Het tv-jaar volgens Sofie Peeters: ‘Doodzonde dat we geen grave talkshow meer hebben’
Sofie Peeters, de showrunner van Hoe zal ik het zeggen?, kijkt terug op wat er in 2018 op de buis was. ‘Het is doodzonde dat we geen grave talkshow meer hebben.’
‘Mja. In de euforie van die derde Emmy leek Tim weer de wereld aan te kunnen. Beetje overmoedig, zo bleek deze week.’
Onze afspraak met Sofie Peeters is in extremis nog verplaatst. Extra vergaderingen. In september kreeg Shelter-regisseur en vriend Tim Van Aelst te kampen met een slokdarmontsteking en een maagbreuk, de gevolgen van aanhoudende stress. De recuperatie verloopt traag, dus neemt Peeters regelmatig zijn taken over. ‘Tim had in september gewoon moeten rusten, maar Studio Tarara zit nu in de laatste rechte lijn en uiteraard krijg je hem daar niet af.’ Studio Tarara is de prestigieuze dramareeks over de beginjaren van VTM waar Shelter tweeënhalf jaar aan werkte, en die in het voorjaar op tv zal verschijnen. ‘Ik snap het – dit is echt zijn kind – maar dat betekent wel dat hij nu regelmatig lichamelijk teruggefloten wordt. Shelter blijft voor ons een uit de hand gelopen hobby: we werken zo hard omdat we het zo graag doen. Maar dat is net het gevaarlijke eraan. Er staat geen maat op. En ja, het heeft waarschijnlijk ook niet geholpen dat we als klein productiehuis twee programma’s tegelijkertijd maakten.’
Taboe, Down the Road, Team Scheire, Make Belgium Great Again… Misschien was 2018 vooral het jaar van de positiviteit en empathie op tv.
Want ondertussen ging Peeters met Hoe zal ik het zeggen? en presentator Jens Dendoncker aan de slag. Haar vuurdoop als showrunner, en initieel bedoeld als een bescheiden nevenproject. Het liep enigszins anders. Half november mocht ze in New York haar eerste International Emmy in ontvangst nemen. Na die voor Benidorm Bastards en Wat als? ondertussen al de derde op de Shelterschouw. ‘Ik heb dus nog negen jaar om Tim in te halen en nog twee Emmy’s te winnen. Moet lukken’, lacht Peeters. In 2019 neemt ze naast de zakelijke leiding ook de creatieve poot van Shelter grotendeels over. Dan gaat Van Aelst het echt rustiger aan doen. ‘We noemen het een sabbatjaar, maar realistisch gezien zal ik al heel blij zijn als hij zich tot aan de paasvakantie écht kalm kan houden. Tim blijft een creatief beest – met de klemtoon op beest. Hij is dus zeer moeilijk in te tomen. De laatste keer dat hij een maand rust heeft genomen, was ergens rond 2004.’
Klopt het dat jij binnen Shelter ‘de VTM-stem’ bent?
Sofie Peeters: Als Tim Trigger Happy is, dan ben ik meer Hoe zal ik het zeggen?, ja. Ik kan daar ook niets aan doen, ik ben nu eenmaal grootgebracht op een dieet van Bompa Lawijt en De kotmadam. En in tegenstelling tot Tim kan ik vandaag ook erg genieten van pakweg Blind getrouwd. Die invloed zag je ook meteen in de eerste testen: voor het eerst scoorde een Shelterprogramma zeer goed bij het VTM-testpubliek, en helemaal niet bij de Canvas-kijker. Terwijl het meestal ergens in het midden ligt, aangezien wij altijd een ander publiek naar VTM proberen te lokken. Ook mijn ouders vonden het meteen geweldig. Toen is Tim beginnen te panieken. (lacht) Uiteindelijk hebben we het studiogedeelte geschrapt – dat heeft geholpen. Het is nu eenmaal een programma dat een heel juiste balans tussen comedy en sentimentaliteit vraagt.
Laat ons meteen even fluks door het tv-jaar fietsen. Wat is jou in grote lijnen opgevallen?
Peeters: Als ik al een Vlaamse trend zie, dan wel hoe producenten weer zeer hard de hele familie samen voor de tv willen krijgen. Een verloren gevecht misschien, maar ik zou het toch ook graag blijven proberen. Er is ook vraag naar zulke momenten waarop iedereen de smartphone even weglegt en toch samen voor tv gaat zitten. Dat zie je aan het succes van Down the Road, The Voice Kids en De mol: mooie, laagdrempelige tv waar iedereen wel iets in kan vinden.
