Paul Baeten
‘Het nieuws even gaan lezen of bekijken is geen rustige aangelegenheid meer’
P.B. Gronda, auteur van onder meer Straus Park en Onder vrienden, heeft besloten om het nieuws niet meer te volgen. ‘Het is een bevrijdende ontdekking, te weten dat je helemaal niet verplicht bent om op de hoogte te zijn van de actualiteit.’
Terwijl mijn vader naar het journaal keek, moesten we stil zijn. Ik denk dat hij nu nog elke dag naar het journaal kijkt. Mijn moeder is meer krantengericht. De Standaard hadden we vroeger altijd, zonder die vervelende kleurenfoto’s, en ook De Tijd, en Knack, en alle andere linkse dweepblaadjes waar je een abonnement op kon nemen in de jaren negentig.
Ik begon op betrekkelijk jonge leeftijd voor de krant De Morgen te schrijven en nam toen een abonnement op die krant, waar tot op vandaag een digitale vorm van blijft voortbestaan, in de zin dat er elke maand ergens een bedrag van een rekening wordt gehaald voor nul gelezen artikelen.
De reden is dat ik hetgeen we gemakshalve zullen samenvatten als ‘het nieuws’ niet meer volg. Dat is de voltooiing van een proces dat begon toen ik sterke vermoedens begon te krijgen dat Donald Trump de Amerikaanse verkiezingen ging winnen en het nihilisme naar een heel nieuw niveau zou doorstijgen. Een niveau dat er een te veel was voor mij.
Ik klik natuurlijk nog wel door de nieuwspagina’s, maar enkel uit verveling of omdat ik me even niet kan concentreren op het werk dat me op dat moment eigenlijk te doen staan.
Ik heb een oom en die woont in de buurt van Turnhout. Hij zei me twintig jaar geleden: ik kan de miserie niet meer aanzien, ik kan het nieuws niet meer zien. Ik begrijp nu wel wat hij toen bedoelde, maar het gaat mij persoonlijk meer over het voortdurende overaanbod dan over de inhoud. Het nieuws even gaan lezen of bekijken is geen rustige aangelegenheid meer. Niks kopje thee, krantje erbij. Het is zoals op een hete zomerdag zo’n overdekte kinderspeeltuin binnenwandelen die voorzien is op 50 bezoekers en een streepje klassiek, maar waar in realiteit 320 kleuters op EDM for kids staan te trippen. En er is geen geluidsisolatie. En je hebt dorst maar er is enkel Fanta.
Het nieuws even gaan lezen of bekijken is geen rustige aangelegenheid meer
Die ervaring, die werd ik zo moe. Die wil ik niet meer en die vermijd ik dus.
Gek genoeg heb ik desondanks nooit het gevoel helemaal niet op de hoogte te zijn als ik nog eens een journaal zie, bijvoorbeeld op bezoek bij mijn grootouders thuis. Het is een beetje als een soap: je pikt zo weer in. Zelfs als je bewust passief bent, kleeft al die actualiteit je aan het lijf.
Ik zie vrij slimme mensen zich opwinden op Twitter, mensen voor wie ik sympathie voel, en denk: laat het toch. Ga ’s een eindje wandelen.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik dommer word. Misschien wat wereldvreemder. Vind ik heerlijk. Het leven lijkt me voor een goed deel als doel te hebben te kunnen wegzakken in de juiste balans van inzicht en wereldvreemdheid.
Het is een bevrijdende ontdekking, te weten dat je helemaal niet verplicht bent om op de hoogte te zijn van de actualiteit. Zo ontdekte ik ook pas op verontrustend late leeftijd dat ik helemaal niet verplicht ben om aan sport te doen en mezelf in vorm te houden. Door een restant van opvoeding en scholing had ik mezelf vele jaren het omgekeerde wijsgemaakt. Toen ik me dat realiseerde, ging ik een paar jaar in de zetel hangen. Ik ga ondertussen weer twee à drie keer per week sporten, en heb dat nog nooit met zoveel plezier gedaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier