Recensie ‘Loslopend Wild’

Het struikelblok in de eerste aflevering van één-comedy Loslopend Wild was niet zozeer dat wij de sketches niet grappig vonden, maar eerder dat wij vaak niet eens snapten wat we grappig hadden moéten vinden.

‘Twee clichés brengen ons aan het lachen, honderd clichés ontroeren ons’, zo schreef Umberto Eco ooit. De Italiaanse bestsellerauteur had toen duidelijk de eerste aflevering van Loslopend Wild nog niet gezien. Het nieuwe sketchprogramma op één heeft zich tot doel gesteld een van de meest hardnekkige clichés over vrouwen – dat ze verstoken zijn van gevoel voor humor, weet u wel – uit de wereld te helpen.

Vreemd genoeg wil men dat doel blijkbaar bereiken door een hele hoop andere clichés over het sterke geslacht op een rij te zetten: dat ze heel veel belang hechten aan het merk en uitzicht van hun schoeisel bijvoorbeeld. Dat ze soms wel heel lang nodig hebben om zich klaar te maken voor een date. Of dat ze in de auto het verschil niet kennen tussen de richtingaanwijzers en de ruitenwissers.

Nu, heel veel comedy ontstaat doordat clichés uitvergroot worden of op hun kop gezet, dus op zich is de aanpak van Loslopend Wild te verantwoorden. Het grootste probleem van het programma – even abstractie makend van het feit dat de makers wel heel opzichtig Wat Als? proberen achterna te hollen – was dat er zo weinig met die vooroordelen werd gedaan.

Veel meer dan wat losse ideeën leek het scenario niet te bevatten, en het struikelblok was dan ook niet zozeer dat wij de sketches niet grappig vonden, maar eerder dat wij vaak niet eens snapten wat we grappig hadden moéten vinden. Zo’n scène waarin twee vrouwen achter elkaar aan parkeren, en daarbij de eerste auto in de rij wegduwen: wat moet je daar nu van denken? Of sketch over een jonge en een oudere dame die in een wegrestaurant vechten om een bord eten, wat is de zin daarvan?

Goed, er zaten in de eerste aflevering enkele fragmenten waarin je met enige goede wil wel een aanzet tot grap kon zien. De running gag bijvoorbeeld over de vrouw die na een stressy ochtend telkens op het bureau aankomt met het verkeerde schoeisel aan – de eerste keer met een paar lelijke laarzen, en daarna met een peuter om haar been. Of de man die in de winkel begint te discussiëren over de gele steentjes die zijn vrouw voor de badkamer heeft uitgekozen, en net als ze erop ingaat haar onderbreekt met ‘Wat kan mij dat nu schelen?’ Maar het was veel te weinig en meer dan en glimlach konden die scènes nu ook weer niet ontlokken.

Nog niet eens zolang geleden zond één in het timeslot van Loslopend Wild de Amerikaanse sitcom 30 Rock uit, een reeks van en met Tina Fey die ondertussen al een resem Emmy’s heeft verzameld. Als de VRT echt dat cliché over vrouwen en humor wil ontkrachten, kan men beter gewoon die serie weer uit de kelder halen.

Stefaan Werbrouck