Wat was voor jou het programma van het jaar?
Peeters:Taboe van Kat Steppe en Philippe Geubels. Straffe tv. Ik was heel benieuwd hoe dat zou uitdraaien en het heeft me allesbehalve teleurgesteld. Al heb ik net zo goed genoten van Down the Road. Dat klonk heel hard alsof men gewoon Zonnekinderen van onder het stof had gehaald, maar ik werd er gelukkig van en heb er heel hard mee moeten lachen. Op een positieve manier. 2018 was misschien vooral het jaar van de positiviteit en empathie op tv.
Noem het postironie of new sincerity, maar we kunnen alles gewoon weer ongegeneerd mooi en ontroerend vinden.
Peeters:Team Scheire, Make Belgium Great Again en Hoe zal ik het zeggen? passen ook in dat rijtje. Ongegeneerd is misschien wel het juiste woord. Jens is ongegeneerd, en daar zit ook zijn kracht. Make Belgium Great Again? Ongegeneerd de wereld verbeteren. De ideale wereld? Zeer ongegeneerd de wereld uitlachen.
Het gros van het originele team achter die andere Emmy-winnaar Sorry voor alles maakte dit najaar Make Belgium Great Again. Ik wilde dat heel graag heel goed vinden.
Peeters: En iedereen met jou. Dat was ook meteen de grote kracht ervan. Ik had vooral schrik – zeg gerust blinde paniek – dat het te dicht bij Hoe zal ik het zeggen? zou komen. Gelukkig bleek dat niet het geval.
Misschien had dat wel gemogen? Met die actie omtrent orgaandonatie heeft Make Belgium Great Again wel wat losgemaakt, maar vaak bleek ook dat je met goede bedoelingen alleen nog geen goede tv maakt.
Peeters: Ik vond dat mooie tv, en velen met mij. Zij hebben heel bewust niet voor humor gekozen, en ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat misten. En dat diezelfde mensen dat misschien wel vonden in Hoe zal ik het zeggen? Comedy blijft nu eenmaal de hoofdwaarde van Shelter.
Ik wil echtheid. En als je Gert Late Night één ding niet kunt aanwrijven, dan wel een gebrek aan echtheid.
Ik heb dit jaar gevochten voor een candid over de herkomst van onze kledij. We hadden die vorig jaar ook al geprobeerd, maar bij de voxpop op de Meir bleek iedereen het blijkbaar doodnormaal te vinden dat ‘vijfjarige Amina in de Primarkfabriek werkte’. Zelden zo collectief depressief in de montagekamer gezeten als toen. Deze keer hadden we het beter verpakt, en werkte het wel. Dat is het soort tv dat ik wil maken. Heel eerlijk? Als ik Hoe zal ik het zeggen? niet bij Shelter had gemaakt, had het waarschijnlijk zeer hard op Make Belgium Great Again geleken. Weliswaar met iets meer ballen. Tv maken kost veel geld. En als je mij zo veel budget geeft om een programma te maken, dan wil ik daar bewust mee omspringen en er zo veel mogelijk goeds mee doen. Laat ons als tv-makers iets toevoegen aan de wereld. Het moet geen Boeketje Vlaanderen worden, maar willen we stiekem niet allemaal De droomfabriek nog eens uitvinden?
Hoe staat de andere helft van Shelter daartegenover?
Peeters: Tim vindt dat comedy al verbindend werkt. Daarvoor is hij op deze wereld gezet, en dat is voor hem zeer waardevol. Uiteraard draagt een programma als Wat als? iets bij aan de maatschappij, maar ik voel al jaren dat dat voor mij niet volstaat.
Vier dregde dit jaar Expeditie Robinson en Dancing with the Stars weer boven, wat het eerder ook al deed met De mol en Temptation Island. VTM brengt The Voice Senior. Als we aan dit tempo formats blijven herkauwen, komt die reboot van Boeketje Vlaanderen er ooit nog wel.
Peeters: Ik snap die keuze, zeker sinds de reboot van De mol zo’n succes is gebleken. Maar het is niet het soort tv dat ik wil maken , al zou dat veel winstgevender zijn. Alles wat bij Shelter binnenkomt, stoppen we ook in onze reeksen. Voor de inkomsten rekenen wij vooral op het buitenland. Maar uiteraard is dat niet de bestaansreden van elk productiehuis, en dan snap ik perfect dat je vervalt in ‘hetzelfde, maar lichtjes anders’. Bovendien lijken zenders én kijkers daar best gelukkig mee, dus waarom zou je het niet doen?
Ik prijs me vooral gelukkig dat een zender als VTM daarnaast ook in ons blijft geloven. Wetende dat geen enkel Shelterprogramma ooit écht goed heeft gescoord in zijn eerste seizoen en wij telkens weer het publiek voor ons moeten winnen. Waarop onze tweede seizoen knalt, maar wij alweer iets nieuws willen maken.
Konden de Vlaamse talkshows jou dit jaar bekoren?
Peeters: Hebben wij talkshows? Ah ja, juist. Gert Late Night heb ik eerder bestudeerd dan bekeken. Ik wilde het succes proberen te vatten. Al is de analyse vrij simpel: het is Dag Allemaal op tv, natuurlijk scoort dat. De inhoud is niet altijd geweldig, maar het is slim, goedkoop en – opnieuw – zeer ongegeneerd gemaakt.
Zit daar de verklaring voor de inhaalbeweging van Verhulst op Van Gils inzake kijkcijfers? De ongegeneerdheid?
Peeters: Ik wil echtheid, ook in onze talkshows. En als je Gert Late Night één ding niet kunt aanwrijven, dan is het wel een gebrek aan echtheid. Ik ben dus eigenlijk blij dat de Vlaamse kijker Verhulst boven Van Gils verkiest. Het is gewoon doodzonde dat we geen grave Vlaamse talkshow meer hebben. Neem nu het ‘Zijn jullie niet beschaamd?’-momentje van Tom Lenaerts onlangs.
Waarop de gastheer puntig riposteerde met ‘Ik moet nu afronden, heren’.
Peeters: Zo’n straf moment schotelt De wereld draait door je wekelijks, zo niet dagelijks voor. Misschien is het stilaan tijd dat we ons erbij neerleggen dat het niet in onze natuur zit, dat welbespraakt tegengas geven. Geen wonder dat velen uitwijken naar The Daily Show van Trevor Noah en The Late Late Show van James Corden.
Het lijkt er ook op dat de zenders kijkers onder de dertig stilaan aan het opgeven zijn. Akkoord?
Peeters: Ja. En neen. Tv kan nog decennia mee, maar is wel een verouderd medium. We moeten niet krampachtig jongeren proberen te strikken, maar ik denk niet dat we ze negeren. Er zijn best wel wat online-initiatieven waarmee zenders jongeren aan zich proberen te binden. Cecilia Verheyden maakte dit najaar bijvoorbeeld de onlinetienerserie wtFock voor Vier, in dagelijkse blokken van vijf minuten. Alleen zitten we nu in die rare overgangsperiode waarin de budgetten en adverteerders nog niet per se volgen, en het als productiehuis dus ook niet per se financieel interessant is om online te denken. Ik heb ook geen idee wat er gaat gebeuren als het grote geld wél naar online verschuift. Misschien gaat Shelter dan meteen in het Engels produceren, rechtstreeks mikkend op een internationale markt.
Welke buitenlandse reeksen konden dit jaar jouw aandacht vasthouden?
Peeters:The Handmaid’s Tale in de eerste plaats. Pure zelfkastijding – na elke aflevering voel ik me zo vuil – maar toch bleef ik gefascineerd kijken. Het eerste seizoen van 13 Reasons Why was beter dan het tweede, maar het blijft een heel straffe en waardevolle jeugdreeks. House of Cards heb ik dan weer opgegeven in de laatste bocht, op basis van de slechte recensies. Helaas, want ik had het Robin Wright heel hard gegund. Want wat men nu gaat onthouden is dat de reeks geflopt is toen de vrouwelijke lead het overnam. O, en het vijfde seizoen van BoJack Horseman blijkt ook weer heel straf.
Zou een ongegeneerde animatiereeks voor volwassenen ook niks voor Shelter zijn?
Peeters: We hebben met dat idee gespeeld. Maar daar zijn we als productiehuis eigenlijk te klein voor. Dan wordt dat toch weer de hobby boven op de hobby. En je weet hoe dramatisch hard onze hobby’s altijd uit de hand lopen.
Hoe zal ik het zeggen?
Na de kerstvakantie nog drie maandagen op VTM.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier