Niemand wordt gespaard in het nieuwe seizoen van ‘The Last of Us’

Meer dan de zoveelste postapocalyptische zombiereeks was The Last of Us ook de eerste keer dat een game goede televisie opleverde. Het tweede seizoen wil op hetzelfde elan verdergaan. Véél verder.

27 April 2020. Een maand voor de sequel op de succesvolle game The Last of Us gelost zou worden, laat ontwikkelaar Naughty Dog zich noodgedwongen horen op X, toen nog Twitter. ‘We weten dat de laatste dagen ongelofelijk moeilijk geweest zijn voor jullie’, begint het. ‘Dat waren ze ook voor ons.’

Dat was niet overdreven. Bedenker Neil Druckmann legde toen niet alleen middenin een pandemie de laatste hand aan de meest geanticipeerde game van dat jaar, hij zat ook aan tafel met Craig Mazin (Chernobyl), om voor het eerst zijn verhaal over een zombieapocalyps te bewerken tot een blockbusterreeks voor HBO. Net op dat moment gooiden hackers anderhalf uur aan beeldmateriaal van Part II van de game zomaar online te grabbel. De reacties waren niet als gehoopt. Ook al waren diversiteit en vrouwelijke, moreel grijze personages altijd al deel van het DNA, toch werden Druckmann, zijn co-scenarist Halley Gross en hun familieleden dagenlang overstelpt met vrouwenhaat, homofobe bagger en doodsbedreigingen.

Eigen kind, schoon kind

Zodra de game verschijnt, zijn de meningen genuanceerder, maar nog steeds verdeeld. ‘De enen noemen Part II het beste verhaal aller tijden, in gelijk welk medium’, zegt Druckmann. ‘Anderen vinden het het allerslechtste.’

Een deel daarvan zijn weliswaar bekrompen manbabies die enkel met witte heteromannen willen spelen. Maar dat er zo veel verdeeldheid heerst rond een sequel, zegt wel iets over Druckmanns gave om je te laten meevoelen met gamepersonages. En ook over hoe mokerhard het tweede seizoen straks zal worden.

Hoe dan ook zijn de verwachtingen torenhoog voor de reeks die bekroond werd met 24 Emmynominaties en de tv-geschiedenis inging als de eerste geslaagde game-adaptatie. Gemiddeld 32 miljoen kijkers zagen wekelijks hoe Joel (Pedro Pascal) de Verenigde Staten doorkruist met Ellie (Bella Ramsey), de 14-jarige die als enige immuun blijkt voor een schimmelinfectie die de mensheid in zombies veranderde. Voor het eerst groeide het besef dat games de basis konden vormen voor ernstige, prestigieuze tv. ‘Vandaag voel ik dat mensen eindelijk begrijpen dat games ook rijke verhalen vertellen. Dat de vertolkingen en het grafisch ontwerp mooi kunnen zijn. “Doe het eruitzien als in de game”, zeggen we vaak tegen het art department van de reeks. Dat klinkt voor de hand  liggend, maar is nieuw voor mij.’

Het tweede seizoen pikt de draad weer op, vijf jaar nadat Joel voor een onmogelijk dilemma gesteld werd. Hij moest kiezen tussen een levensreddend geneesmiddel voor het virus en het leven van Ellie. Spoiler: hij koos Ellie, richtte een slachtpartij aan en verzweeg dat de mensheid in feite gered had kunnen worden. Een sleutelmoment in de reeks, die u er graag aan herinnert dat goed en kwaad slechts relatieve begrippen zijn aan het einde van de wereld. Ook Part II, dat zich zal ontrollen over meerdere seizoenen, gaat volgens Druckmann over perspectieven. ‘Wie voor de een de held is, is voor de ander de schurk. Iedereen zou het ermee eens zijn dat het oké is om één iemand op te offeren in ruil voor de levens van duizenden mensen. Tot het over hun eigen kind gaat.’

Joels bloedbad laat zijn sporen na in zijn band met Ellie. Hij is intussen zo van haar vervreemd geraakt dat hij, een stoïcijnse binnenvetter, in therapie gaat bij Gail (Catherine O’Hara, van Beetlejuice en Schitt’s Creek). Ook al zijn Gail en haar man Eugene slechts nevenpersonages in de game, Druckmann zag in hen een kans om het verhaal in de reeks te verdiepen.

‘Het fascinerende aan therapie is dat de verwachting is dat je de waarheid zult vertellen, een beetje zoals in een biechtstoel. Maar dat is zelden het geval. Het is net wat je níét zegt tegen je psycholoog, dat interessant is. Ook Joel zit in denial en wil niet onder ogen zien wat de echte oorzaak is van het conflict tussen hem en Ellie. Het feit dat hij toch bereid is om zich in die oncomfortabele positie te zetten, is een mooi symbool van hoeveel Ellie voor hem betekent.’

Extra bewaking

Het is altijd de brandstof geweest waarop het eerste seizoen draaide: de breekbare dynamiek tussen ‘daddy’ Joel en Ellie. Dat Part II daar voor een stuk van afstapt, is al een risico. Maar het moedigste dat Druckmann doet, is Abby introduceren, een controversieel personage, vertolkt door Kaitlyn Dever, die u recent ook als oplichter kon zien in de Netflixreeks Apple Cider Vinegar. Tien jaar geleden kwam The Last of Us al eens op haar pad. Toen zou het nog een film worden en zou zij Ellie spelen. Eens de reeks er kwam, was Dever al te oud om nog voor tiener te kunnen doorgaan. Al snel zag Druckmann in haar ook een Abby, Ellies belangrijkste rivale.

Dever noemt Abby de rol ‘die ze altijd had moeten spelen’, maar de vraag is of het wel de rol is die ze had wíllen spelen. De grote backlash uit 2020 focuste zich voornamelijk rond haar personage: dat gamers gedwongen werden om vanuit haar perspectief te spelen, en daardoor ook empathie voor haar moesten opbrengen, bleek voor velen een brug te ver. Zelfs nu slagen sommige gamers er nog niet in om fictie te scheiden van realiteit: op de set zou Dever extra bewaking nodig gehad hebben.

Druckmann en Mazin dekken zich in door Abby in de reeks wat menselijker te maken en haar woede beter te kaderen. Maar dat is zowat het enige waarop Druckmann wou inboeten. ‘Er kwam veel intense reactie op Part II. En dat is oké. Ik wil niet schrijven uit angst voor de kijker.’

De apocalyps is nu eenmaal bruut. Dus zal The Last of us Us dat ook zijn.