Recensie ‘Beroepen zonder Grenzen’: Grappige en eerlijke reality-tv

De eerste aflevering van de nieuwe tv-reeks Beroepen zonder Grenzen bracht reality zoals we die al lang niet meer gezien hadden: grappig, menselijk en nooit ranzig.

‘Als ze zouden zien wat wij allemaal weggooien, ze verklaren ons zot.’ Enkele garagisten uit Brugge die voor de nieuwe reeks Beroepen zonder Grenzen een weekje in een garage in de Burkinese hoofdstad Ouagadougou gingen klussen, waren nog maar pas aangekomen toen de cultuurverschillen hen al in het gezicht sloegen. Niet op het moment dat ze hun nieuwe werkstek zagen maar nog daarvoor, toen ze aan een tafeltje zaten om iets te drinken en opmerkten dat een van de poten eigenlijk een oude schokdemper was.

Het was meteen duidelijk: in Burkina Faso is recycleren geen hobby van mensen die het goed menen met de planeet, maar bittere noodzaak.

De eerste kennismaking met de garage waar ze een week zouden gaan werken, was ook niet mis. Ouagadougou telt weliswaar enkele officiële autodealers – vier om precies te zijn – maar de makers van Beroepen zonder Grenzen hadden het groepje naar een ‘bush garage’ gestuurd, waar lokale mecaniciens met meer geduld dan materiaal de auto’s van hun klanten aan de praat proberen te houden.

‘Dit is erger dan een autokerkhof bij ons’, zo vatte een van de Belgen het samen bij het overschouwen van het terrein. Bovendien kregen de mannen nog een schier onmogelijke opdracht mee: ze moesten een aftandse Peugeot 205 weer aan de praat te krijgen, zodat ze daarmee op het einde van de week terug naar de luchthaven zouden kunnen rijden.

De manier waarop de noeste West-Vlamingen hun streng moesten trekken onder de Afrikaanse zon zorgde natuurlijk voor heel wat grappige momenten, zoals toen ze erachter kwamen dat de garage niet over een brug beschikte en auto’s daarom gewoon op hun zij werden gelegd. Of toen ze verplicht waren in de 205 een motor te stoppen die eigenlijk helemaal niet voor dat type wagen bedoeld is, een ingreep die ’toch niet volgens de regels van de kunst is’, aldus een van de mecaniciens.

Gaandeweg kregen ze echter bewondering voor de vindingrijkheid van de Burkinese mecaniciens, en de ontspannen, stressloze aanpak van zelfs de meest uitzichtloze jobs.

Ook de man die duidelijk tegen zijn zin aan de uitdaging was begonnen en het werk van zijn Afrikaanse collega’s eerst nog omschreef als ‘foefelen’, ging uiteindelijk overstag. Al moest hij daarvoor wel met een plaatselijke ploeg uitgestuurd worden voor een pechverhelping ergens ver weg in de woestijn, alwaar hij de nacht moest doorbrengen in zijn auto.

Natuurlijk ligt het concept van Beroepen zonder Grenzen in de lijn van veel ‘fish out of the water’-programma’s waarin mensen uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald. En de levensles die de Brugse garagisten na hun week Burkina Faso mee naar huis namen, was ook al even voorspelbaar als het gros van de grappen uit De Slimste Mens: we beseffen niet hoe goed we het hier hebben. Of zoals een van de mecaniciens het verwoordde: ‘Ik zeg nooit meer dat ik uit het verkeerde gat ben gekropen.’ Maar de eerste aflevering van Beroepen zonder Grenzen bracht wel eindelijk nog eens reality zoals we die al een tijdje niet meer gezien hebben: grappig, menselijk, eerlijk en nooit ranzig.

Stefaan Werbrouck