Op bezoek in de school van ‘De Mol’-finaliste Annelies: ‘Dromen moet je nastreven. Dat zeg ik ook tegen mijn leerlingen’
Ze was met haar 58 lentes de oudste kandidate van De Mol, maar schopte het toch maar mooi tot in de finale. Al moest ze bij het ontmaskeren van Eline de duimen leggen voor Davey. Onze redacteur sprak met zijn gewezen lerares Annelies Cooymans over haar deelname, haar onbedoelde mollenstreken en de bagger die ze over zich heen kreeg.
‘Herken je nog veel mensen?’ vraagt Annelies Cooymans (58). Ik schud het hoofd. We zijn in de leraarskamer van de Sint-Ludgardisschool in Merksem, de middelbare school waaraan ik jaren geleden studeerde. En Cooymans, zij die meer dan één miljoen Vlamingen maandag net naast de prijzenpot van 27.250 euro zagen grijpen in de seizoensfinale van De Mol, was mijn klastitularis en godsdienstlerares.
In de functie van klastitularis – die ze intussen niet meer beoefent – nodigde ze haar leerlingen op het einde van het schooljaar jarenlang thuis uit. ‘Een van mijn klassen heeft zelfs eens écht Latijns voor mij gekookt, met allerlei ingrediënten die ik niet eens kende’, zegt ze. Cooymans heeft iets zorgzaams in zich. Dat ze in De Mol als ‘de moeke’ van de groep gezien werd, is dus geen toeval.
COOYMANS: Ik zorg heel graag voor mensen, ja, en dat heb ik dus ook in Zuid-Afrika geprobeerd te doen. Met mijn bijna zestig was ik natuurlijk de oudste van de groep. Op Robin en Hans na hadden alle kandidaten mijn kinderen kunnen zijn. Vandaar dat ik die moederrol op mij genomen heb. De kandidaten konden altijd bij mij terecht voor een babbeltje, en ik deed ook heel banale dingen zoals koffie uitdelen, de tafel dekken en eens een knuffel geven.
Ik heb nooit bewust mollenstreken uitgehaald. Maar dat hoefde ook niet, omdat ik weleens dingen fout deed of niet kon
Voor Marzena kocht je zelfs een ketting.
COOYMANS: Ik voelde me heel schuldig, omdat ik tijdens de opdracht in het museum in de fout ben gegaan. Ik zat er volledig door. Volledig. De proef was pas gedaan om tien voor vijf ’s ochtends, en het ging me allemaal te snel. Dus heeft Marzena alles van mij overgenomen, en dat deed ze schitterend. Eerder die dag mochten we samen lekker relaxen, en toen heeft Marzena in het winkeltje van het hotel een ketting zien liggen. Maar omdat alles van ons was afgenomen, kon ze die niet kopen. Ze zei dat ze geld aan de regisseurs ging vragen, om dat halssnoer de volgende dag toch te kunnen gaan kopen. Maar ik was haar voor. Ik ben heel vroeg opgestaan om die ketting voor haar te gaan halen. Ik wilde het goedmaken. Het was mijn manier om sorry en meteen ook bedankt te zeggen voor die nacht.
Vond je het moeilijk om mensen te vertrouwen in de groep?
COOYMANS: Nee, want Eline was al snel mijn hoofdverdachte. Dan moet je niet veel meer doen om de andere kandidaten in het oog te houden.
Heb je geprobeerd om mensen jou te doen wantrouwen?
COOYMANS: Ik heb nooit bewust mollenstreken uitgehaald, als je dat bedoelt. Maar dat hoefde ook niet, omdat ik weleens dingen fout deed of niet kon. Ik word wel 59 binnen veertien dagen, hè! De andere kandidaten faalden soms evengoed in een proef, waardoor er óók geen geld binnenkwam. Ik heb dus enkel ongewild gemold.
Het ging inderdaad niet altijd van een leien dakje: je viel bij de eerste proef, verrekte een spier tijdens het rugbyspel, had een black-out bij het museum en een paniekaanval bij de duikproef.
COOYMANS: Dat is allemaal waar. Weet je: wat ik niet fijn vind, is dat mensen alleen dat onthouden. Ik ben inderdaad gevallen, maar er hingen wél tachtig vragen op die berg, waarvoor we vijftig keer naar boven en beneden moesten lopen, over een hobbelige weg vol stenen. Tijdens de rugby voelde ik iets in mijn bovenbeen schieten en kon ik echt niet meer hard lopen. En zo’n paniekaanval als bij het duiken heb ik hier op school ook al eens gehad. Die ruimte onder water was zo klein dat ik in paniek ben geslagen en begon te hyperventileren.
Vanaf welk moment wist je dat je Eline niet kon vertrouwen?
COOYMANS: Ik was vertrokken met het idee dat ik op mijn buikgevoel moest afgaan. Dus sloot ik uit wie het zeker niet was. Bouba viel voor mij zo als eerste af. Ik heb even gedacht dat het een fantastische zet van de productie zou zijn geweest om zo’n jonge kerel, zo’n aimabele teddybeer met enorm veel levensvisie de mol te maken. Maar als je hem zag, wist je dat dat niet kon. Hetzelfde met Jolien, die voor iedereen goed wilde doen. Robin is voor mij nooit verdacht geweest, omdat ik vanaf de eerste dag al wist dat hij een winnaar was. Dan schieten er nog maar een aantal mensen over en was Eline mijn hoofdverdachte.
Vanaf de derde eliminatie was ik niet meer nerveus omdat ik zeker was van mijn stuk
Heb je haar vanaf dan proberen te hinderen?
COOYMANS: Ja, maar niet vaak. Het is me gelukt bij de Shosholoza. Toen we het geld moesten verdelen, wilde ik echt niet dat Eline voor duizend euro zou zingen, omdat ik ervan overtuigd was dat ze opzettelijk vals ging zingen. Dat had ik gehoord bij de repetitie. En ze kon echt wel zingen, want ik had in de wagen al gehoord dat ze toonvast was. Dus heb ik Sam overtuigd om mij voor de duizend euro te laten gaan. Ook bij de proef in de caravan heb ik voorkomen dat Eline zou slapen, omdat ik ‘nee’ had geantwoord op de vraag of de mol had geslapen.
Zat je dan met een gerust hart bij de eliminaties?
COOYMANS: In het begin zat ik daar altijd met een bang hartje, want zelfs met heel weinig juiste antwoorden kon je toch nog doorgaan. Vanaf de derde eliminatie was ik niet meer nerveus, omdat ik zeker was van mijn stuk. Enkel bij de eliminatie van Robin kreeg ik opnieuw stress, omdat hij het mollenboekje van Hans had ingekeken. Hij ontdekte toen dat Hans alles op Davey had ingezet en wist daardoor dat Eline de mol was. Toen werd het heel spannend.
Hoe reageerden ze hier op school op je deelname?
COOYMANS: Zowel de leerlingen als de leerkrachten reageerden enorm positief en enthousiast. Vanaf het moment dat het programma in de ether werd gegooid, hebben heel veel collega’s me steunberichten gestuurd. Ze waren heel blij voor mij, ook omdat ze wisten dat het eigenlijk wel een stiekeme droom van mij was om mee te doen. Ik heb me zeventien jaar geleden ook ingeschreven voor de tweede reeks, maar toen ben ik niet door de selecties geraakt.
Ik heb me zeventien jaar geleden ook ingeschreven voor De Mol, maar raakte toen niet door de selecties
En toch heb je nog even getwijfeld bij je inschrijving.
COOYMANS: Omdat ik in het onderwijs sta. Andere kandidaten nemen gewoon drie weken verlof, dat is als leerkracht een stuk moeilijker. Maar als je een droom hebt, dan moet je die proberen na te streven. Dat zeg ik ook tegen mijn leerlingen: wil je iets bereiken, dan moet je ervoor gaan!
In de boekskes werd geschreven dat je een met een ziektebriefje een burn-out als excuus gebruikt zou hebben om mee te kunnen doen.
COOYMANS: Dat klopt echt niet, ontkracht dat maar. Het was natuurlijk een roddelblad dat daarmee naar buiten gekomen is. Ik zou ‘de gemoederen van mijn collega’s hebben verhit’ door met een ziektebriefje vrijaf te nemen. Dat zou ik zou nooit aangedurfd hebben. Binnen het onderwijs is er echter een regeling die je kan treffen om voor een bepaalde tijd weg te blijven. Dat is allemaal op een correcte manier afgehandeld. Ook op school heb ik verteld dat ik even een time-out zou nemen en bij een goede vriendin in de Verenigde Staten op bezoek ging.
Op sociale media kreeg je heel wat bagger over je heen. Een bloemlezing.
COOYMANS: (zucht) Ik wil het eigenlijk niet meer horen. Maar allez, vooruit dan maar.
‘Annelies is dus effectief zo dom’, ‘ze gebruikt haar seniliteit als perfecte dekmantel’ of ‘Darwin wordt hier even in zijn blootje gezet.’
COOYMANS: Dat is niet fijn, dat mag je zeker benadrukken in dit artikel. Maar al die slechte commentaren: tabula rasa. (maakt met haar hand een veegbeweging van de tafel) Dat zijn mensen die niet weten waar ze mee bezig zijn en die zich vooral laten meeslepen door wat ze lezen. Ze denken dat ze mij kennen, maar dat doen ze niet. Ik heb mij alleen laten leiden door de positieve commentaren van mijn omgeving, en dat zijn er heel veel. Dat heeft mij rechtgehouden. Ik vind het alleen spijtig dat ook kwalitatieve kranten soms van die dingen oppikken.
Ben je ook persoonlijk aangesproken?
COOYMANS: Het is twee keer gebeurd dat een groep mensen me op straat dingen toeriep: ‘Hey, da’s die loempe van De Mol.‘ Ik heb mij daarover gezet hoor. Ik wilde niet dat het fantastische avontuur dat ik in Zuid-Afrika heb beleefd een bittere nasmaak zou krijgen. En dat is zeker niet gebeurd, dankzij de ongelofelijke steun van mijn omgeving, de producers en de regisseurs.
Had het productiehuis je hierop voorbereid?
COOYMANS: Ze hebben ons verwittigd, maar toch besef je op voorhand niet hoe groot die impact kan zijn. ‘Lees dat niet’, zeggen ze dan, maar dat is heel moeilijk. Op een bepaald moment ben ik gestopt met op Twitter te kijken. Twitteraars zijn het equivalent van cafégangers die niks te doen hebben. (pauzeert) Vanmorgen heb ik een mailtje gehad van Cathy (de winnares van het vorige seizoen, nvdr.) waarmee ze me een hart onder de riem wilde steken. In vergelijking met wat Cathy heeft meegemaakt, zijn mijn ervaringen natuurlijk peanuts. Haar mailtje deed me enorm veel deugd.
Een wijze man zei ooit: ‘Wie u op de rechterwang slaat, keert hem ook de andere toe.’ (Matthëus 5:38-39)
COOYMANS: (lacht)
Ik heb een goede leerkracht godsdienst gehad.
COOYMANS: Ik heb geen zin om terug te slaan. Helemaal niet. Ik laat het gewoon niet aan mijn hart komen.
Ik wou niet dat het fantastische avontuur dat ik in Zuid-Afrika heb gehad een bittere nasmaak zou krijgen door de negatieve berichten
In je introductiefilmpje vertelde je dat je, ondanks je beroep, niet meer traditioneel gelovig bent.
COOYMANS: Ik ga niet meer naar de kerk en ik ga niet meer biechten, maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer geloof. Ik geloof bijvoorbeeld ook in de mensen, ondanks die vele hatelijke berichten. (knipoogt) Ik leef de leerlingen voor en zij doen ermee wat ze willen.
Ik ga nog een laatste Bijbelse wijsheid aanhalen: ‘Vlucht het stelen en bedriegen, ook de achterklap en ’t liegen.’ Hoe pas je die geboden toe op De Mol?
COOYMANS: Het blijft een spel, hè! De Mol draait om liegen en af en toe mag je ook eens liegen. Ook in het dagelijkse leven, hoor. Ik geef daar zelfs een les over: moet je altijd en overal de waarheid zeggen? Nee, dat hoeft niet. Je mag zelfs grove leugens gebruiken. Als een kindje van de lagere school bijvoorbeeld naar mij zou komen en zou zeggen: ‘Mevrouw, ze zeggen dat Sinterklaas niet bestaat.’ Dan antwoord je toch: ‘Wablief? Uiteraard bestaat hij wel!’
Volgens je echtgenoot kon je wel een stukje komedie spelen. Maar als je de mol was, ging het erover voor hem.
COOYMANS: Ik zou het niet gekund hebben. Ik kan wel liegen hoor, en ik kan een pokerface opzetten. Dat zag je bij mijn verhaal over de vliegen en de pannenkoeken. Maar als ik echt de mol zou zijn geweest, dan zou ik bang zijn geweest om te snel door de mand te vallen. Ik kan me voorstellen dat dat voor Eline echt niet gemakkelijk geweest is. Ze was dan ook een straffe mol. En Davey een onwaarschijnlijke winnaar.
Hoe blik je nu terug op het programma?
COOYMANS: Er is een leven voor én na. Je kan aan niemand uitleggen wat dat met een mens doet. Het houdt me dag en nacht bezig. Het zit onder mijn vel, ik droom er soms van. Je kent elkaar precies al kweetniehoelang en je wordt echt een vriendenkring. En dan heb ik het niet alleen over de kandidaten, maar ook over de producers, de regisseurs, de camera- en geluidsmensen en de psycholoog. Zo ga ik morgen naar de voetbalmatch van Davey. Ook de prachtige natuur blijft op je netvlies gebrand zitten. Dat pakken ze mij niet meer af. Door de levenservaring en de vrienden die ik eraan overhoud, voelt het voor mij toch als een overwinning. Ik zou me zo terug inschrijven.
Het geld was nooit een trigger?
COOYMANS: Nooit. Het zou natuurlijk aangenaam geweest zijn, maar niet de belangrijkste reden. Ik zou een groot deel van het geld verdeeld hebben onder onze drie kinderen. Dertigers hebben dat veel meer nodig dan wij. Dat had ik ook verteld bij de opnames, maar om een of andere reden heeft enkel mijn wens om een nieuwe badkamer het scherm gehaald. (lacht) Ik kreeg intussen zelfs een Facebookbericht van een badkamerbedrijf om mij uit te nodigen in hun showroom. Ze wilden wel een prijsje maken voor mij. Ik lag helemaal strijk.
Welke opdracht zal je het meeste bijblijven?
COOYMANS: Die in het schooltje, ook al heb ik toen geen geld binnengebracht.
Back to the roots?
COOYMANS: Ja, dat is thuiskomen. Het ging mij vooral om de armoede in dat schooltje, de weinige middelen die ze er hadden. Die kinnekes waren aangekleed met kapotte broeken van hun papa, liepen allemaal op blote voeten. Ik was daar heel erg van aangedaan. Ik ga dat schooltje volgend jaar proberen te steunen via onze onderwijsinstelling. Ik heb hun gegevens al opgevraagd, en hoop stiekem dat ik het opgebrachte geld volgend jaar persoonlijk kan gaan afgeven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier