Recensie: De weg naar Compostela

Het een-programma ‘De weg naar Compostela’, de korte rubriek uit Man Bijt Hond, blijft ook in een langer format moeiteloos overeind.

De weg naar Compostela ***

Elke maandag, één

De weg naar Compostela een ‘gloednieuw programma’ noemen, zoals omroepster Eva Daeleman vlak voor de eerste aflevering deed, is iets te veel eer. Deze achtdelige reeks is immers een hermontage van de erg gesmaakte rubriek in Man Bijt Hond waarin reporter Arnout Hauben op pelgrimstocht trok naar Compostela en zijn wedervaren onderweg filmde.

De ongedwongenheid van Hauben en de openhartigheid die de mensen toonden tegenover de toevallige passant, maakten van die korte stukjes vaak hele mooie ’tranches de vie’, en De weg naar Compostela bewees dat die momentopnames ook in een langer format overeind bleven. Zoals de scène van vader en zoon die broederlijk naast elkaar gezeten het verschil tussen een ‘ami’ en een ‘copain’ uitlegden, een stukje dat wij vorig jaar gemist hadden.

Ironisch genoeg was het enige echt gloednieuwe element in De weg naar Compostela ook het zwakste. Hauben heeft na zijn thuiskomst enkele andere pelgrims opgezocht, en die mogen hier tussen het verslag van de reporter hun herinneringen ophalen aan hun reis. Alvast in de eerste aflevering spraken die verhalen veel minder aan dan de ontmoetingen van Hauben, waardoor ze het tempo wat uit het programma haalden. Maar goed, de pelgrims zijn nog maar net vertrokken, dus misschien moeten we nog wat vertrouwen hebben in de goede afloop. En avant!

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van De weg naar Compostela? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content