren voor AA Gent, dat die avond de bekerfinale speelde. Phara verbaasde zich veel minder over die vorm van tijdverdrijf, hoewel het eigenlijk veel logischer is om eer te halen uit een vaardigheid die je jezelf met veel oefenen hebt aangeleerd, zoals gamen, dan om je beter te voelen als elf mensen die je niet kent een wedstrijd kunnen winnen. Na de voetbalmatch reed Phara dan terug naar Pepingen, om er in de plaatselijke discotheek kennis te maken met de lokale DJ-God, een jongeman die op zijn 17e van school was gegaan om plaatjes te draaien.
Voor de DJ was geld voorlopig de voornaamste drijfveer in het leven, en om beter te kunnen sparen woonde hij nog bij zijn moeder. Die kwam hem toen de discotheek sloot dan ook netjes oppikken aan de deur, op een moment dat enkele honderden meters verder twee meisjes uit hun bed kwamen om de koeien te melken. Zeven Dagen Jong slaagde erin om een mooi en veelzijdig portret te schetsen van ‘de tiener’, al moeten we zeggen dat de kracht van deze eerste aflevering veel meer lag in de interessante mix van jongeren dan in de interactie tussen de tieners en Phara zelf. Een LAN-party of een discotheek is natuurlijk niet de ideale locatie voor een diepte-interview, maar ook als de journaliste de kans kreeg om rustig te praten met een jongere – zoals in de bus naar de voetbalmatch – kreeg je weinig meer dan enkele clichévragen, zoals ‘Wat wil je bereiken in het leven?’ Deze openingsaflevering was sterk, maar of de reeks dat niveau kan aanhouden wordt afwachten.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Zeven Dagen Jong? Laat het weten!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier