Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Het beste dat deze column me ooit geschonken heeft, is dat ik mijn obsessie met baggertelevisie nu in iets productiefs kan omzetten. Sowieso zocht ik uit pure liefhebberij altijd al het slechtste op dat ons medialandschap te bieden heeft, maar nu word ik er ook nog eens voor betaald. Vaste lezers hebben ongetwijfeld al gemerkt dat ik regelmatig gebruikmaak van die kans. Maar ook iemand met mijn gigantische passie voor troep heeft zijn grenzen, en onlangs ben ik op die van mezelf gebotst.
Misschien is het wel de grootste televisiecomeback van het jaar: sinds eind oktober is Mijn restaurant terug. Voor het eerst in lange tijd krijgen we weer te zien hoe vier duo’s hun restaurantdroom proberen waar te maken, met alle mislukte gerechten, vlammende juryuitspraken en emotionele inzinkingen die daarbij komen kijken. Voordat de liefhebbers op hun achterste benen gaan staan: ik zou Mijn restaurant geen briljante televisie noemen, maar het is niet het programma waar ik in deze column mijn pijlen op wil richten.
Ook iemand met mijn gigantische passie voor troep heeft zijn grenzen.
Op VTM Go vind je elke donderdag een nieuwe aflevering van Mijn restaurant: ongezouten. In deze ‘VTM Short’ bezoeken de influencers Clémentine Caron, Lorentia Veppi, Jamie-Lee Six en Jonatan Medart de vier restaurants uit het hoofdprogramma. Wanneer ik dit schrijf, staan er al twee afleveringen online. In de eerste komen de vier influencers samen om te reageren op enkele hoogtepunten uit het verleden van Mijn restaurant, in de tweede voeren ze een, eerste, inspectie uit in alle zaken.
Zelden heb ik me zo leeg gevoeld als tijdens Mijn restaurant: ongezouten. De eerste aflevering faalt op twee fronten. Alle oude clips worden zonder context getoond, waardoor ze geen enkel gevoel losweken. Daar helpt de commentaar van de influencers niet bij. De VTM Short wordt gekaderd als een ongefilterde blik van vier extroverte persoonlijkheden, maar veel verder dan nazeggen wat ze op televisie zien, komen hun grappige opmerkingen niet. Aflevering twee is misschien nog oninteressanter. In amper een kwartier worden er vier restaurantbezoeken afgerateld, waarbij de personages opmerken dat de borden mooi zijn, dat de kussentjes er Japans uitzien en dat er konijn in de koelkast ligt.
Wie is hier nu eigenlijk de doelgroep van? Het is al langer geweten dat de traditionele media panikeren omdat jonge mensen veel liever TikTok kijken dan VTM. Daarom worden er soms krampachtige pogingen gedaan om influencers bij klassieke televisie te betrekken – liefst lekker kort, om de aandachtsspanne van de jongeren te respecteren. Mijn restaurant: ongezouten is een perfect voorbeeld waarom die aanpak niet werkt. In een klassieke montage krijgen de persoonlijkheden van de influencers niet de ruimte om hun werk te doen, waardoor er niets écht grappigs gezegd wordt. Tegelijk is het allemaal te vluchtig om echte kwaliteit na te streven. Het resultaat is een indrukwekkend oninteressante mengvorm waar zowel boomers als gen Z’ers werkelijk niets aan hebben.
Om toch op een positieve noot te eindigen: de titel is goed gekozen. Zelden zo’n zouteloze televisie gezien.
