Mike Tyson is boos op streamingzender Hulu. En niet zonder reden

Voormalig wereldkampioen boksen Mike Tyson is boos op de makers van de Hulu-reeks Mike, die zonder zijn medewerking terugblikt op zijn triomfen en misstappen. Tyson heeft een punt.

Zou u Mike Tyson kwaad durven te maken? Wij niet. In de tweede helft van de jaren tachtig was Iron Mike, zoals een van zijn sympathiekere bijnamen luidde, de beste bokser op de planeet. Van zijn 58 profkampen won hij er 44 met knock-out, ettelijke daarvan in de eerste ronde. Tyson was razendsnel, brutaal en sterk als een os, maar zowel binnen als buiten de ring helaas ook een ongeleid projectiel. In 1997 beet hij tijdens een kamp om de wereldtitel een stuk uit het oor van zijn tegenstander Evander Holyfield. Van 1992 tot 1995 zat hij in de gevangenis omdat hij een achttienjarige misskandidate had verkracht. Daarvoor was hij getrouwd geweest met actrice en model Robin Givens, maar hun huwelijk strandde na één jaar te midden van beschuldigingen van echtelijk geweld.

Een volatiel karakter, dus. In de jaren 2000 volgden onder andere een faillissement, alcoholisme en een veroordeling voor druggebruik. Het straatboefje uit Brooklyn dat de jongste wereldkampioen bij de zwaargewichten uit de boksgeschiedenis werd, was terug bij af. Het enige wat hij nog had, was zijn levensverhaal.

En dat is nu precies wat streamingzender Hulu hem heeft afgenomen, volgens Tyson. Toen de reeks Mike begin 2021 werd aangekondigd, had hij het in een statement aan The Hollywood Reporter over ‘tone-deaf cultural misappropriation’ – toondove culturele diefstal. Bij de première vorige maand deed hij er nog een schepje bovenop en vergeleek hij de streamingzender met een slavenmeester, omdat hij geen cent voor zijn verhaal had ontvangen. ‘Ik ben geen n***r die je bij opbod kunt verkopen’, voegde hij er op Twitter aan toe.

Ik ben geen n***r die je per opbod kunt verkopen.

Mike Tyson op Twitter

Op het eerste gezicht is Mike nochtans met veel respect voor zijn onderwerp gemaakt. De reeks is opgevat als een raamvertelling die vertrekt bij de onemanshow Mike Tyson: Undisputed Truth, die Tyson in 2012 met de hulp van Spike Lee onder andere op Broadway opvoerde. Je ziet de figuur van Tyson (een geweldige Trevante Rhodes, die ook al de hoofdrol speelde in Moonlight) op het podium telkens een anekdote oprakelen, waarna je als kijker met hem het verleden induikt. Ondanks de overweldigende negatieve bewijslast doen de makers hun best om een zo evenwichtig mogelijk portret te schetsen, door uitgebreid in te gaan op zijn triomfen en de moeilijke jeugd die hem tegen zijn dertiende al 38 arrestaties had opgeleverd. Een episode die in de eerste aflevering, Thief, uitgebreid en met het nodige gevoel voor drama wordt belicht. De reviews na de première van Mike waren niet geweldig, maar de consensus was wel dat Tyson er goed afkwam. Alleen: dat is het punt niet.

Doet het concept van deze reeks – controversiële figuur uit de nineties wordt vanuit een andere hoek bekeken – geen belletje rinkelen? Mike is bedacht door Steven Rogers en deels geregisseerd door Craig Gillespie, die – samen of apart – eerder tekenden voor de biografische film I, Tonya (2017) en de tv-serie Pam and Tommy (2022). De eerste was een film over voormalig kunstschaatster Tonya Harding, die in 1994 betrokken was bij een aanval op haar rivale Nancy Kerrigan, de tweede een tv-serie over de befaamde sekstape van ninetiesster Pamela Anderson en haar toenmalige echtgenoot Tommy Lee. Ze hadden beide de verdienste dat ze een nieuwe blik wierpen op vrouwen die in hun tijd verguisd werden, door hen opnieuw te framen: Harding als speelbal van haar omgeving en de klassenstrijd, Anderson als slachtoffer van een misogyn klimaat. Alleen had die laatste daar helemaal niet om gevraagd.

Na de eerste, positieve reacties werd ook Pam & Tommy eerder dit jaar opnieuw geframed, toen duidelijk werd dat Pamela Anderson gruwde van de reeks. Ongeacht de intentie vond ze het maar niks dat een van de gênantere episodes uit haar leven opnieuw onder de aandacht kwam, inclusief grafische reenactments van de bewuste tape. Maar daar trok Hulu, dat de rechten gekocht had van een Rolling Stone-artikel over de zaak, zich weinig van aan. Alsof ze zeiden: ‘Wij vonden dat haar naam moest worden gezuiverd, ook al wilde ze dat zelf niet.’ Dat is op zijn minst een tikje paternalistisch, niet? The Guardian had het zelfs over exploitatie.

In tegenstelling tot Pamela Anderson wil Mike Tyson niet vergeten worden, integendeel. Na zijn onemanshow Undisputed Truth kwam er een gelijknamige autobiografie, die in 2013 een New York Times-bestseller werd. Er staat al jaren een biopic over hem op stapel, geregisseerd door Antoine Fuqua, met Martin Scorsese als producer en Jamie Foxx in de hoofdrol. Hij doet al eens een cameo (The Hangover, iemand?) en sprak zijn eigen stem in voor de Mike Tyson Mysteries, een Scooby Doo-achtige animatiereeks waarin hij misdaden oplost. Het verschil tussen al die dingen en Mike is echter dat hij er geld aan verdiende en dat hij zelf de touwtjes in handen hield. Ook dat is immers recht op privacy: zelf beslissen waar, wanneer en voor hoeveel nullen je je persoonlijke leven te grabbel gooit.

Het is een gevecht dat hij niet kan winnen, maar zoals gezegd: Tyson heeft een punt.