The Voice van Vlaanderen is niet de frisse wind die vooraf beloofd werd maar leverde wel ontroerende televisie op.
The Voice van Vlaanderen **
Elke vrijdag, vtm
Op televisie wordt nogal gemakkelijk van een revolutie gesproken. In een wereld waar een format dat slechts in nuances verschilt van een vorig als nieuw wordt verkocht, lijkt alles wat buiten de lijntjes kleurt snel een omwenteling. In de promopraatjes over The Voice van Vlaanderen liet men ook uitschijnen dat deze talentenjacht eigenlijk zo hard verschilt van Idool en co dat je hem nauwelijks in dezelfde categorie kunt onderbrengen. Hier geen uitlachtelevisie, zo klopte bedenker John De Mol zichzelf op de borst, maar kandidaten die echt kunnen zingen en ook enkel daarop worden beoordeeld.
Nu kunnen we de keuze om niet nog eens een rondje ‘idolen in het diepst van hun gedachten’ op te voeren alleen maar toejuichen. In se betekent dat echter alleen dat in The Voice de eerste selecties niet in beeld worden gebracht en de wedstrijd begint op het moment dat in Idool het kaf van het koren was gescheiden. Dat de juryleden – of ‘coaches’, zoals ze hier worden genoemd – de deelnemers in het begin enkel kunnen horen, is wel een leuke gimmick, maar de suggestie dat Jan Leyers of Jean Blaute in Idool vooral naar de kleding van de deelnemers keken, vinden we toch redelijk beledigend. En ook onjuist: geef een Nederlander een foto van Peter Evrard en vraag of hij de Vlaamse versie van Idool of van The Voice heeft gewonnen, en we vermoeden dat de meerderheid voor het tweede kiest.
Een echt frisse wind door het genre van de tv-talentenjacht zouden we The Voice dus niet meteen noemen. Desondanks kon de eerste aflevering boeien dankzij de prestaties van enkele kandidaten, die bewezen dat er toch nog onontdekt talent is in Vlaanderen. Zoals Bert, een knuffelbeer die in zijn vrije tijd zingt voor een grungeband maar hier een versie van Girl, You’ll be a Woman Soon liet horen die een winterse avond een stuk warmer maakte. Of Thea, een 19-jarige die eruit ziet alsof ze uit de jaren 50 komt en met Valerie een vleugje Amy Winehouse in het programma bracht, zij het dan wel in een non-alcoholische en kindvriendelijke versie. De onbetwiste topper van de avond was echter Glenn, een jonge loodgieter die daags voordien met een camper naar Vilvoorde was afgezakt om eventuele ochtendfiles te vermijden en met zijn heel eigen take van I shot the sheriff voor ware magie zorgde.
Met dat soort kandidaten kun je ervan op aan dat ook de verdere shows genoeg sterke momenten zullen bevatten om van The Voice hier net als overal ter wereld een succes te maken. Het enige probleem zou kunnen zijn dat Glenn te ver boven de rest uitsteekt om de wedstrijd echt spannend te houden. Zeker aangezien van alle deelnemers die in de eerste aflevering de revue passeerden de loodgieter ook degene was bij wie, zoals het dan heet, het complete plaatje klopte en die je zo op het podium van Idool zag staan. De revolutie is toch nog niet voor morgen.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier