Paul Baeten

‘Ik weet niet precies wanneer, maar ergens rond de iPhone 4 had ik het er wel mee gehad’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. Gronda, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, heeft zo zijn bedenkingen bij de voorstelling van de nieuwe iPhone. ‘Een telefoon die je gezicht scant? Dan denk je toch echt dat je in een dystopische film terecht bent gekomen.’

Ik wilde niks over Apple schrijven want de wereld heeft wel wat beters te doen in 2017. Toch?

No, sir. Niet echt, blijkbaar.

Dat bleek toch toen die nieuwe telefoons vorige maand werden gepresenteerd, in een gebouw dat op een ruimtetuig lijkt en volledig op biologisch afbreekbaar rijstwater draait.

Nucleaire dreiging? Mweih. Verwoestende orkanen? Ach ja, wat is ‘verwoestend’ nog dezer dagen? ZEG NU GEWOON OF HET SCHERM TOT AAN DE RAND KOMT, JA OF NEE.

Het scherm kwam tot aan de rand. Ongelooflijk. Ze hadden een scherm met boordjes, en nu zijn de boordjes weg en nu komt het helemaal tot aan de rand. Dat komt dus omdat de boordjes, die er tot nu dus wel waren, er nu niet meer zijn. Hoe deden ze het, vraag je mij? Ik weet het ook niet, maar op een dag heeft iemand gezegd: zie je die boordjes? Weg ermee!

Het genie.

Ik weet niet precies wanneer, maar ergens rond de iPhone 4 had ik het er wel mee gehad

Er zit ook een gezichtsscanner in de telefoon waarvoor je nu ligt te sparen. Iets wat tot voor een paar maanden enkel bestond in hele dure actiefilms met Tom Cruise of Matt Damon is nu een normale eigenschap van wat mij betreft het meest angstaanjagende stuk consumentengoed sinds ze dingen voor consumenten zijn beginnen te maken.

Het scant! Je gezicht! ‘O ja, maar het is eigenlijk gewoon de verderzetting van die knop die je vingerafdruk scant.’ Hm. Ja, oké. Alleen: niet echt, want een vingerafdruk is, hoe zal ik het zeggen, niet herkenbaar voor de rest van de wereld en elke mogelijke camera ter wereld. ‘Maar het is nog veiliger zo!’ Veiliger? Serieus? Veiliger. Voor wie, vraag je je dan toch af.

Ik vind al lang dat we ongelooflijk laks met die dingen omgaan, maar een telefoon die je gezicht scant? Dan denk je toch echt dat je in een dystopische film terecht bent gekomen.

En dan staat er zo’n sukkel in een lelijk hemd op dat podium die het dan mooi uitlegt, dat er straks werkelijk geen vierkante meter ter wereld meer is waar je aan het grote oog ontsnapt, en daarop breekt natuurlijk massaal protest in de zaal uit. Zei ik protest? Dat was dan een lompe vergissing want ik bedoelde natuurlijk daverend applaus.

Yep. Applaus.

Komt daar nog eens bij dat iedereen me nu vraagt of ik zo’n iPhone X ga kopen. En ja, dat hij toch wel heel duur was.

De reden is misschien dat ik vroeger, en dan spreek ik over twintig jaar geleden ongeveer, wel een Appleboy was. Te laat om een early adapter te zijn, maar wel nog een tijdje voor de presentatie en doorbraak van de iPod, die Apple veranderde van een mooier Microsoft-alternatief zonder foutmeldingen in een van de tien rijkste bedrijven in de wereld.

Ik weet niet precies wanneer, maar ergens rond de iPhone 4 had ik het er wel mee gehad. Sindsdien koop ik nog wel eens de nieuwe iPhone, maar ik heb meer blijdschap gehaald uit een wit T-shirt dat ik onlangs voor 20 euro kocht. Het is echt niet gemakkelijk om een goed T-shirt te vinden, mensen onderschatten dat. Ze denken: goh ja, een T-shirt is een T-shirt, maar ze dwalen. Als je een goede fit vindt, in aangenaam katoen, weet dan dat je een gezegende dag beleeft. Koester die dagen. En koester dan meteen ook je gezicht.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content