In ‘Rain Dogs’ zijn de mannen letterlijk wankers

Rijzende comedyster Daisy May Cooper is in deze donkere komische reeks een alleenstaande, berooide moeder. Adrian Edmondson (Eddie Hitler uit Bottom) speelt in een bijrol het slag vent dat ze al te vaak tegenkomt.

Rain Dogs – een HBO/BBC-coproductie – komt uit de pen van Cash Carraway, een Ierse schrijfster die vier jaar geleden hoge ogen gooide met haar autobiografie Skint Estate: A Memoir of Poverty, Motherhood and Survival. Daarin schetst ze haar jaren als single mother in Londen tussen 2010 en 2019: een ineenvlechting van armoede en dakloosheid, sekswerk en huiselijk geweld, depressie en dagelijkse onzekerheid. Maar ook de grenzeloze liefde voor haar dochter, een vastberadenheid om het als (toneel)schrijfster te maken en de bereidheid om zelfs uit de meest deplorabele omstandigheden een lach te putten, zijn pijlers van dat lovend onthaalde werk.

Zowat al die elementen komen samen in de acht afleveringen tellende fictiereeks Rain Dogs. Hoofdfiguur is Costello Jones, gespeeld door rijzende comedyster Daisy May Cooper. Als actrice en tv-schrijfster die zich eveneens uit de marginaliteit heeft weten te knokken, kon zij zich meteen identificeren met Cash Carraways parcours. Voor ze in 2017, op haar dertigste, doorbrak met de komische BBC-reeks This Country had ze haar deel van luizige jobs wel gehad. ‘Ik heb uit wanhoop ooit auditie gedaan om te mógen strippen’, vertelt ze ons. ‘Dat werd helemaal niks. Maar die louche sfeer van peepshows die Cash zo voortreffelijk beschrijft, herkende ik meteen. Het enige wat je moet kunnen – hoe getalenteerd je ook bent – is je tieten tonen aan oude viezeriken. Dat is nog het moeilijkste aan armoede: dat je je ziel moet verkopen om vooruit te raken.’

Wij Britten houden van awkwardness: datgene wat onbeholpen of gênant is en onze tenen doet krullen.

In haar constante strijd om de eindjes aan elkaar te knopen en voor haar tienjarige dochter Iris (Fleur Tashjian) een zo stabiel mogelijke thuissituatie te scheppen verlaat Costello zich op enkele vreemde surrogaatco-ouders. De eerste is haar soulmate Selby, een flegmatieke gay rijkeluiszoon met een gokverslaving en een gewelddadig verleden (met veel flair gespeeld door Jack Farthing). De tweede is de extravagante, doelloos door het leven trippelende peetmoeder Gloria (Ronke Adékoluejo). Vooral de haat-liefdeverhouding tussen Costello en Selby geeft Rain Dogs zijn knetterende energie, beaamt Cooper.

‘Selby en Costello komen uit een totaal andere sociale klasse maar voelen zich allebei al hun hele leven verwaarloosd. Dat zorgt voor een connectie, zelfs voor een innige wederzijdse liefde. Anderzijds zijn ze elk zo beschadigd uit hun opvoeding gekomen dat ze niet tot een normale relatie in staat zijn. Toch proberen ze een onconventioneel gezin te stichten, met Selby die Iris’ vader niet is maar dat kind wel doodgraag ziet.’

Dat experiment met huiselijkheid is Selby’s poging om Costello en Iris te beschermen tegen de mannen met wie Costello zich aan een date waagt, of van wie ze uit pure radeloosheid hulp aanvaardt. Die blijken namelijk al net zulke perverselingen te zijn als de peepshowklanten die, leuter in de aanslag, niet kunnen wachten tot het luikje de hoogte in gaat. Yep, er wordt behoorlijk wat gerukt in Rain Dogs. Typisch Brits om dat te tonen, zegt Cooper. ‘We houden van awkwardness: datgene wat onbeholpen of gênant is en onze tenen doet krullen.’

Het comedy vérité-gehalte – zwarte humor geput uit de onderkant van de samenleving – geeft de reeks een eigen cachet. Ook mooi meegenomen is Carraways uitmuntende muzieksmaak: er weerklinkt al eens wat Graham Parker of The Replacements, en songs van Nick Lowe en Justin Townes Earle zijn zelfs onlosmakelijk met bepaalde scènes verbonden.

Tot slot is er een amusante bijrol weggelegd voor Young Ones– en Bottom-acteur Adrian Edmondson. Hij speelt Lenny, een kwijnende én kwijlende, aan sondes vasthangende derderangs kunstschilder die vrouwelijke naaktmodellen penseelt vanuit de filosofie: ‘The hairy hole is the real window to the soul.’

Daisy May Cooper bleef als tiener naar eigen zeggen altijd laat op om naar Bottom te kijken. ‘Op een dag zou ik met Ade Edmondson werken, dacht ik toen, en dan zal ik weten dat ik het gemaakt heb. Wist ik veel dat hij zich in onze allereerste gezamenlijke scène zou aftrekken. (lacht) Maar weet je, ik stond ervan versteld dat hij ook een geweldige serieuze acteur is. Toen hij me voor een andere scène aankeek, verdwaalde ik zo hard in zijn ogen dat ik mijn tekst vergat.’