In Netflixreeks Bridgerton is de queen zwart. En dat valt amper op

Het productiehuis achter Grey’s Anatomy lost Bridgerton, zijn eerste fictiereeks voor Netflix. Intriges, roddels, weelderige kostuums, blauw bloed: dat moet in deze tijden haast een hit worden.

Londen, 1813. Terwijl de Europese mogendheden tegen Napoleon te hoop lopen en de oorlog op het continent duizenden levens eist, gaat het leven in de betere Engelse kringen zijn gangetje. Het seizoen van de debutantes is aangebroken, en alle huwbare jongedames van Londen worden onder gigantische luchters bijeengedreven om door welgestelde jongeheren te worden gekeurd. De intriges die zich onder parasols, op soirees en in koetsen ontspinnen, worden geobserveerd door Lady Whistledown, een anonieme schrijfster die in haar gevreesde column ironische commentaar op het gebeuren levert. Dit jaar volgt ze met argusogen de romance tussen de mooie Daphne Bridgerton en Simon Basset, de mysterieuze Duke of Hastings.

***

Dat is, in een heel strak korset, de plot van The Duke and I, de eerste in een reeks populaire historische liefdesromans van de Amerikaanse Julia Quinn, wier boeken nu de basis vormen voor het nieuwe Netflix-drama Bridgerton. Wat níét in die romans zat, is het uiterlijk van de personages in de serie. U ziet het inderdaad goed: de Britse koningin Charlotte, echtgenote van koning Edward III, is zwart in dit fraai uitgevoerde antwoord op Downton Abbey, net als de Duke of Hastings en meerdere zwaargewichten van de Britse adel. (Er bestaat overigens een – omstreden – theorie dat Charlotte een Afrikaanse voorouder had.)

Die ingreep zal vermoedelijk worden ingehaald als een revolutionaire daad, maar meer dan een leuke touch is het niet meer: Bridgerton surft vooral mee op de tijdgeest. De revolutie voltrekt zich niet hier, maar in vroeger werk van Shonda Rhimes, oprichtster van productiehuis Shondaland. Had zij diversiteit in een mainstreamziekenhuisdrama als Grey’s Anatomy sinds 2005 niet zo vanzelfsprekend gemaakt, dan was de cast van Bridgerton wit geweest, punt. Hetzelfde kan worden gezegd over het feminisme dat de reeks dooradert: de koppige debutante Daphne Bridgerton, haar nerdy zus (je hebt altijd een boekenwurm die naar de universiteit wil), de sterke matriarch en de vrijgevochten operazangeres Siena bewandelen een pad dat Rhimes al effende in succesvolle reeksen als Grey’s Anatomy, Scandal en How to Get Away with Murder.

Het opvallendste thema in Bridgerton is trouwens niet diversiteit of feminisme maar schone schijn, die zo goed als alle personages in een wurggreep houdt. Julia Quinn is geen Jane Austen en Bridgerton al helemaal geen Sense and Sensibility, maar de angst voor het schandaal wordt trefzeker neergezet als motor van het verhaal. De roddeltante Lady Whistledown, die ook optreedt als verteller – haar stem is die van de enige echte Dame Julie Andrews – haalt het thema meteen ook naar het heden. Wat is haar gretig gelezen column immers anders dan de roddelpagina’s die, al dan niet online, carrières maken en kraken?

***

Bridgerton is de eerste nieuwe fictiereeks die Shondaland aanlevert voor Netflix. In ruil voor de 300 miljoen dollar die Shonda Rhimes in 2017 ontving, beloofde de Amerikaanse televisiemogol de streamingzenders een pak nieuwe series, films en documentaires, waarvan er op dit moment minstens twaalf in productie zijn. Die worden niet per se door haarzelf gemaakt, maar wel door wat ze zelf Shondaland 2.0 noemt, een vrijhaven voor jonge, veelbelovende én diverse schrijvers en regisseurs. In november was er al de goed onthaalde docureeks Hot Chocolate Nutcracker, volgend jaar wacht ons onder andere het op feiten gebaseerde Inventing Anna (wel door Rhimes gepend) en de dystopische tienerkomedie Sunshine Scouts.

Shondaland heeft dan wel naam gemaakt doordat het thema’s als diversiteit en feminisme aankaartte, dat het een miljardenbedrijf is geworden dankt het eigenlijk aan de herkenbare, sterke hoofdpersonages en de wirwar van hopeloze relaties in zijn reeksen. Dat is in Bridgerton niet anders: de Duke en Daphne, met verve neergezet door relatieve nieuwkomers Regé-Jean Page en Phoebe Dynevor, veinzen een amourette ter wille van de buitenwereld, maar vallen nog voor het einde van de tweede episode als een blok voor elkaar.

Naar Shondaland-normen is de reeks wel opvallend licht van toon, en heel erg Brits. Bovendien komt ze op het goeie moment, want The Crown, Downton Abbey en Greta Gerwigs versie van Little Women hebben het kostuumdrama zowel commercieel als artistiek weer op de kaart gezet. Met zijn indrukwekkende setdesign, diverse, jonge cast en intrigerende centrale liefdespaar heeft Bridgerton alles om zowel de fans van Shonda Rhimes als van weelderige historische reeksen te behagen. Het is, kortom, het perfecte visitekaartje voor Shondaland bij Netflix.