In de nieuwe Vtm-docusoap ‘Jonge Zwanen’ krijg je niet alleen te zien hoe hard dansers moeten lijden voor hun vak, maar ook met hoeveel plezier ze dat doen.
Bij de start van de Olympische Spelen in Londen zagen we op televisie een reportage over het leven in de Chinese turnscholen, Spartaanse plekken waar potentiële goudenmedaillewinnaars van kindsbeen af en zonder medelijden worden klaargestoomd voor een toekomst op de mat. We moesten er even aan terugdenken tijdens de eerste aflevering van Jonge Zwanen, de docusoap over het leven in de balletschool van Antwerpen. Voor wie een soepel lichaam wil krijgen en houden is afzien namelijk de boodschap, en de weg naar de ballettop lijkt ook erg op een rivier van bloed, zweet en tranen.
Wat Jonge Zwanen echter zo goed maakte, is dat je niet alleen te zien kreeg hoe hard de dansers moeten lijden voor hun vak, maar ook met hoeveel passie en plezier ze dat deden. Zowel de jongere leerlingen als de tieners leken heel goed te weten waar ze mee bezig waren en de strengheid waarmee ze door de leraars werden aangepakt, vonden ze niet meer dan normaal. Het zorgde ervoor dat deze docusoap een heel evenwichtige, sensatievrije maar erg intrigerende inkijk werd op een wereld waar wij als balletleek nauwelijks iets van afwisten.
Jonge Zwanen is heel sober gemaakt en met minder toeters of bellen gelanceerd dan de meeste andere nieuwe programma’s, maar stak de eerste week boven de rest uit – en dat zonder op de tippen van de tenen te hoeven gaan staan.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier