HIV heeft vele gezichten, maar geen enkel om schrik van te hebben, zo bleek in HIV+, het nieuwe programma op een waarin vijf seropositieve Vlamingen in hun dagelijkse leven gevolgd worden door Kobe Ilsen.
HIV+ ***
Elke maandag, één
Samen met Het Goddelijk Monster is HIV+ het meest besproken programma van het najaar, en dat heeft natuurlijk alles te maken met het concept: vijf seropositieve Vlamingen worden in hun dagelijkse leven gevolgd door Kobe Ilsen, die twee jaar geleden in Doodgraag Leven al hetzelfde deed met terminale patiënten.
In tegenstelling tot vele anderen waren wij niet echt overtuigd van Doodgraag Leven, vooral omdat we het gevoel hadden dat de makers er zelf zo van overtuigd waren dat ze taboes aan het doorbreken waren dat ze af en toe vergaten waar hun grenzen hadden moeten liggen.
Nu is HIV+ qua thematiek een stuk luchtiger dan Doodgraag Leven, want een besmetting met HIV is in tegenstelling tot een paar decennia geleden geen doodvonnis meer; vandaag is het virus veranderd in een chronische aandoening die je met geneesmiddelen onder controle kunt houden. In sommige gevallen met veel geneesmiddelen, zo bleek toen Kobe Ilsen met Frankie bij de apotheker zijn voorraad voor de volgende drie maanden ging ophalen. Het aantal doosjes vulde letterlijk de toonbank en tussen de medicijnen zaten niet alleen aidsremmers maar ook een hoop geneesmiddelen tegen de bijwerkingen daarvan.
Ondanks de overvloed aan pillen zag Frankie er bijzonder levendig en fit uit, en Ilsen – die hier als interviewer duidelijk gegroeid is in vergelijking met Doodgraag Leven – merkte terecht op dat je een seropositieve eigenlijk alleen kunt herkennen aan de medicijnen die hij of zij moet slikken. Dat ging zeker op voor Thierry, een jongeman die zes jaar eerder de diagnose te horen had gekregen. Hij was nadat hij het nieuws verwerkt had aan het sporten geslagen en trainde nu fanatiek om de 10 Miles in Antwerpen te kunnen lopen, ‘om te bewijzen dat hij alles nog kan’, zoals Thierry’s moeder het verwoordde.
De kracht van HIV+ zit duidelijk in de verscheidenheid van de mensen die aan bod komen. Naast Frankie en Thierry had je nog drie andere patiënten, elk met een heel ander verhaal: een vrouw was besmet tijdens haar wilde jaren vol drugs en seks in de eighties, een Afrikaanse had het virus wellicht opgelopen tijdens een operatie en had daardoor haar zoon moeten achterlaten in Oeganda, en een twintiger had nauwelijks het seksuele leven ontdekt toen hij seropositief bleek. De boodschap is duidelijk: HIV heeft vele gezichten maar geen enkel om schrik van te hebben.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van HIV+? Laat het weten!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier