Paul Baeten
‘Onder journalistieke reportages hoort geen muziek te staan’
‘Bij een te betreuren dood, misdaad, oorlog of eender welk serieus onderwerp is een soundtrack totaal ongepast en een vreemde invloed op de kijkervaring’, vindt auteur P.B. Gronda.
Ik ben geen doe-het-zelver. Niet eens omdat ik niet graag doe-het-zelf. Als ik er de tijd voor heb, doe ik weinig liever dan met een rolmeter aan mijn broek tegen 50 per uur naar een lokale doe-het-zelfzaak te rijden en daar zorgvuldig al het benodigde materiaal aan te schaffen om vervolgens een eenvoudige klus te klaren. Een dag waarop je iets in elkaar gevezen of gehamerd hebt, of een waterpas en een boormachine hebt gebruikt, is doorgaans een betere dag.
Toch geloof ik erg in het ‘de juiste persoon op de juiste plaats’-idee. Als ik een schilder laat komen, dan verdient die natuurlijk meer dan wanneer ik het zelf had gedaan. En als hij meer verdient, kan hij op vakantie, en wie weet, koopt hij een boek of kijkt hij een serie tijdens die vakantie.
Onder journalistieke reportages hoort geen muziek te staan
Los van het economische voordeel – het draaien van de winkel, het rollen van het geld, het ruilen van handel en het algemene voortvaren van het volk – wil ik vooral graag in vakmanschap blijven geloven. De wereld lijkt me gewoon aangenamer en vriendelijker als we elkaar in onze waarde laten en niet zo nodig alles van elkaar moeten afpakken.
In die zin betreur ik dat elk mediamerk nu alles wil doen, in de plaats van te focussen op zijn specialisatie.
Toen Eric Geboers vorige week overleed, maakte De Standaard daar ook een filmpje over. Het was niet meer dan een beeld van Miramar, een waterput in de buurt van Mol, waar ik als kind wel eens vertoefde. Mijn ouders stammen namelijk allebei uit de Kempen, waar de naam Geboers gepaard gaat met vele heldenverhalen en fierheid.
Om dan te zien dat een krant die op papier best een leesbaar product kan afleveren zo’n onnozele video post, is al enerverend. Vooral wanneer die video het nodige vakmanschap mist en daarom wordt voorzien van een soort soundscape/soundtrack die zo uit Stranger Things lijkt te komen.
Maak je geen illusies, journalistieke reportages gaan helaas vaak gebukt onder een soundtrack. Daar wees een medestudent in de filmschool me vijftien jaar geleden al op. Onder een VTM-nieuwsreportage over ‘bendes in Brussel’ zat een suspensevolle, dreigende soundtrack, recht uit een thriller. Het volume stond laag, je zou het waarschijnlijk niet meteen hebben gemerkt, maar het zat er wel onder. Gewoon, om wat dreiging mee te geven. Moet kunnen, toch? De mensen nog wat banger maken. Ah, en de beelden waren trouwens van Marokkaanse jongens die een metro in liepen, maar dat is nog een andere zaak.
Als iedereen eens gewoon zou proberen te doen waar hij goed in is, zou dat geen begin zijn?
Onder journalistieke reportages hoort gewoon geen muziek te staan. Als het over de eerste schooldag gaat: tot daaraan toe. Maar bij een te betreuren dood, misdaad, oorlog of eender welk serieus onderwerp is het totaal ongepast en een vreemde invloed op de kijkervaring. In het geval van de Standaard-video over de zoektocht naar Geboers was het ook nog eens wansmakelijk en opportunistisch. Wat denken die mensen dat ze maken? Een trailer voor het journaal?
Het trekt op niks, we hebben er geen nood aan, en er is al een overvloed aan manipulatie van ongeveer een miljoen andere kanten. Als iedereen eens gewoon zou proberen te doen waar hij goed in is, zou dat geen begin zijn?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier