Paul De Leeuw naar Vlaanderen halen was een risico voor vtm. Maar afgaand op de eerste aflevering zou de gok goed kunnen uitdraaien.
Elke maandag en donderdag, vtm ***
Quote: ‘Misschien moeten we zo’n vogel in de frituur gooien. Chinezen eten toch alles?’ De Leeuw is geen fan van roofvogels, en ziet een oplossing in het Chinese frietkraam dat even verderop op het podium staat.
Een fan van Paul De Leeuw zijn wij nooit geweest: hij was ons altijd iets te druk, te flamboyant, te Hollands en te veel gericht op zelf te scoren dan op het laten schitteren van zijn gasten. Dat de man zijn ding mocht komen doen in Vlaanderen, bakermat van de ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’-beweging, vervulde ons dus met enig wantrouwen, zeker aangezien hij werd binnengehaald door de commerciële zender die zo veel mogelijk entertainment voor het hele gezin wil brengen. Bovendien moest De Leeuw met zijn programma beginnen op dezelfde dag dat VIER uit de startblokken schoot, wat al helemaal geen cadeau leek.
Achteraf gezien was de keuze om met Manneke Paul aan te vangen op de meest historische dag uit de Vlaamse tv-geschiedenis sinds de vorige historische dag echter een meesterzet. De programma’s die Woestijnvis op de eerste uitzenddag op het publiek losliet, waren weliswaar degelijk vakwerk, maar tegelijk voelde je tijdens De Kruitfabriek of De Slimste Mens ter Wereld weinig gevaar. Het was allemaal een beetje plat gerepeteerd, en de kans dat er iets onverwachts of ongeziens zou gebeuren, leek onbestaande. Dat was tijdens Manneke Paul anders, want georganiseerde chaos is net een van de handelsmerken van De Leeuw: gasten worden op het podium geroepen zonder dat ze echt weten wat er te gebeuren staat, een interview kan eindigen nog voor het goed en wel begonnen is en als hij vijf roofvogels mag laten komen, beslist hij om er tien van te maken. Of zoals Koen Wauters het verwoordde toen De Leeuw hem vroeg naar het belangrijkste verschil tussen de Vlaamse en de Nederlandse televisie: ‘Bij ons kun je alles goed volgen.’
Een rode draad hebben we in de eerste aflevering dan ook niet gevonden. Er was iets met de leden van Pussy Riot en bivakmuts, er kwamen Chinezen langs die in Vlaanderen een frietkraam uitbaten, Koen Wauters kreeg om onduidelijke redenen een paardrijbroek aangemeten en enkele vrouwen mochten vertellen hoe 50 Tinten Grijs hun (seks)leven had veranderd. En dan, tussen alle onzin en chaos door, ging De Leeuw in het publiek zitten naast een jongetje dat zich helemaal een meisje voelt, voor een gesprek over genderverwarring dat in al zijn eenvoud naar de keel greep.
De Leeuw is weliswaar braver dan vroeger – meer volwassen, zou je het ook kunnen noemen – en wellicht komt hij enkel naar Vlaanderen omdat zijn stijl de Nederlanders ondertussen zo vertrouwd is geworden dat hij daar niet kan verrassen. Maar als Manneke Paul de volgende maanden even sterk blijft als in de eerste aflevering, kunnen we met zijn emigratie alleen ons voordeel doen.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier