‘Ik heb méér gedaan dan die Blinker-films’: Joren Seldeslachts over zijn rol in Streamz-reeks ‘Geldwolven’

‘Als je mij echt een plezier wil doen: laat me eens een Joker-achtige figuur spelen.’ Maar eerst geeft Joren Seldeslachts nog even een charismatische oplichter gestalte naast Tom Van Dyck in Geldwolven op Streamz.

Af en toe waart er een kleine grimas op het gezicht van Joren Seldeslachts. Wanneer we hem spreken, probeert hij nog steeds een fikse maagontsteking van zich af te schudden, goeddeels te danken aan de jeugdvoorstelling die hij momenteel met zijn goeie vriend Gorges Ocloo maakt voor De Maan. ‘We bewerken Le carnaval des animaux van Saint-Saëns, waarin ik op zoek ga naar het – nooit gemaakte – lied van het varken. En dat is intensiever en fysieker dan ik had gedacht: het is bijna een dansvoorstelling geworden waarin ik alles zelf doe, tot de stemmetjes en accenten van de poppen toe.’

Het charisma dat me wordt toegedicht, heeft veel te maken met de rollen die ik heb gespeeld. Ik heb mezelf nog nooit een adonis gevoeld.

Dat Ocloo, de theatermaker die ooit koeien ging koloniseren voor een kunstproject en een rapopera schreef over het trauma van Ford Genk, er doorgaans een vrij waanzinnig stachanovisme op nahoudt, zal ook wel niet helpen, werp ik op.

‘“Dat gekke bipolaire spel”, noemt hij het zelf. (lacht) En zijn werkethiek is inderdaad ongelooflijk. Gorges is niet kapot te krijgen.’

Eerdaags is Seldeslachts (Beau Séjour, Torpedo, Mijn slechtste beste vriendin) ook te zien in de Streamz-serie Geldwolven. Daarin gaat de goudeerlijke en sociaal incapabele fraude-expert Frank De Jong (Tom Van Dyck), na enkele verhelderende inzichten over hoe de wereld echt in elkaar steekt, in zee met de charismatische Chris De Wolf (Seldeslachts), de man van honderd-en-een zwendeltjes. De twee wagen zich aan steeds grotere hustles. ‘Ze krijgen allebei een soort openbaring. Ineens zien ze in dat de grote vissen met alles wegkomen terwijl de kleintjes in de modder moeten blijven ploeteren. Dus vinden ze een manier om het geld uit de diepste zakken te halen, die niet eens merken dat het verdwenen is.’ De reeks werd geregisseerd door Gijs Polspoel (Professor T., Spitsbroers) en geschreven door Polspoel, Maarten Goffin, Hasse Steenssens en Kristof Hoefkens. Die laatste tekende eerder ook voor het scenario van De kraak en dat van Spitsbroers, losjes gebaseerd op het leven van hem en zijn broer, huidig Club Brugge-trainer Carl Hoefkens. Seldeslachts speelde daarin Alan Moerman, de broer van de topvoetballer Dennis. Ook voor De kraak mocht hij opdraven.

Proficiat, je bent iemands fetisjacteur.

JorenSeldeslachts: (lacht) Kristof beweert dat hij altijd wel een rol voor mij zal hebben. Kristof, Oscar (Willems, de acteur die Spitsbroer Dennis vertolkte, nvdr.) en ik hebben destijds op een pleintje ter voorbereiding maanden samen gedribbeld. Dat schept ook wel een band.

Hoeveel Chris De Wolf zit er in Joren Seldeslachts?

Seldeslachts: Vreselijk diep heb ik niet moeten graven. Maar het deed wel veel deugd om een personage met zoveel zelfvertrouwen te spelen. Chris staat wat rechter dan ik. Beweegt zelfverzekerder dan ik. Riposteert wat sneller dan ik. Maanden na de opnames voelde ik me nog steeds parater dan anders. Opmerkelijk wat een rol kan doen met een mens. Zo kijk ik ook uit naar het tweede seizoen van het Nederlandse Swanenburg dat we binnenkort gaan draaien. Daarin mag ik weer de door en door slechte Victor neerzetten. Meestal laten ze mij geen hufters spelen, terwijl ik zo’n rol altijd zeer cathartisch vind. (denkt na) Als je mij echt een plezier wil doen: laat me eens een Joker-achtige figuur spelen. Ik wil dringend eens compleet lelijk gaan. (denkt na) In mijn wildste dromen hoopte ik ook dat ze mij ooit zouden casten als de Mad King in een Game of Thrones-prequel.

Aerys Targaryen, de vader van Daenerys? Waarom?

Seldeslachts: Aerys werd in de boeken omschreven als een paranoïde, pokdalige gek. (grijnst) Ik zou heel graag eens zo’n paranoïde, pokdalige gek spelen. Helaas zijn ze het met House of the Dragon iets vroeger gaan zoeken.

Vroeger kreeg je de opmerking dat je jezelf niet genoeg durfde te tonen. Die tijd is voorbij.

Seldeslachts: Toen iedereen in de toneelopleiding hengelde naar de rol van Hamlet of Antigone, dacht ik meestal: ‘Doe maar, jongens. Ik neem wel wat er overblijft.’ Kris Cuppens, met wie ik later nog in Beau Séjour zou spelen, zei me aan het eind van het jaar: ‘Joren, je bent geslaagd. Maar het beste dat ik van jou heb gezien, was jouw ingangsexamen. Kom toch eens uit je pijp! Haal het alfamannetje in jezelf naar boven en forceer je op scène.’ Hij had geen ongelijk: niks zo fijn als je een beetje forceren.

De Wolf is een beetje een nihilist.

Seldeslachts: Eerder een je-m’en-foutist. Iemand noemt hem ook een resquilleur, al ben ik niet helemaal zeker hoe je dat moet vertalen. Een zwartrijder? Hij draait iedereen rond zijn vinger en kan daar zelfs een broodwinning uit puren. Iedereen heeft hem meteen graag en neemt alles van hem aan. Het tegenovergestelde van Frank, die door het leven moet met nul charisma en altijd verwacht heeft dat hij er met gouden eerlijkheid en voldoende doorzettingsvermogen ook wel zou komen.

Goeie casting wel. Het valt op als je jouw naam door de persarchieven haalt, dat die doorgaans eerder zwijmelend wordt genoemd.

Seldeslachts: Dat is altijd grappig om te lezen. Maar het charisma dat me wordt toegedicht heeft veel te maken met de rollen die ik heb gespeeld. Want ik heb mezelf nog nooit in mijn leven een adonis gevoeld. (grinnikt) Blinker zit er waarschijnlijk ook wel voor iets tussen. (Seldeslachts speelde als kind de titelrol in Blinker en Blinker en het Bagbag-juweel, naar de boeken van Marc de Bel, nvdr.) Een paar van die eervolle vermeldingen komen gegarandeerd van vrouwen die dat jonge kereltje destijds zo schattig vonden en nu samen met hem volwassen zijn geworden. Blinker blijft iets hardnekkigs. For the record, mijn vriendin heeft de films nooit gezien. (er klinkt gemompel vanuit de woonkamer) Toch wel? Stiekem, toen ik op vakantie was? Ah, bon.

De jaren nul zijn netjes terug en Marc de Bel werkt aan een biografie voor zijn zeventigste verjaardag. Dit zou een heel goed moment zijn om die Blinker-reboot aan te kondigen.

Seldeslachts: Als ik me niet vergis, heeft De Bel ooit een boek geschreven over de volwassen Blinker en Nelle. Het bronmateriaal is er dus. (lacht) Ik zou het wel een grappig idee vinden. Vandaag althans. Had je me tien jaar geleden naar een Blinker-revival gevraagd, was ik zuchtend weggewandeld. Ik ben altijd dankbaar geweest dat ik die rol als puber heb gekregen – die heeft de liefde voor acteren aangewakkerd – maar ik heb daarna ook een hele tijd de reflex moeten onderdrukken om mijn IMDb-lijst op te sommen wanneer iemand weer naar Blinker verwees. ‘Heb je dit niet gezien? En dat? Ik heb méér gedaan dan die Blinker-films, jongens.’ Ondertussen kan ik er weer mee lachen. Twintig jaar is wel lang genoeg om afstand te nemen.

Na die jeugdfilms had je er even genoeg van. Naar eigen zeggen, want op die IMDb-lijst ontbreekt tussen 2001 en 2022 hooguit een jaar of twee.

Seldeslachts: Tussen mijn veertiende en mijn twintigste waren dat toch vooral kleine gastrolletjes. Spelen vond ik leuk, bekend zijn veel minder. Zeker als puber. Pas op mijn negentiende heb ik de liefde voor de job zowat teruggevonden, na Blind (uit 2007, van Tamar van den Dop, nvdr.). Je moet van bekendheid ook niet meer maken dan het is.

In 2019 crashte je Geldwolven-medespeler Tom Van Dyck live op het podium van de Arenberg. Een soort acute burn-out, opgepookt door zijn extreem perfectionisme. Hij heeft de weg naar het theater al langer teruggevonden, maar dit is de eerste reeks waarin hij sindsdien te zien is.

Seldeslachts: Ik ga niet voor Tom spreken, maar ik vond toch dat hij even fris of onfris als ik op set stond.

Hoe hard moet jij – die maagontsteking indachtig – opletten?

Seldeslachts: Er zijn veel onstuitbare werkpaarden op het veld, zoals Gorges Ocloo en Tom Van Dyck. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik zal mijn agenda nooit zo volplannen dat ik er ongelukkig van word. Na een draaiperiode probeer ik altijd even op mijn plooi te komen alvorens aan iets nieuws te beginnen.

Als zij de onstuitbare werkpaarden zijn, wat maakt dat van jou?

Seldeslachts: De sympathieke muilezel in de hoek van de wei die af en toe ook wel de lekkerste hapjes weet te bemachtigen? (lacht) Ik kan hun werkritme gewoon niet aan: na elke draaiperiode wil ik heel even terug tot mezelf komen.

Je besloot eind 2019 ook om een sabbatjaar te nemen. Voornamelijk om voor je pasgeboren dochter te zorgen. Uitstekende timing wel.

Seldeslachts: Dat klonk goed en ik meende het ook op dat moment, maar uiteindelijk ben ik een paar maanden later toch beginnen te draaien voor Mijn slechtste beste vriendin(op Play4, nvdr.). Zo kon ik in een jaar vol lockdowns toch nog af en toe eens onder de mensen komen.

Je wilde dat jaar ook gebruiken om goed na te denken over je twintig jaar in het vak. Tot grote conclusies gekomen?

Seldeslachts: Misschien had ik nog iets meer ambitie aan de dag kunnen leggen? Iets meer in het buitenland naar fijne rollen kunnen proberen te vissen? Al ben ik eigenlijk liefst niet te lang van huis, zeker nu ik vader ben.

Jouw carrièreoverzicht is rijk gevuld, maar een lijn valt er niet in te trekken.

Seldeslachts: Soms zeg ik ook gewoon ja omdat de passie van een regisseur me aanspreekt, ongeacht het project. Maar het is inderdaad een allegaartje. Ik heb een marketingdiploma, maar ik heb blijkbaar nooit geleerd hoe ik mezelf eenduidig in de markt moet zetten. (lacht) Ik snap dat het belangrijk is dat je je een beetje profileert, maar ik hou daar niet zo van. Zo vermijd ik het bijvoorbeeld om als mezelf op tv te komen, of grote meningen te spuien, omdat ik niet kan vatten dat iemand Joren Seldeslachts aan het woord wil horen. Geef me een rol en ik zal dat goed doen. Maar laat Joren maar met rust.