Recensie: Belga Sport – Het laatste WK

Belga Sport zette het nieuwe seizoen in met een degelijke maar niet echt memorabele aflevering over het laatste WK van de Rode Duivels.

U zult het ons hopelijk vergeven, maar wij hebben gisteren noch naar HLZHI: De Hondenschool (het is een docusoap over hondenscholen, wat kunnen we nog zeggen?), noch naar Wie Kiest Pieter? gekeken. Oké, van dat tweede programma hebben we het eerste kwartier gezien, genoeg om te kunnen noteren dat a) ‘Zeg eens wat ik over u zou moeten weten?’ blijkbaar de vraag is waarmee Pieter Loridon elk gesprek met een vrouw opent en b) er zich zeer weinig kandidates hebben ingeschreven die op die vraag een interessant antwoord weten te formuleren.

Enfin, wij zaten gisterenavond voor televisie om de wederopstanding van Belga Sport mee te maken, de documentairereeks op Canvas die na het vierde seizoen afgevoerd leek maar nu toch mag terugkomen met enkele nieuwe afleveringen, aangevuld met herhalingen. Belga Sport 5 – of beter gezegd 4 1/2 – trapte af met Het Laatste WK, een reportage over het WK Voetbal in Japan en Zuid-Korea in 2002, de laatste keer dat de Rode Duivels mee mochten doen.

Nu kan het aan ons liggen maar dat WK van 2002 staat niet meteen in ons geheugen gegrift; zeker niet in vergelijking met dat van 1990 – het onderwerp van de allereerste Belga Sport – waar de nationale ploeg er door David Platt in de achtste finales werd uitgekegeld. De uitschakeling van 1990 doet nog altijd een beetje pijn als we eraan terugdenken, terwijl we bij die van 2002 gewoon de schouders ophalen, ook al werd in de match tegen Brazilië een doelpunt van Marc Wilmots onterecht afgekeurd.

Het getuigt van het vakmanschap van de Belga Sport-ploeg dat een onderwerp dat niet echt tot de verbeelding spreekt toch een goede documentaire opleverde. De centrale figuur was Robert Waseige, de coach die na het faliekant afgelopen EK 2000 de fakkel overnam van Georges Leekens en de Rode Duivels naar Japan en Zuid-Korea loodste. Tijdens de kwalificatie kon Waseige op redelijk veel krediet rekenen maar toen de resultaten op het WK zelf tegenvielen – twee gelijke spelen, tegen Japan en Tunesië – werd vooral in de Vlaamse pers meteen het grove geschut boven gehaald en kreeg hij het verwijt een dictator te zijn die zijn ploeg verstikte.

Een en ander leidde tot een van de meest surrealistische momenten uit de geschiedenis van de nationale ploeg, toen de voetballers besloten om een persstop in te lassen en de journalisten in Japan en Zuid-Korea van de weeromstuit niet meer naar de persconferentie van Waseige wilden komen. Behalve één: de correspondent van Le Soir, die moederziel alleen in een zee van plastic stoeltjes moest plaatsnemen tegenover Waseige en de bondsbobo’s. Waseige verklaarde dat hij de man vandaag nog altijd dankbaar was omdat hij toen zo moedig was geweest, terwijl de journalist zelf verklaarde dat hij alle kinderachtige spelletjes gewoon beu was – en gelijk had hij.

Zoals zo vaak bij Belga Sport was niet het verhaal op zich het interessantst, maar hoe de hoofdrolspelers erover vertelden. Zo werd al snel duidelijk dat Marc Wilmots zich wel heel graag profileerde als de échte leider bij de Rode Duivels in 2002, terwijl Johan Walem tussen de lijnen liet verstaan dat Wilmots niet zo populair was als hij zelf dacht. En Wesley Sonck zei het niet met zoveel woorden, maar het was toch zonneklaar dat hij een van de mensen was die de pers hadden gevoed met verhalen over de dictatoriale Waseige.

Deze aflevering van Belga Sport was zeer degelijk, al moeten we toegeven dat ze in vergelijking met de hoogtepunten uit de afgelopen seizoenen ook weer niet echt memorabel was. Een beetje zoals het laatste WK van de Rode Duivels dus.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van Belga Sport? Laat het weten!